W sobotę 23 października w Brescii na północy Włoch odbędzie się beatyfikacja s. Łucji Ripamonti – włoskiej zakonnicy żyjącej w pierwszej połowie XX wieku, która całe swoje życie zakonne ofiarowała za zbawienie dusz czyśćcowych i uświęcenie kapłanów. W imieniu papieża wyniesie ją na ołtarze prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Marcello Semeraro podczas Mszy św. w miejscowej katedrze.
Oto krótki życiorys nowej błogosławionej.
Maria Ripamonti urodziła się 26 maja 1909 w miasteczku Acquate na przedmieściach Lecco w Lombardii na północy Włoch jako najmłodsze z czwórki dzieci w rodzinie robotniczej, mało związanej z Kościołem. Wcześnie zaczęła pracować w przędzalni, aby wspomagać finansowo swą liczną rodzinę. Mimo braku odpowiednich wzorów od dziecka odznaczała się żywą i gorącą wiarą, wyróżniając się pod tym względem na tle swego otoczenia. Codziennie chodziła na Mszę św. i brała udział w dziełach miłosierdzia, prowadzonych przez miejscową parafię. Gdy nieco podrosła, pod wpływem zachęt proboszcza ks. Luigiego Piattiego, który był jej pierwszym nauczycielem religii, zajęła się katechizowaniem swych rówieśników, działała też w lokalnym oddziale Akcji Katolickiej.
W 1932 opuściła dom rodzinny i wyjechała do Brescii (także na terenie Lombardii), aby wstąpić do Zgromadzenia Służebnic Miłości, z których duchowością zetknęła się jeszcze w dzieciństwie. Szczególny wpływ na jej decyzję miało poznanie życiorysu założycielki tej wspólnoty św. Marii Krucyfiksy di Rosa (1813-55), pochodzącej z Brescii i kanonizowanej 12 czerwca 1954, na niespełna miesiąc przed śmiercią Marii. W 1938 złożyła ona śluby wieczyste, przyjmując imię Łucji od Niepokalanej (Lucia dell’Immacolata). Po kilku latach wykryto w niej ciężką chorobę, która z czasem spowodowała jej przedwczesną śmierć.
Mimo problemów ze zdrowiem s. Łucja starała się na miarę swych sił wykonywać wszystkie prace w domu macierzystym Zgromadzenia w duchu pokory i obowiązkowości, pomagała kapłanom, pełniącym w ich klasztorze posługi religijne i różnym grupom przybywającym tam na rekolekcje. Sama chora opiekowała się też chorymi w pobliskim szpitalu. Wiele czasu spędzała na modlitwie przede wszystkim za dusze czyśćcowe, o nawrócenie grzeszników oraz o uświęcenie kapłanów. Szczególną część żywiła do Matki Bożej z Lourdes i do tamtejszego sanktuarium maryjnego.
Choroba jednak postępowała i w efekcie s. Łucja od Niepokalanej zmarła 4 lipca 1954 w szpitalu w miasteczku Ronchettino w wieku zaledwie 45 lat. Odeszła do wieczności w opinii świętości. Pochowano ją w domu macierzystym jej zgromadzenia w Brescii, w którym spędziła prawie całe swe życie zakonne.
Jej proces beatyfikacyjny odbywał się w latach 1992-95 w Brescii, po czym sprawa trafiła do Watykanu. Tam w 2012 komisja lekarska przy Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych uznała cud za wstawiennictwem sługi Bożej: niewytłumaczalne z naukowego punktu widzenia uzdrowienie ze śmierci klinicznej 7-letniej Włoszki w 1967. Franciszek podpisał 13 maja 2019 dekret, potwierdzający to orzeczenie, otwierając tym samym drogę do beatyfikacji. Początkowo miała się ona odbyć 9 maja 2020, ale z powodu pandemii trzeba było ją odłożyć i obecnie dojdzie do niej 23 bm.
kg (KAI) / Brescia
