Podczas homilii honorowy gość z Rzymu zaznaczył, jak wiele Toruń dał światu dzięki Kopernikowi. Odkrycia astronoma z Torunia były przełomowym wydarzeniem w nauce.
Ksiądz abp Bruno Forte, odwołując się do Ewangelii, podkreślał wielkie znaczenie życia w jedności z Bogiem i Kościołem.
– Proszę o łaskę życia z czterema zasadami, które dziś słowo pozwoliło nam na nowo odkryć za przykładem Apostołów, których wspominamy. Być w Kościele, na Jego służbie. Zjednoczeni w Chrystusie w mocy Ducha, w żywej relacji zasłuchania i uwielbienia wobec Boga, hojnie obdarzając innych tym, co sami darmo otrzymaliśmy – powiedział ksiądz arcybiskup.
Sekretarz specjalny synodu biskupów zwrócił się także do ludzi mediów.
– Życie chrześcijańskie albo żywi się modlitwą, albo go nie ma. To dla was przede wszystkim, tych, którzy jesteście powołani do mediów, zasada podstawowa waszej posługi. Uczeń jest wezwany do przekazywania tego, co darmo otrzymał, czyniąc całe swoje życie ofiarą i służbą miłości. Również wy, eksperci telewizji, sieci, to wszystko musi być inspirowane logiką daru – mówił kaznodzieja.
Ksiądz abp Bueno Forte życzył, aby Wyższa Szkoła Kultury Społecznej i Medialnej była zawsze szkołą wolności, aby zawsze służyła prawdzie. Zapewnił też o swojej modlitwie w intencji uczelni.
Na zakończenie Mszy św. głos zabrali pozostali biskupi obecni na inauguracji, a także ojciec prowincjał Janusz Sok. – Nie dajcie się pożreć tendencjom, które chcą być na pokaz, szybko odnosić sukces. Sukcesy takie dla oklasków. Nie dajcie się pożreć tym tendencjom, ale miejcie odwagę być uczciwi! – mówił do studentów o. Janusz Sok.
Inaugurację roku akademickiego WSKSiM transmitowały Radio Maryja i Telewizja Trwam.
Magdalena Palembas
Święto Apostołów Szymona i Judy Tadeusza
Homilia Arcybiskupa Bruno Forte
Toruń, 28 Października 2014
W święto Apostołów Szymona i Judy Tadeusza, z głoszonego Słowa płynie do nas przesłanie niosące światło i życie, oparte na czterech zasadach, jakby rodzaj czworoboku wiary, który powinien prowadzić każdego z nas w służbie, do której pełnienia jest powołany w Kościele i we wspólnocie ludzkiej. Pierwsza spośród tych czterech to zasada eklezjologiczna: nasze powołanie, jakiekolwiek ono jest, rodzi się w Kościele i zorientowane jest na służbę Kościołowi. Jak przypomina nam tekst Listu do Efezjan (2,19-22), nie jesteśmy „już obcymi i przychodniami, ale […] współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus”. Kościół nie jest strukturą nakładającą się na wędrówkę naszej wolności i naszej wiary, ale rodziną dzieci Boga; środowiskiem witalnym, w którym zostaliśmy zrodzeni i wychowani do spotkania z Nim, idąc za Jezusem; wspólnotą, w której każdy powołany jest do rozeznawania otrzymanych darów i oddawania ich dla wspólnego pożytku. Ten Kościół – Matka, dom i łono życia, opiera się na wierze i tradycji apostolskiej, zebrany wokół posługi jedności pełnionej przez Apostołów i ich Następców, jeden w miłości i w nowym życiu otrzymanym od Boga za pośrednictwem Tego, który jest kamieniem węgielnym budowli świętych – Jezusa.
I oto druga zasada, na której wszystko się trzyma lub upada w życiu chrześcijańskim: odniesienie do Chrystusa, zasada chrystologiczna. „W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha”. Należeć do Chrystusa, żyć z Niego i w Nim nie jest uwięzieniem czy przestojem: wręcz odwrotnie, jest życiem, wzrostem, wolnością, wędrówką otwartą na niespodzianki Ducha Świętego, który w nas mieszka i czyni nas mieszkaniem Boga żywego. Wierzyć w Pana Jezusa, kochać Go, naśladować, z Niego czerpać inspirację dla każdego wyboru i czynu w naszym życiu, to kosztować piękna Boga, mając już w czasie udział w życiu wiecznym, którego uczestnikami może nas uczynić jedynie Chrystus, dzięki światłu swej Ewangelii i mocy swego Ducha. W odniesieniu do Ukrzyżowanego-Zmartwychwstałego wszystko w życiu chrześcijańskim odnajduje swoje właściwe miejsce, i każdy współdziała dla wzrostu uporządkowanej budowli żywej świątyni Pana, którą jest Jego Kościół pielgrzymujący w czasie.
Trzecią zasadą życia odkupionego jest zasada teologiczna: jej przykład daje sam Wcielony Syn Boży. Mówi nam fragment Ewangelii według św. Łukasza (6,12-19): „W tym czasie Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga”. Zanim dokona decydującego gestu powołania Dwunastu, ustanowionych przywódcami nowego Ludu Bożego, Syn Człowieczy czuje potrzebę pogrążenia się w modlitwie, jakby chciał wszystko przedstawić Ojcu i wszystko od Niego otrzymać. Życie ucznia nie może być czymś mniej niż życie Nauczyciela: żyć w obecności Boga, w nieustannym dialogu złożonym z zasłuchania, z wołania i z pośrednictwa, to warunek, aby w dziś wpleść obietnicę jutra i uprzedzić w czasie coś z piękna Wieczności. Życie chrześcijańskie albo jest ożywione modlitwą albo go nie ma!
Wreszcie, Jezus daje nam przykład, żeby pokazać, co oznacza zasada służby: schodzi z góry, gdzie przeżył intensywne doświadczenie modlitwy i pozwala się znaleźć tym wszystkim, którzy przyszli, „aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób”. Ewangelista zauważa, że „cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich”, dając nam do zrozumienia, że Jezus nie uchyla się od objęcia tej cierpiącej ludzkości, spragnionej uzdrowienia i miłosierdzia. To co otrzymał od Ojca w łączącej Ich relacji miłości, Syn przekazuje ludziom, potrzebującym zbawienia. Podobnie uczeń jest wezwany do przekazywania darmo tego, co darmo otrzymał, czyniąc całe swoje życie ofiarą i służbą miłości. Każda służba w Kościele, od pasterzy do pracowników dzieł charytatywnych, od katechistów do naukowców i wykładowców teologii, winna być inspirowana logiką daru: przyjmować z pokorą charyzmaty i oddawać je na wspólny użytek – to wezwanie dla naśladujących Nauczyciela, od którego żaden uczeń nie powinien się uchylać.
Proszę Boga, dla mnie, dla nas wszystkich, dla pasterzy i nauczycieli Kościoła, o łaskę życia zgodnie z tymi czterema zasadami, jakie dziś Słowo pozwoliło nam na nowo odkryć za przykładem Apostołów, których wspominamy: być w Kościele i na jego służbie, zjednoczeni z Chrystusem w mocy Ducha, w żywej relacji zasłuchania i uwielbienia wobec Boga, hojnie obdarzając innych tym, co sami darmo otrzymaliśmy. Modlę się o to, powierzając nas wszystkich wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny, w której wypełniło się całkowicie to powołanie do miłości, do którego wszyscy jesteśmy wezwani:
Maryjo, Panno zasłuchania,
ciszo, na której Słowo,
przyszło zamieszkać wśród nas,
Tobie się powierzamy,
abyśmy w Twej szkole i z Twą pomocą
stawali się ciszą i zasłuchaniem,
jak Ty – rozkwitłą pustynią,
namiotem spotkania z Bogiem,
jaśniejącym sanktuarium Ducha
oraz Słowa życia.
Tobie, Matko Pięknej Miłości,
oddajemy samych siebie,
aby w Twoim również nasze TAK stawało się
coraz bardziej źródłem miłości,
uważnym, czułym, pokornym i konkretnym
i abyśmy jak Ty, Arka Przymierza,
nieśli wszystkim napotkanym
radość obecności Umiłowanego.
Tobie, Oblubienico wiecznych zaślubin,
która wyśpiewujesz cuda zdziałane przez Oblubieńca
w pokorze Twojej i naszej historii,
powierzamy myśli, słowa i dzieła każdego naszego dnia
aby wierne darowi Miłości
były wszystkie myślami pokoju,
pieśnią chwały, słowami nadziei,
dziełami sprawiedliwości i najczulszej miłości.
Dziewico, Matko i Oblubienico,
Królowo nieba i ziemi,
módl się za nami teraz
i w godzinę naszej śmierci,
abyśmy przyszli śpiewać z Tobą i wszystkimi Świętymi,
wraz z powierzonymi nam w wierze,
nową pieśń Baranka
w Jerozolimie niebieskiej,
jaśniejącej pięknem, które nie umiera.
Amen. Alleluja!
Słowo Ojca Generała Michaela Brehla, C.Ss.R. inaugurujące roku akad. 2014
Roma, 24 ottobre 2014
Toruń – Polska
Przewielebny Ojciec Zdzisław Klafka, CSsR, Rektor
Studenci I Profesorowie WSKSiM w Toruniu
w Toruniu (Polska)
Drodzy Przyjaciele
Z wielką radością pozdrawiam Was z okazji Inauguracji Roku Akademickiego w WSKSiM. Dziękuję Ojcu Rektorowi, mojemu drogiemu Współbratu Ojcu Zdzisławowi Klafce, za poinformowanie mnie o tym wydarzeniu oraz za braterską bliskość. Życząc przyjemnego i owocnego podjęcia zadań stojących w roku akademickim, dziękuję zarazem wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób, przyczyniają się do dobrego funkcjonowania życia akademickiego w WSKSiM – w szczególny sposób studentom i profesorom.
Ta uczelnia odgrywa szczególną rolę pośród uczelni wyższych o wysokim poziomie gdyż jej działalność dydaktyczna realizowana jest według bardzo spójnego planu kulturowego i społecznego, na rzecz ludzkiego i chrześcijańskiego rozwoju społeczeństwa. Ewangelia jest przekazem dobrej nowiny dla wszystkich osób i mediów, które promują istotne wartości rodziny, a szczególnie dla ludzi naszych czasów.
Pragnę Was wszystkich pozdrowić w imię Pana Jezusa Chrystusa, naszego Odkupiciela, i zapewnić o moich modlitwach, aby ten rok był bardzo pomyślny. Pragnę zauważyć, że obecność pośród Was Ekscelencji Księdza Arcybiskupa Bruno Forte, Sekretarza Specjalnego Synodu Biskupów o Rodzinie, jest wielkim bogactwem. Jego słowa z pewnością przyniosą Wam światło
Dlatego, jesteśmy wszyscy zaproszeni, aby rozpoznawać drogi rozwoju i umocnienia ewangelizacji rodzin, aby szczodrze rozpowszechniać życie. Kieruję do Was te słowa z wielką nadzieją, gdyż bardzo pragnę, aby rozpoczęcie akademickiej działalności mogło rozbudzić we wszystkich studentach i profesorach, zaangażowanie w głoszenie Ewangelii poprzez kulturę i środki społecznego przekazu.
Michael Brehl, C.Ss.R.
Superiore Generale