Ojciec Święty przyjął na audiencji prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kardynała Marcello Semeraro i upoważnił tę Kongregację do promulgowania 9 dekretów. Dwa z nich dotyczą cudu za wstawiennictwem błogosławionych (do kanonizacji), jedne męczeństwa (do beatyfikacji) a sześć heroiczności cnót.
Dwa dekrety o autentyczności cudów do kanonizacji dotyczą bł. Tytusa Brandsmy (ur. Anno Sjoerd), kapłana profesa Zakonu Karmelitów; urodzonego 23 lutego 1881 r. w Bolsward (Holandia) i zabitego z nienawiści do wiary 26 lipca 1942 r. w Dachau (Niemcy); oraz bł. Marii od Jezusa (ur. Karolina Santocanale), założycielki Zgromadzenia Sióstr Kapucynek Niepokalanej z Lourdes; ur. 2 października 1852 r. w Palermo (Włochy) i zm. 27 stycznia 1923 r. w Cinisi (Włochy).
Anno Sjoerd Brandsma urodził się w 1881 r. w chłopskiej rodzinie we Fryzji. Spośród sześciorga dzieci w tej rodzinie pięcioro wstąpiło do zakonów. Anno Sjoerd wstąpił do zakonu karmelitów i przybrał imię Tytus. Po studiach oraz święceniach kapłańskich łączył pracę duchową i naukową oraz publicystyczną.
Mając 51 lat był jednym z twórców i pierwszym rektorem Uniwersytetu Katolickiego w Nijmegen. Był także aktywnym dziennikarzem, autorem licznych publikacji na łamach prasy katolickiej. W 1935 r. został ojcem duchownym Związku Dziennikarzy Katolickich w Holandii.
Jako jeden z pierwszych bezkompromisowo sprzeciwiał się hitleryzmowi. Bardzo wcześnie ostrzegał przed zagrożeniami narodowego socjalizmu, nazywając go „pogańską ideologią” oraz „czarną zarazą”. Ostro potępiał prześladowanie chrześcijan oraz żydów, za co od holenderskich sympatyków hitleryzmu słyszał, że jest komunistą i przyjacielem Żydów.
Po zajęciu Holandii przez Niemcy w 1940 r. zakonnikom zabroniono sprawowania funkcji kierowniczych w prowadzonych przez nich szkołach. Otrzymywali tylko symboliczne zarobki, zabroniono im też przyjmowania dzieci żydowskich. Jako kierownik działającej nadal szkoły katolickiej o. Brandsma energicznie protestował przeciwko tym restrykcjom i przyjmował nowych uczniów.
Jego „duch sprzeciwu” uaktywnił się w listopadzie 1941 r., kiedy hitlerowcy wszczęli akcję przeciwko prasie katolickiej. Biskupi zaprotestowali, kiedy okupanci zażądali wprowadzenia nazistowskich komunikatów oraz materiałów propagandowych do mediów kościelnych. Osobą, która przekonywała, aby redaktorzy nie dali się złamać i pozostali wierni decyzjom biskupów, był o. Tytus.Za swoją postawę szybko znalazł się na „czarnej liście” nazistów. W styczniu 1942 r. został aresztowany w swoim klasztorze w Nijmegen, ponieważ reżim uważał go za „niebezpiecznego wroga sprawy narodowo-socjalistycznej”. Był przetrzymywany w różnych więzieniach, ostatnim z nich był obóz koncentracyjny w Dachau, gdzie po długich cierpieniach został zamordowany śmiertelnym zastrzykiem 26 lipca 1942 r. Oficjalnie jako przyczynę śmierci podano biegunkę.
W dniu, kiedy został zamordowany, we wszystkich kościołach Holandii odczytywany był list biskupów. Protestowali w nim przeciwko deportacji Żydów holenderskich do obozów śmierci. Naziści rozkazali aresztowanie wszystkich katolików pochodzenia żydowskiego. Była to niedziela, a w czwartek aresztowana została późniejsza święta Edyta Stein i jej siostra Rosa, które wkrótce wywieziono do niemieckiego obozy zagłady Auschwitz.
O. Brandsmę wyniósł na ołtarze w 1985 r. papież Jan Paweł II. Był on pierwszym błogosławionym męczennikiem z obozu koncentracyjnego [o. Maksymilian Kolbe został beatyfikowany w 1971 r. jako wyznawca, dopiero kanonizowano go w 1982 r. jako męczennika – KAI]. Jego rodzimy zakon karmelitów czci go jako wzór prawdziwej miłości bliźniego oraz miłości nieprzyjaciół. Zawsze pamięta o nim jego rodzinna Holandia. W 2003 r. w Bolsward otwarto muzeum poświęcone jego życiu i działalności, w rok później jego wezwanie nadano kościołowi w Nijmegen.
Tytus Brandsma jest też pierwszym beatyfikowanym dziennikarzem. Od 1992 r. Międzynarodowa Katolicka Unia Prasy (Union Catholique Internationale de la Presse – UCIP) przyznaje co trzy lata Nagrodę Mediów im. Tytusa Brandsmy. Pierwszym jej laureatem był dziennikarz z Gujany, Andrew Morrison; prowadzony przez niego tygodnik „The Catholic Standard” piętnował nadużywanie władzy przez rząd Gujany i z tego powodu narażony był na prześladowania. Wśród laureatów tej nagrody był m.in. przewodniczący Chorwackiego Towarzystwa Kulturalnego „Napredak” z Sarajewa, ks. Franjo Topić za zaangażowanie na rzecz pokoju i pojednania w Bośni-Hercegowinie.
Karolina Concetta Angela Santocanale urodziła się w 1852 r. w Palermo w bogatej rodzinie. Od najmłodszych lat prowadziła głębokie życie religijne i troszczyła się o biednych. Czyniła to przez zaangażowanie całym sercem w działalność duszpasterską parafii. Prowadziła tam pracę katechetyczną i charytatywną. W 1887 r. przyjęła habit tercjarki kapucyńskiej i imię siostra Maria od Jezusa. Celem założonego przez nią zgromadzenia było dawanie dzieciom wykształcenia religijnego i ogólnego oraz pomoc ubogim i chorym, także przez odwiedzanie ich w domach. Według licznych świadectw wprost promieniowała Ewangelią. Była oddana modlitwie. Dbała o godny wygląd domu Bożego. Na klęczkach szyła i haftowała szaty liturgiczne. Szanowała księży i troszczyła się o powołania kapłańskie, wspomagając je też finansowo.
Świadectwa mówią też o tym, jak opowiadała starszym dzieciom historie biblijne, których słuchały one z zachwytem. Robiła to w odcinkach, całymi dniami trzymając w napięciu ich uwagę. Dlatego nazwano ją «Księdzem Bosko w spódnicy». Zajmowała się szczególnie chłopcami mającymi oznaki powołania. Prowadziła dla nich specjalne lekcje modlitwy i służby liturgicznej. Matka Maria od Jezusa Santocanale zmarła w 1923 r. w Cinisi w archidiecezji Monreale, a została beatyfikowana 12 czerwca 2016 roku.
Dekret o męczeństwie dotyczy sług Bożych Henryka Plancharta, kapłana profesa Instytutu Zakonnego św. Wincentego a Paulo, Władysława Radigue i 3 Towarzyszy, kapłanów profesów Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi oraz Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu; zabitych z nienawiści do wiary 26 maja 1871 r. w Paryżu (Francja). należeli oni do duchownych zamordowanych przez Komunę Paryską. W tym roku 29 maja ich pamięć uczczono podczas obchodów 150-lecia tych wydarzeń w procesji zorganizowanej przez archidiecezję paryską, a zaatakowanej przez bojówki lewackie.
W niedzielę 30 maja arcybiskup Paryża Michel Aupetit odprawił w kościele Notre-Dame des Otages Mszę św. w 150. rocznicę tego męczeństwa. W homilii podkreślił, że „nienawiści i gniewowi przeciwstawili oni jedynie niezłomną ufność w Bogu i pokój płynący z przebaczeni, które okazali na wzór Chrystusa”.
Komuną Paryską nazwano wywołaną przez ugrupowania lewicowe rewolucję mieszkańców Paryża po kapitulacji Francji w wojnie z Prusami. Trwała od 18 marca do 28 maja 1871 roku. Przez marksistów uważana była za pierwszą dyktaturę proletariatu.
Dekrety o heroiczności cnót dotyczą sługi Bożego Antonia Bello, biskupa Molfetty-Ruvo Giovinazzo-Terlizzi; ur. 18 marca 1935 r. w Alessano (Włochy) i zm. 20 kwietnia 1993 r. w Molfetcie (Włochy);
– Sługi Bożego Jana od Jezusa Maryi (w świecie: Juana de San Pedro y Ustarroz), kapłana profesa z zakonu karmelitów bosych; ur. 27 stycznia 1564 r. w Calahorra (Hiszpania), zm. 28 maja 1615 r. w Monte Compatri (Włochy);
– Sługi Bożego Jerzego Guzzetta, kapłana Kongregacji Oratorium św. Filipa Neri; ur. 23 kwietnia 1682 r. w Piana dei Greci (dziś Piana degli Albanesi, Włochy) i zm. 21 listopada 1756 r. w Partinico (Włochy);
– Służebnicy Bożej Nataliny Bonardi (w świecie: Maria), Założycielki Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Maryi Panny z Loreto, urodzonej 4 grudnia 1864 r. w Cuneo (Włochy) i zmarłej 25 lipca 1945 r. w Vercelli (Włochy);
– Służebnicy Bożej Marii Dositei Bottani (w świecie: Maria Domenica), przełożonej generalnej Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Niepokalanej Dziewicy Maryi z Gandino; ur. 31 maja 1896 r. w Pianca (Włochy) i zm. 2 września 1970 r. w Bergamo (Włochy);
– Służebnicy Bożej Odety Vidal Cardoso, wiernej świeckiej; ur. 18 lutego 1931 r. w Rio de Janeiro (Brazylia) i tam zmarłej 25 listopada 1939 r.
st (KAI) / Watykan