Zgromadzenie Księży Misjonarzy świętuje w tym roku 400 lat istnienia. Z tej okazji Papież Franciszek napisał list, w którym wskazał na znaczenie charyzmatu tej wspólnoty dla odnowy Kościoła w naszych czasach.
„Modlę się, aby to znaczące rocznicowe wydarzenie było dla Was okazją okazją do wielkiej radości z bycia uczniami Chrystusa. Modlę się o odnowienie zapału misyjnego wypływającego z miłości Chrystusa do ubogich”. Tymi słowami Papież Franciszek wyraził swoje wsparcie w liście skierowanym do Przełożonego Generalnego Zgromadzenia Księży Misjonarzy, ks. Tomaža Mavriča CM. Wspólnotę tę założył w 1625 roku św. Wincenty a Paulo.
W swoim przesłaniu Papież Franciszek przypomina pierwsze kroki Zgromadzenia Misji, podkreślając jego rozwój aż do dnia dzisiejszego i jego wpływ na cały Kościół powszechny. Papież wyraża nadzieję, że dobrze przeżyty jubileusz rozbudzi wśród młodych ducha służby Chrystusowi w Kościele. „Jestem przekonany, że przykład św. Wincentego może szczególnie inspirować młodych, którzy z entuzjazmem, hojnością i troską o budowę lepszego świata są wezwani do bycia odważnymi i śmiałymi świadkami Ewangelii wśród swoich rówieśników i wszędzie, gdzie się znajdują”.
Historia Kościoła pokazuje przykłady wielu ludzi, którzy przyswoili sobie duchowość wincentyńską. Jak podkreśla Ojciec Święty, działali oni pod wpływem „ognia miłości”, który płonął w sercu wcielonego Syna Bożego i skłonił Go do identyfikacji z ubogimi i wykluczonymi.
Rodzina Wincentyńska nadal inicjuje dzieła miłosierdzia, podejmuje nowe misje i wspiera kierownictwo duchowe, a także formację duchowieństwa i świeckich. Przykładem tego są Konferencje św. Wincentego a Paulo, założone w 1833 roku przez bł. Fryderyka Ozanama, które Papież określa jako „niezwykłą siłę dobra w służbie ubogim, z setkami tysięcy członków na całym świecie”.
Papież przypomina także o dwóch innych fundacjach wincentyńskich: o powstałych w 1617 roku Bractwach Miłosierdzia oraz o założonych wspólnie ze św. Ludwiką de Mrillac w 1633 roku Siostrach Miłosierdzia, które Ojciec Święty określa jako „rewolucyjną jak na swoje czasy formę wspólnoty kobiecej”. Podczas gdy zakonnice tamtego okresu mieszkały w klasztorach, św. Wincenty zachęcał swoje siostry do wyjścia na ulice Paryża, by opiekować się ubogimi i chorymi.
Dziś duchowe dzieci św. Wincentego wykazują podobną kreatywność, podejmując inicjatywy takie jak Sojusz Rodziny Wincentyńskiej z osobami bezdomnymi. Ten międzynarodowy projekt, inspirowany przykładem św. Wincentego, który w 1643 roku wybudował trzynaście domów dla ubogich w Paryżu, ma na celu zapewnienie przystępnych cenowo mieszkań dla osób bezdomnych.
Papież kończy swoje przesłanie, udzielając Błogosławieństwa Apostolskiego i cytując św. Wincentego a Paulo: „Modlę się za misjonarzy, aby inspirowani swoim Założycielem, nadal kształtowali swoje życie i pracę zgodnie z wezwaniem do pokory i gorliwości apostolskiej: 'Odwagi więc, bracia, szukajmy najbardziej nieszczęśliwych i opuszczonych. Uznajmy przed Bogiem, że są oni naszymi panami i mistrzami, i że nie jesteśmy godni świadczyć im naszych pokornych usług’”.
LIST DO PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO ZGROMADZENIA MISJI Z OKAZJI 400. LECIA JEGO POWSTANIA
Rzym, 11 grudnia 2024 r.
Do Czcigodnego Ks. Tomaža Mavriča Przełożonego Generalnego Zgromadzenia Misji
W czasie, gdy Zgromadzenie Misji przygotowuje się do upamiętnienia czwartego stulecia jego założenia, składam serdeczne życzenia Tobie, kapłanom i braciom Zgromadzenia oraz wszystkim członkom wielkiej Rodziny Wincentyńskiej.
Modlę się, aby ta znacząca rocznica była okazją do wielkiej radości i odnowionej wierności idei misyjnego bycia uczniem, opartego na naśladowaniu preferencyjnej miłości Chrystusa do ubogich.
Początki waszego Zgromadzenia są zakorzenione w głębokim doświadczeniu św. Wincentego a Paulo, w tym „ogniu miłości”, który płonął w sercu wcielonego Syna Bożego i który doprowadził go do utożsamienia się z ubogimi i zepchniętymi na margines (Konferencja O Miłosierdziu, 30 maja 1659 r.). Zaniepokojony brakiem opieki duszpasterskiej na francuskiej wsi, postanowił na początku 1617 roku zorganizować misje, aby zapewnić podstawowe nauczanie katechetyczne i zachęcać do powrotu do sakramentów świętych. Marzenie, które miał, spełnił osiem lat później, zakładając 17 kwietnia 1625 r. Zgromadzenie Księży Misjonarzy.
W ciągu pierwszych siedmiu lat istnienia kapłani i bracia Zgromadzenia przeprowadzili 140 misji. W latach 1632-1660 misjonarze z Domu Macierzystego w Paryżu zorganizowali kolejne 550 misji. Począwszy od 1635 r., wraz z ustanowieniem wspólnot poza Paryżem, przeprowadzono setki kolejnych misji. Ta niezwykła ekspansja świadczy o religijnej i misyjnej płodności kapłańskiej gorliwości św. Wincentego i jego pragnieniu nawrócenia serc i umysłów do Chrystusa.
W swojej działalności na rzecz ubogich Wincenty szybko zdał sobie sprawę, że dzieła miłosierdzia muszą być dobrze zorganizowane. Kobiety były pierwszymi, które podjęły to wyzwanie. W 1617 r., w parafii Châtillon, założył pierwsze z „Bractw Miłosierdzia”, które działają do dziś jako Międzynarodowe Stowarzyszenie Miłosierdzia lub Wolontariat Wincentyński.
W 1633 roku, wraz ze św. Ludwiką de Marillac, założył rewolucyjną formę wspólnoty kobiet, czyli „Siostry Miłosierdzia”. Do tego czasu kobiety zakonne żyły w klasztorach; Siostry Miłosierdzia zostały wysłane na ulice Paryża, by służyć chorym i ubogim. Ta innowacja zaowocowała prawdziwym rozwojem żeńskich zgromadzeń zakonnych poświęconych dziełom apostolskim w kolejnych stuleciach.
Począwszy od 1628 r., w odpowiedzi na apel biskupa Beauvais, Zgromadzenie Misji zaczęło również poświęcać się kształceniu duchowieństwa.
Praca ta, tak niezbędna dla reformy i odnowy Kościoła w XVII-wiecznej Francji, rozwijała się i kwitła. W chwili śmierci Świętego istniało dwadzieścia seminariów duchownych, a 12 000 młodzieńców uczestniczyło w rekolekcjach przygotowujących do święceń kapłańskich.
Święty Wincenty był przekonany o znaczeniu tej „wysokiej i wzniosłej posługi”, która miała stać się cechą charakterystyczną dla Zgromadzenia (Konferencja O celu Zgromadzenia, 6 grudnia 1658 r.). W Regułach Wspólnych jest wyraźnie powiedziane, że z samej natury Zgromadzenia, posługa ta jest „w równej mierze” do spełnienia, tak jak głoszenie misji (Reguły Wspólne, XI, 12).
W tę rocznicę należy zastanowić się na duchowym dziedzictwem, apostolską gorliwością i duszpasterską troską, które św. Wincenty a Paulo przekazał Kościołowi powszechnemu. Lista tych, którzy przyswoili sobie duchowość wincentyńską i żyli nią heroicznie przez lata jest długa i obejmuje wszystkie kontynenty. Myślimy o św. Janie Gabrielu Perboyre, św. Franciszku Regis Clet, św. Justynie de Jacobis, św. Ludwice de Marillac, św. Joannie Antydzie Thouret, św. Katarzynie Labouré, św. Elżbiecie Annie Seton, bł. Fryderyku Ozanamie i wielu innych, w tym Jânie Havliku, beatyfikowanym 31 sierpnia 2024 r. na Słowacji.
Również dzisiaj, na wzór św. Wincentego, jego rodzina nadal inicjuje dzieła miłosierdzia, podejmując nowe misje i pomagając w formacji duchownych i świeckich. Ponad 100 gałęzi: kapłanów, braci, sióstr, świeckich tworzy dziś Rodzinę Wincentyńską.
Stowarzyszenie Świętego Wincentego a Paulo, założone w 1833 r. przez bł. Fryderyka Ozanama, stało się niezwykłą siłą dobra w służbie ubogim, z setkami tysięcy członków na całym świecie.
Zgromadzenie Misji doświadcza obecnie nowych oznak wzrostu. Młodsze prowincje, zwłaszcza w Azji i Afryce, gdzie kwitną powołania do Zgromadzenia, odpowiedziały na wezwanie do rozpoczęcia misji w innych krajach. Zgromadzenie kontynuuje także podejmowanie nowych twórczych dzieł wśród potrzebujących. Myślę o „Przymierzu Rodziny Wincentyńskiej z bezdomnymi”, międzynarodowej inicjatywie mającej na celu zapewnienie przystępnych cenowo mieszkań dla bezdomnych, inspirowanej przykładem Wincentego a Paulo, który rozpoczął pracę z nimi w. 1643 roku, budując trzynaście domów w Paryżu dla ubogich. Inicjatywa ta zamierza rozwijać się w krajach, w których Rodzina Wincentyńska jest obecna, budując więcej domów, przekraczając w ten sposób początkowy cel, aby pomieścić 10 000 osób.
Cztery wieki po założeniu Zgromadzenia Misji nie ma wątpliwości, że charyzmat św. Wincentego a Paulo nadal ubogaca Kościół poprzez różne apostolaty i dzieła całej Rodziny Wincentyńskiej.
Mam nadzieję, że obchody czwartego stulecia podkreślą znaczenie koncepcji św. Wincentego w służbie Chrystusowi w ubogich dla odnowy Kościoła naszych czasów, w misyjnym podążaniu i w niesieniu pomocy potrzebującym i opuszczonym na wielu peryferiach naszego świata oraz na marginesach powierzchownej i jednorazowej kultury. Jestem przekonany, że przykład św. Wincentego może szczególnie inspirować młodych ludzi, którzy swoim entuzjazmem, hojnością i troską o budowanie lepszego świata, są powołani do bycia śmiałymi i odważnymi świadkami Ewangelii wśród swoich rówieśników, gdziekolwiek się znajdują (Posynodalna Adhortacja Apostolska, Christus vivit [25 marca 2019], 178).
Dlatego z wielkim uczuciem zapewniam kapłanów i braci ze Zgromadzenia Misji o mojej szczególnej bliskości w modlitwie podczas nadchodzącego roku jubileuszowego. Modlę się, aby zainspirowani przez swego Założyciela, nadal kształtowali swoje życie i swoją pracę zgodnie z wezwaniem do pokory i gorliwości apostolskiej, które do pierwszych członków Zgromadzenia skierował Założyciel: „Odwagi więc, bracia! Poświęćmy się z odnowioną miłością służbie ubogim, szukajmy najnędzniejszych i najbardziej opuszczonych. Uznajmy przed Bogiem, że oni są naszymi panami i mistrzami, a my nie jesteśmy godni oddawać im naszych pokornych usług” (Konferencja O miłości do ubogich, styczeń 1657).
Powierzając wszystkich członków Rodziny Wincentyńskiej macierzyńskiemu wstawiennictwu Maryi, Matki Kościoła, udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa jako zadatku pokoju i radości w Panu.
I proszę was, abyście pamiętali o mnie w swoich modlitwach.
Franciszek
Rzym, u św. Jana na Lateranie, 11 grudnia 2024 r.
Więcej informacji o Jubileuszu można znaleźć na: misjonarze.pl/jubileusz-400-lat