Data ta znaczy przejście z pierwszego do drugiego roku oraz do tematu, jaki został wyznaczony w ramach przygotowania do obchodów dwustulecia jego urodzin (1815-2015). W Bazylice na Colle Don Bosco jego IX następca, ks. Pascual Chávez Villanueva, przewodniczył Eucharystii.
Ci, którzy obecnie udają się na Colle Don Bosco, mogą dostrzec wyraźne ślady początków świętego z Turynu i wielką miłość, jaką jest darzony przez pokolenia salezjanów i ludzi młodych pod każdą szerokością geograficzną.
Prostota domu, w którym przeżył swoje dzieciństwo, świadczy o stylu i wartościach, do których był wychowywany już od małego przez Mamę Małgorzatę, jak również pouczeniach, jakie powtórnie zaproponuje na Valdocco swoim chłopcom, scalając je w System Prewencyjny.
Wielki kościół, który dzisiaj wznosi się na miejscu dawnej zagrody Biglione, gdzie mały Janek przeżył pierwsze dwa lata swojego życia, i gdzie zmarł jego ojciec Franciszek, jak i sąsiadujący z nim Instytut, zapowiadają, jak wielkie i rozległe dzieło zainicjuje na rzecz młodych ze wszystkich kontynentów. Kościół, który stał się bazyliką w 2010 r., jest celem pielgrzymek i spotkań młodzieży, takich jak “Confronto MGS” i “Harambée”.
Oprócz tego, w pobliżu znajduje się wiele miejsc, które były świadkami różnych wydarzeń w jego życiu, kiedy był jeszcze chłopcem i już był księdzem, jak chociażby miejsce spotkania z młodziutkim Dominikiem Savio w czasie przechadzki jesiennej w 1854 r., które wskazał księdzu Barberisowi sam ks. Bosko na klepisku, przylegającym do jego domu.
Dlatego Colle Don Bosco można przyjąć za “południk zerowy” salezjańskiego charyzmatu. Miejsce, od którego nie tylko zaczęły się historyczne dzieje Jana Bosko, ale także codzienne doświadczenie stylu, utkanego z rozumu, religii i miłości wychowawczej.
Pedagogia Dobroci: kazanie Przełożonego Generalnego
Także w tym roku Przełożony Generalny udał się na Colle Don Bosco, aby przewodniczyć Eucharystii w miejscu, w którym urodził się Jan Melchior, który stał się dla wszystkich Księdzem Bosko. Celebracja ta oficjalnie znaczy przejście z pierwszego do drugiego roku przygotowania do obchodów dwustulecia jego urodzin; od pierwszego tematu (poznanie jego historii) do drugiego: poznanie jego pedagogii. Kazanie dostarcza interesujących przesłanek do refleksji i działania wychowawcy salezjańskiego.
“Po zaangażowaniu w ubiegłym roku, mającym na celu bardziej dogłębne poznanie go, większe ukochanie i wierniejsze naśladowanie go w jego całkowitym oddaniu się Bogu i w jego całkowitym poświęceniu się młodzieży – powiedział Przełożony Generalny na wstępie homilii – w tym roku jesteśmy zaproszeni do kontemplowania go jako wychowawcy, a więc do pogłębienia, uaktualnienia i inkulturacji jego Systemu Prewencyjnego. Kazanie było wygłoszone w pierwszej osobie, słowami Ks. Bosko.
Ks. Bosko mówił o swoim doświadczeniu wychowawczym, zasadzającym się na “prawdziwej radości, która rodzi się w sercu tego, który pozwala się prowadzić Panu”. Radości dalekiej od grzechu, która “rodzi się z pokoju serca”; radości wyrażającej zaufanie Opatrzności Bożej: “To była jedna z wielu życiowych lekcji, jakich nauczyłem się od mojej matki”.
Zostały podkreślone niektóre z charakterystycznych cech działalności Ks. Bosko:
Radość spotkania się z chłopcami: “Tam, na Valdocco, oczekiwałem na moich chłopców w niedzielę rano; to było dla mnie święto!”;
Świadectwo jego kapłaństwa poprzez wychowanie: “stałem się wychowawcą ludzi młodych, ponieważ byłem dla nich kapłanem”;
Kreatywność, ukierunkowana na dobro chłopców: “Mam tylko jedno pragnienie: widzieć was szczęśliwymi teraz i wieczności”.
W doświadczeniu Księdza Bosko radość i wesołość stały się drogą świętości i klimatem rodzinnym, dzielonym z chłopcami. Pojawia się odniesienie do dwóch młodzieńców: Dominika Savio i Franciszka Besucco, których biografie napisał Ks. Bosko. Mowa tu o radości, która, połączona z zaangażowaniem (nauka) i religią (pobożność), buduje środowisko wychowawcze i nie odrywa od rzeczywistości: “Kiedy zaczynałem na Valdocco, żywiłem w sercu pewne marzenie: stworzyć klimat rodzinny dla wielu chłopców, przebywających z dala od domu z powodu pracy, którzy być może nigdy nie zasmakowali oznak prawdziwej miłości. Radość pomogła stworzyć takie środowisko. Pozwoliła pokonać wiele ograniczeń, wynikających z ubóstwa, i przywrócić pogodę w wielu sercach”. Dla Ks. Bosko radość, zasadzająca się na Chrystusie, “była rzeczą niezwykle poważną!” i chciał, aby jego chłopcy o tym wiedzieli. W tej perspektywie podwórko, święta, teatr, muzyka, piosenka, przechadzki jesienne – odgrywały zasadnicze znaczenie i czyniły wychowawcę nauczycielem i uczniem.
Cel “Il giovane provveduto” (“Młodzieniec zaopatrzony”), książki o formacji chrześcijańskiej, wydanej w 1847 r., został wyrażony na początkowych jej stronicach: “służyć Panu i być radosnym”. Radość Ks. Bosko nie była nieświadomością czy powierzchownością, natychmiast przechodziła w optymizm, miłosne i synowskie zaufanie Bożej Opatrzności. “Nie wystarczyło mi, że młodzi byli radośni; chciałem, aby wokół siebie szerzyli ten klimat święta, entuzjazmu i ukochania życia. Chciałem, by byli budowniczymi nadziei i radości. Misjonarzami innych młodych poprzez apostolat radości. Apostolat, który się udziela”.
Pełny tekst kazania dostępny jest na stronie www.sdb.org.
Za: www.infoans.org.