W dniu dzisiejszym, podczas audiencji udzielonej kard. Marcello Semeraro, prefektowi Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych, papież Franciszek upoważnił Dykasterię do promulgowania dekretów dotyczących w dwóch wypadkach cudów, w trzech męczeństwa sześciu osób, a w trzech heroiczności cnót. Zarówno dekrety dotyczące autentyczności cudu jak i męczeństwa otwierają drogę do beatyfikacji Czcigodnych Sług i Służebnicy Bożej.
Dekrety dotyczą:
– cudu przypisywanego wstawiennictwu Czcigodnego Sługi Bożego Moisésa Liry Serafina, kapłana profesa Misjonarzy Ducha Świętego, Założyciela Zgromadzenia Misjonarzy Miłości Maryi Niepokalanej; urodzonego w Zacatlán (Meksyk) 16 września 1893 r. i zmarłego w Mexico City (Meksyk) 25 czerwca 1950 r;
– cudu przypisywanego wstawiennictwu Czcigodnej Służebnicy Bożej Anny od Jezusa (w świecie Ane de Lobera y Torres), zakonnicy profeski z zakonu karmelitanek bosych; ur. 25 listopada 1545 r. w Medina del Campo (Hiszpania) i zm. 4 marca 1621 r. w Brukseli (Belgia);
– męczeństwa sługi Bożego Józefa Rossiego, kapłana diecezjalnego; ur. 3 listopada 1912 r. w Varallo Pombia (Włochy) i zabitego z nienawiści do wiary 26 lutego 1945 r. w pobliżu Castiglione Ossola (Włochy);
– męczeństwa sług Bożych Alojzego Carrary i Jana Didonè, kapłanów profesów Pobożnego Towarzystwa św. Franciszka Ksawerego dla Misji Zagranicznych, Vittoria Faccina, zakonnika profesa tego samego Pobożnego Towarzystwa, i Alberta Jouberta, kapłana diecezjalnego; zabitych z nienawiści do wiary 28 listopada 1964 r. w Baraka i w Fizi (Demokratyczna Republika Konga);
– męczeństwa sługi Bożego Jána Havlíka, seminarzysty Stowarzyszenia Misjonarzy św. Wincentego a Paulo; urodzonego 12 lutego 1928 r. we Vlčkovanach (Słowacja) i zmarłego z nienawiści do wiary 27 grudnia 1965 r. w Skalicy (Słowacja);
– heroiczności cnót sługi Bożego Alberta Beretty (w świecie: Enrico), kapłana profesa Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów; ur. 28 sierpnia 1916 r. w Mediolanie (Włochy) i zm. 10 sierpnia 2001 r. w Bergamo (Włochy);
– heroiczności cnót sługi Bożego Ernesta Wilhelma Cofiño Ubico, wiernego świeckiego i ojca rodziny; ur. 5 czerwca 1899 r. w Ciudad de Guatemala (Gwatemala) i zm. 17 października 1991 r. tamże;
– heroiczności cnót służebnicy Bożej Franciszki Lancellotti, Wiernej Świeckiej i Matki Rodziny; ur. 7 lipca 1917 r. w Oppido Lucano (Włochy) i zm. 4 września 2008 r. w Rzymie (Włochy).
Moisés Lira Serafín urodził się 16 września 1893 r. w Tlatempa, w gminie Zacatlán Puebla, a zmarł 25 czerwca 1950 r. w Mexico City. Jest założycielem Zgromadzenia Misjonarzy Miłości Maryi Niepokalanej. Kiedy miał pięć lat, zmarła jego matka, co naznaczyło jego życie. Jego ojciec był nauczycielem i podróżował z nim do różnych miejsc. Studiował w Seminarium Palafoxian w Puebla, a następnie w 1914 r. wstąpił do Zgromadzenia Misjonarzy Ducha Świętego na osobiste zaproszenie założyciela Zgromadzenia, o. Félixa de Jesús Rougiera, stając się pierwszym członkiem tego zgromadzenia i złożył tam śluby zakonne 4 lutego 1917 r. Święcenia kapłańskie przyjął 14 maja 1922 roku. Przeżył część prześladowań religijnych w Meksyku i wyemigrował do Rzymu, gdzie mieszkał do 1928 roku. 29 marca 1934 r. założył zgromadzenie Misjonarzy Miłosierdzia Maryi Niepokalanej.
Jego sprawa beatyfikacyjna rozpoczęła się w 2000 roku i została przedłożona Stolicy Apostolskiej 25 października 2001 roku. W Wielki Czwartek 2013 r. papież Franciszek upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do ogłoszenia dekretu uznającego jego „heroiczność cnót”.
Anna od Jezusa była córką Diego de Lovera i Frances Torres. Została ochrzczona tuż po narodzinach. Była głuchoniema. Miała starszego brata Krzysztofa. W 1555 zmarła jej matka; wówczas nią i bratem zaopiekowała się babka. W 1569 została wysłana do Toledo, gdzie spotkała się z jezuitą ks. Pablem Henandezem. W styczniu 1582 w towarzystwie świętego Jana od Krzyża i sześciu mniszek założyła klasztor. Zmarła 4 marca 1621 roku w opinii świętości. W XVII wieku rozpoczął się jej proces kanonizacyjny.
Ks. Giuseppe Rossi urodził się w Varallo Pombia 3 grudnia 1912 roku w ubogiej rodzinie. Wstąpił do seminarium w Arona w 1925 roku i został wyświęcony na kapłana 29 czerwca 1937 roku. Nieco ponad rok później został delegowany do Castiglione Ossola, górskiej parafii z niedostępnymi ścieżkami i kilkuset mieszkańcami, naznaczonej postępującym wyludnieniem, ponieważ młodzi ludzie wyjechali w poszukiwaniu pracy. Podczas II wojny światowej utrzymywał korespondencję ze swoimi wiernymi odbywającymi służbę na froncie. troszczy się o przeżycie najuboższych, sam rozdający żywność najbardziej potrzebującym. Pod koniec II wojny światowej, podczas faszystowskiego odwetu, chociaż miał szansę uciec, nie chciał opuścić swoich parafian i został zabity w wiosce Colombetti di Castiglione Ossola 26 lutego 1945 roku.
Alojzy Carrara i Jan Didonè oraz Vittorio Faccin a także Albert Joubert zostali zamordowani 28 listopada 1964 r. w Baraka i w Fizi (Demokratyczna Republika Konga) przez bojówki rewolucyjne.
Ján Havlík urodził się 12 lutego 1928 r. w Vlékovanach koło Skalicy (obecnie Dubovce) w ubogiej rodzinie. Dorastał w czasach wielkiego kryzysu gospodarczego i w latach II wojny światowej. W 1943 r. udał się do Bańskiej Bystrzycy i wstąpił do niższego seminarium Zgromadzenia Misji św. Wincentego a Paulo, jednocześnie kończąc naukę w szkole średniej. Po wojnie i nastaniu reżimu komunistycznego 29 października 1951 r. został aresztowany wraz z innymi seminarzystami Zgromadzenia w Nitrze. Był przesłuchiwany i torturowany przez 16 miesięcy. Po procesie, który trwał od 3 do 5 lutego, został skazany na dziesięć lat więzienia. Pod koniec lutego 1953 r. Ján Havlík został odprowadzony do obozu koncentracyjnego Jachymov jako górnik w kopalni uranu. W 1959 roku przeszedł drugi proces i do jego wyroku dodano kolejny rok więzienia. Także więzieniu był przesłuchiwany, źle traktowany, torturowany i pozostawiony bez jedzenia i na mrozie. Zawsze zachowywał się mężnie. W sierpniu 1961 r. Ján zemdlał w miejscu pracy. Diagnoza w ambulatorium brzmiała: „Stan pacjenta wymaga natychmiastowej hospitalizacji”. Kiedy został zwolniony z więzienia, odesłano go do domu jako nieuleczalnie chorego inwalidę. Zmarł 27 grudnia 1965 r. w Skalicy (Słowacja).
st/KAI