Wśród decyzji zakończonej 21 września 2024 roku w Rzymie 40. Kapituły Generalnej Braci Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi (Picpus) są dwie dotyczące nowych Spraw beatyfikacyjnych. Kapituła Generalna upoważniła Postulatora Generalnego Zgromadzenia do podjęcia formalnych kroków w kierunku rozpoczęcia procesów beatyfikacyjnych o. Mateo Crawley-Boevey SSCC (1875-1960) oraz o. Rolfa Reichenbacha SSCC (1931-2004).
O. Mateo Crawley-Boevey, założyciel i gorliwy propagator Dzieła Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz Adoracji nocnej w rodzinie, jest drugim najbardziej znanym w świecie zakonnikiem Zgromadzenia Najświętszych Serc, po świętym Damianie de Veuster, Apostole Trędowatych na hawajskiej wyspie Molokai. Papież Pius XI nazwał go „światowym Apostołem Najświętszego Serca Pana Jezusa”, bo zakres jego apostolskiej działalności obejmował kilkadziesiąt krajów na całym świecie. Jego osobiste charyzmaty i gorliwość apostolska, głęboka wiara i gorąca miłość do Jezusa, Króla Miłości, do którego pragnął przyprowadzić jak najwięcej osób, przynosiły wspaniałe owoce w postaci licznych nawróceń oraz pogłębienia wiary wśród wielu chrześcijan na całym świecie.
O. Mateo urodził się 18 listopada 1875 roku w Tingo (Arequipa), w Peru. Na chrzcie świętym otrzymał imiona Edward Maksym. Jego ojciec Charles Octave Crawley-Boevey był z pochodzenia Anglikiem i protestantem, nawróconym później na katolicyzm. Matka Maria, z domu Murga, była peruwianką i gorliwą katoliczką.
W 1884 roku rodzina Crawley-Boevey przeprowadziła się do Valparaiso w Chile. Tam, w wieku 15 lat, najprawdopodobniej pociągnięty przykładem o. Damiana z Molokai, Edward wstąpił do Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi i przybrał imiona Józef Stanisław, które później zmienił na Mateo.
11 sierpnia 1892 roku złożył śluby wieczyste, a 17 grudnia 1898 roku przyjął święcenia kapłańskie.
Jako neoprezbiter został mianowany dyrektorem Centrum Społecznego w Santiago, a następnie współpracował przy tworzeniu Uniwersytetu Katolickiego w Valparaiso. W 1905 roku został mianowany rektorem Wydziału Prawa w Valparaiso.
16 sierpnia 1906 roku miało miejsce kluczowe zdarzenie dla dalszego życia O. Mateo. Silne trzęsienie ziemi położyło w gruzach Valparaiso, w tym budynek Wydziału Prawa, którego był rektorem. Śpiesząc z pomocą ofiarom kataklizmu, pracując dniem i nocą, O. Mateo doprowadził swój organizm do całkowitego wycieńczenia fizycznego. W tej sytuacji przełożeni, idąc za sugestią lekarzy, zdecydowali się wysłać go na leczenie do Europy, nie zdając sobie sprawy z faktu, że ta podróż rozpocznie zupełnie nowy etap w życiu i działalności O. Mateo.
24 sierpnia 1907 roku podczas modlitwy w Kaplicy Objawień w Paray-le Monial we Francji młody kapłan odzyskuje pełnię zdrowia oraz jasno widzi swoją nową misję: zdobywanie dla Najświętszego Serca całego świata poprzez intronizację poszczególnych rodzin i grup społecznych. Otrzymawszy wcześniej błogosławieństwo papieża św. Piusa X i umocniony pielgrzymką do Ziemi Świętej, Ojciec Mateo powraca do Chile, aby tam rozpocząć krucjatę intronizacji Najświętszego Serca. Dzieło bardzo szybko rozprzestrzenia się w Chile, a następnie w innych krajach obu Ameryk.
W latach 1914-1935 O. Mateo propaguje intronizację w krajach europejskich, następnie w latach 1935-1940 w Azji i w końcu w latach 1940-1956 na Hawajach, w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie. W tym okresie O. Mateo był już poważnie chory.
W 1956 roku powrócił do Valparaiso. W 1959 roku przeszedł operację amputacji nogi zarażonej gangreną, co było skutkiem jego cukrzycy i białaczki.
O. Mateo zmarł w opinii świętości 4 maja 1960 roku w wieku 84 lat. Jego ciało zostało pochowane w kościele pw. Najświętszych Serc Jezusa i Maryi w Valparaiso, który był mu najdroższy po Kaplicy Objawień w Paray-le-Monial. Powiadomiony o śmierci Założyciela Dzieła Intronizacji Ojciec Święty Jan XXIII przesłał na ręce Przełożonego Generalnego Zgromadzenia, o. Henryka Systermansa swoje kondolencje wyrażając nadzieję, że poniesiona przez Zgromadzenie strata „zostanie zrekompensowana obecnością w niebie nowego i skutecznego opiekuna”.
Drugi z kandydatów na ołtarze, o. Rolf Reichenbach, pochodzi z rodziny żydowsko-niemieckiej, choć należał do Prowincji Holenderskiej Zgromadzenia Najświętszych Serc, która dała już Kościołowi jednego błogosławionego – o. Eustaquio van Lieshout – apostoła „Zdrowia i pokoju” w Brazylii.
O. Rolf urodził się w Kolonii 15 października 1931 r. Z powodu nazistowskich ataków na Żydów i ich mienie w latach 30. XX wieku rodzina przeniosła się w 1939 roku do Holandii. Następnie ojciec, pochodzenia żydowskiego, musiał emigrować do Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł w styczniu 1946 r. Rolf miał jeszcze dwóch starszych braci, którzy podobnie jak on, zostali kapłanami. Najstarszy z nich, Klaus, był prezbiterem diecezjalnym w Kolonii. Hans, podobnie jak Rolf, wstąpił do Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi i był misjonarzem w Indonezji, jednak na początku lat sześćdziesiątych powrócił do Holandii.
O. Rolf wyświęcony na kapłana 14 września 1958 roku po 12 miesiącach przygotowań został wysłany na misje do Indonezji. Pracował duszpastersko na terenie diecezji Pangkalpinang, najpierw na wyspie Belitung, a później w Tanjung Pinang, niedaleko Singapuru. Jego parafia była kościołem diaspory, składającym się głównie z chińskich katolików.
W 1975 roku w diecezji Pangkalpinang pojawiło się nowe wyzwanie: przybycie na łodziach ponad dziesięciu tysięcy uchodźców z Wietnamu. Gdy wojsko indonezyjskie chciało ich odesłać z powrotem O. Rolf brał ich w obronę, deklarując, jako ich duszpasterz, zapewnienie niezbędnej pomocy materialnej i duchowej. Niejednokrotnie odprawiał dla nich Msze św. na łodzi, ponieważ nie mogli zejść na ląd.
W 1977 roku o. Rolf Reichenbach został mianowany Wikariuszem generalnym Diecezji Pangkalpinang, a następnie, w latach 1979-1988 Administratorem apostolskim tej Diecezji. Gdy św. Jan Paweł II chciał go mianować biskupem diecezjalnym odpowiedział Papieżowi, że nadszedł już czas na biskupów pochodzących z Indonezji.
W latach 1988-1991 O. Rolf był Przełożonym Wice-prowincji Indonezyjskiej Zgromadzenia Najświętszych Serc, a następnie Rektorem Seminarium SSCC w Bandung. W latach 1998-2001 posługiwał jako Proboszcz Parafii Św. Damiana z Molokai w Bengkong na wyspie Batam. Jednocześnie coraz bardziej skupiał się na szerzeniu duchowości charyzmatycznej na poziomie lokalnym, a następnie ogólnonarodowym jako Krajowy Dyrektor Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej w Indonezji. O. Rolf był bardzo aktywny w wielu miejscach, prowadząc rekolekcje, wygłaszając konferencje, także dla wielu grup ludzi młodych, których pobudzał do naśladowania Chrystusa między innymi na drodze życia konsekrowanego.
O. Pankrasius Olak Kraeng SSCC – obecny przełożony Prowincji Indonezyjskiej wymienia trzy cechy, które wyróżniały O. Rolfa i wypływały z charyzmatu Zgromadzenia, do którego należał. Były to: jego wielka prostota i pokora, duch modlitwy, przejawiający się w długich godzinach spędzonych na adoracji Najświętszego Sakramentu oraz duch misyjny, jako wyraz jego miłości do ubogich i zaniedbanych.
W 2002 roku stan jego zdrowia zaczął gwałtownie się pogarszać z powodu raka skóry i kości. Po długim cierpieniu, podróżach do wielu szpitali w Singapurze, Indonezji i Holandii O. Rolf zmarł w opinii świętości 11 września 2004 roku w Bredzie.
W 2008 roku jego ciało, zachowane w dobrym stanie, zostało ekshumowane i przetransportowane z Holandii do Indonezji, a następnie pochowane w Batam, blisko Singapuru. Tutaj wierni, którym tak gorliwie służył przez prawie 45 lat zwracają się do niego w swoich potrzebach i doświadczają skuteczności jego wstawienniczej modlitwy.
O. Andrzej Łukawski
Postulator generalny SSCC
E-mail: postulazione@ssccpicpus.com