Lata 2016-2017 są szczególnie znaczące w odniesieniu do dziedzictwa pozostawionego nam przez św. Maksymiliana Kolbego. Wspomniane lata zaznaczają się odpowiednio 75. rocznicą jego męczeństwa i stuleciem założenia Rycerstwa Niepokalanej (MI). Uważam za słuszne wykorzystanie tej okoliczności do zastanowienia się nad przykładem Męczennika miłości z Auschwitz w celu dostarczenia inspiracji i motywacji zmierzających do wzbogacenia przeżyć naszego Zakonu. Jego wskazania i jego przykład powinny być dowartościowane i na nowo odczytane, ponieważ nawet dzisiaj mogą dodać Braciom Mniejszym Konwentualnym świeżych bodźców do rozwoju wewnętrznego i apostolskiego.
Męczeństwo miłości przeżywanej na co dzień – świętość życia i misja
Święty pozwala nam zrozumieć, że możliwe jest osiągnięcie wysokiego stopnia miłości, jeśli w codziennej wędrówce duchowej spełniane są trwałe i okazałe czyny miłości, może niezbyt widoczne dla większości, ale z pewnością skuteczne. W całym swoim życiu o. Kolbe na różne sposoby realizuje wielowymiarowość daru z siebie. Przed śmiercią w Auschwitz podąża drogą naznaczoną niezwykłym i wyraźnym wezwaniem do ofiary z własnego życia, ofiary przejawiającej się w przyjmowaniu bolesnych wydarzeń jako zwiastunów miłości coraz większej, wzorowej i odpornej na przeciwności i prześladowania. Jest on szczególnie znany poprzez męczeństwo poniesione w obozie zagłady w Auschwitz, ale to wydarzenie ukazuje tylko uwieńczenie drogi miłości i cierpienia, które ofiarowuje za Chrystusa, za Kościół, za braci i za królestwo Boże.
Wymowne są jego wyrażenia: „Pamiętajmy, że miłość żyje, karmi się ofiarami. Dziękujmy Niepokalanej za wewnętrzny pokój, za uniesienia miłości, ale nie zapominajmy, że to wszystko choć dobre, piękne, nie jest jednak istotą miłości i bez tego wszystkiego może być miłość i to miłość doskonała. Szczyt jej to stan, w którym Pan Jezus mówi na krzyżu: «Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?» Bez ofiary nie ma miłości” (Pisma, cz. I, Niepokalanów 2007, nr 447a, s. 648).
Jako doskonały syn Franciszka, polski Święty lubi medytować nad tajemnicą Chrystusa. Miłość Pana wywiera na niego szczególny urok właśnie dlatego, że kształtuje się on w duchu tego, kto pragnie nauczyć się kochać, podążając śladami Odkupiciela. Kontemplując Chrystusa, można uczynić życie cudem miłości w każdej sytuacji i w każdym wydarzeniu naszej egzystencjalnej wędrówki. Św. Maksymilian uczy nas, aby nie bać się kochać i poświęcać z wielkodusznością, gdyż tylko wtedy miłość Boga może stać się widoczna w każdym naszym czynie. Ziściło się to na przykład w doświadczeniu męczeńskim błogosławionych Michała Tomaszka (1960-1991) i Zbigniewa Strzałkowskiego (1958-1991), zabitych w Peru przez grupę rewolucjonistów Sendero Luminoso i ogłoszonych błogosławionymi 5 grudnia 2015 r. Świadectwo tych zakonników franciszkańskich właśnie w przykładzie o. Kolbego ma istotny punkt odniesienia.
Według doświadczenia św. Maksymiliana, cuda miłości są możliwe, gdy powierzamy się wstawiennictwu i pośrednictwu Niepokalanej. W artykule z 1924 r. stwierdza on: „Niecić wszędzie miłość i ufność ku Maryi Niepokalanej, a ujrzycie, że wnet z oczu najzatwardzialszych grzeszników popłyną łzy, opróżnią się więzienia, zwiększy się zastęp trzeźwych pracowników, a ogniska domowe zawonieją cnotą, pokój i szczęście wyniszczy niezgodę i ból, bo teraz już – nowa era” (Pisma, cz. II, nr 981, s. 340).
Papież Franciszek podczas Anioł Pański w dniu 14 sierpnia 2016 r., nawiązując do miłości o. Maksymi
liana, wzniósł tę znamienną modlitwę: „Prośmy Maryję Dziewicę, aby modliła się z nami i za nas do Ojca niebieskiego, aby zesłał na wszystkich wierzących Ducha Świętego, Boży ogień, który rozpala serca i pomaga nam być solidarnymi z naszymi braćmi w ich radościach i cierpieniach. Niech nas podtrzymuje w naszej drodze przykład św. Maksymiliana Kolbego, męczennika miłości, którego wspomnienie przypada dzisiaj: niech on nauczy nas żyć żarliwą miłością do Boga i bliźniego”.
Założenie, natura i misja MI
Właśnie z pragnienia kochania na sposób Chrystusa i doświadczenia bogactwa zawierzenia Maryi zrodziło się w 1917 r. Rycerstwo Niepokalanej. Powstanie tego ruchu maryjnego stanowi odpowiedź o. Kolbego i jego współbraci na drażliwą sytuację społeczną, polityczną, ekonomiczną i religijną czasu, w jakim żyją. Stowarzyszenie maryjne o. Kolbego i jego sześciu towarzyszy jest proroctwem, które jawi się jako element rozstrzygający i napędowy w odniesieniu do wielkiej ciemności, w jakiej żyje ludzkość tamtego okresu.
Św. Maksymilian nie boi się nowości i dlatego „rzuca się” na nowe formy apostolstwa, wspierany i nakłaniany mocą, która emanuje z Boga. Wyobraża sobie MI jako misję, która dociera do serc wszystkich ludzi, wyprzedzając dotychczasowe wzorce stowarzyszeniowe. Pragnie on, aby Rycerstwo Niepokalanej „było raczej transcendentalis niż universalis, tj. nie stanęło jako jeszcze jedna organizacja obok wielu, ale raczej przesiąknęło na wskroś wszystkie organizacje” (Pisma, cz. I, nr 580, s. 825). Według o. Kolbego, ruch, który rodzi się ze słuchania głosu Ducha Świętego i żyje zawierzeniem Niepokalanej, nie może stawiać sobie ograniczeń i jest wezwany do „włączenia się” w każdy rodzaj sfery kościelnej i społecznej. Istotnie, „celem Rycerstwa Niepokalanej jest zdobyć cały świat, wszystkie serca i każde z osobna dla tej Królowej nie tylko nieba, ale i ziemi; dać szczęście prawdziwe tym biednym nieszczęśliwym, którzy go szukają w przemijających rozkoszach tego świata – oto nasz cel” (Pisma, cz. I, nr 81, s. 184).
Dzisiaj Rycerstwo Niepokalanej jest wezwane do ważnych przedsięwzięć w ewangelizacji, aby pozostać wierne swojej historii, swojej przebytej drodze, a zwłaszcza swojemu dobitnie misyjnemu powołaniu. Z wielką troską i uwagą śledzę działalność stowarzyszenia kolbiańskiego i z satysfakcją chciałbym wskazać kilka inicjatyw, które z apostolskiego punktu widzenia okazują się być szczególnie innowacyjne i owocne. Chodzi o szkoły ewangelizacji powstałe w Polsce i niezwykle cenione przez ludzi młodych, którzy, poprzez stopniowy kurs katechizacyjny, mają możliwość dokonywania porównań z charyzmatem kolbiańskim. Należy ponadto wspomnieć o coraz liczniejszym uczestnictwie chłopców i dziewcząt z MI w Światowych Dniach Młodzieży. Jest to pewna znacząca nowość: w wielu krajach stowarzyszenie kolbiańskie bywa na nowo odkrywane jako odpowiednie dla młodzieży, i to do tego stopnia, że ci ostatni poprosili o Światowy Dzień Młodych MI, który odbędzie się w 2018 r.
Miłość jest motywem, który kieruje całym szlakiem misyjnym Świętego. Ewangelizacja, misja, męczeństwo: wszystko rodzi się z serca, które kocha w świetle kontemplowania Boga i które daje się wspaniałomyślnie, bez ograniczeń, bez granic. Kolbe twierdzi: „Pierwszą twą sprawą jest twoje własne uświęcenie. Troska o uświęcenie innych ma być przepełnieniem twej ku Panu Jezusowi miłości” (Pisma, cz. II, nr 864F, s. 69). Swoim duchowym doświadczeniem Święty pokazuje, że wielkie cele apostolskie można osiągnąć wtedy, gdy w codziennym działaniu potwierdza się miłość wyrażaną czynami konkretnymi i widocznymi.
Obchody setnej rocznicy założenia MI
Przesłanie i świadectwo o. Kolbego są nadal bardzo aktualne i w tym „czasie stosownym” nasz Zakon i Rycerstwo Niepokalanej są wezwane do odkrycia aktualności jego proroctwa w akcji misyjnej, nie wolnej od prześladowań ze względu na świadectwo ewangeliczne dawane w kontekstach zsekularyzowanych i wrogich wobec orędzia chrześcijańskiego i jego rozwoju apostolskiego. W tym duchu Rycerstwo Niepokalanej – w obecności zarządu Zakonu – rozpoczęło przygotowanie do stulecia założenia poprzez kongres mariologiczny, który odbył się w dniach 28-30 października w Fatimie na sugestywny i znaczący temat: Z Maryją od misji do męczeństwa: tajemnica św. Maksymiliana Kolbego. Od 16 do 18 października 2017 r. w Rzymie odbędą się uroczyste obchody stulecia, na które złożą się chwile modlitwy, wymiany myśli i świętowania. Rok 2017 będzie rokiem kolbiańskim dla całego Zakonu, który będzie miał okazję do zastanowienia się „nad dziedzictwem o. Kolbego w Kościele, w Zakonie i na płaszczyźnie nowej ewangelizacji”, jak to sugeruje wniosek z ostatniej kapituły generalnej. Stąd też w dniach 19-20 października 2017 r. w Rzymie odbędzie się kongres Zakonu, w którym wezmą udział współbracia z całego świata. Będziemy starać się zrozumieć, w jaki sposób świadectwo misyjne i świadectwo męczeństwa Świętego uczynić bardziej aktualne w tym czasie, w którym żyjemy, będąc pewni, że jego proroctwo nie zostało wyczerpane i nadal ma nam wiele do powiedzenia i do zaoferowania.
Przeżyjmy ten jubileuszowy rok kolbiański z wielką radością wewnętrzną i z najwyższym nastawieniem na słuchanie. Posiadamy wspaniałe dziedzictwo duchowe, które może być podwaliną pod przetarcie nowych szlaków podpowiadanych przez Ducha Świętego dla dobra Kościoła i ludzkości, a które Zakon i Rycerstwo Niepokalanej, pozostające w głębokiej jedności, pragną dowartościować. Jak o. Kolbe, a nawet jeszcze bardziej jak o. Kolbe, wedle kreatywności sugerowanej przez Ducha Świętego, jesteśmy zaproszeni do odkrycia nowych dróg misyjnych, które mogą przemówić do serc mężczyzn i kobiet naszych czasów.
Fra Marco Tasca
Ministro generale
Za: www.ofmconv.net