Ten nowy błogosławiony Karmelu, ze chrztu Henryk Grialou, przyszedł na świat 2 grudnia 1894 r. w wiosce Gua k. Averony, w południowym, rolniczym regionie Francji. Był trzecim z pięciorga dzieci Augusta Grialou i Marii Miral. Ochrzczony został 13 grudnia i często wspominał, że został w ten sposób poddany pod szczególną opiekę św. Jana od Krzyża, który przecież o północy z 13 na 14 grudnia odszedł z tego świata, „aby śpiewać matutinum w Niebie”!
Henryk uczęszczał do szkoły prowadzonej przez zgromadzenie zakonne braci szkolnych i od dziecka pragnął zostać księdzem. Gdy nie ukończył jeszcze dziesięciu lat, zmarł mu ojciec. Matce przyszli z pomocą zakonnicy ze zgromadzenia Ducha Świętego i zaproponowali Henrykowi bezpłatną naukę w Suse, w północnych Włoszech, gdzie ugruntowało się jego powołanie kapłańskie. W rzeczywistości w 1911 r. wstąpił do seminarium duchownego w Rodez, ale studia teologiczne przerwał mu wybuch pierwszej wojny światowej i zaciągnięcie na 5 lat do wojska. Do seminarium mógł powrócić dopiero w 1919 r. W czasie rekolekcji przed subdiakonatem zafascynowała go postać i doktryna św. Jana od Krzyża i zapragnął wstąpić do Karmelu. Spotkał się jednak ze sprzeciwem ojca duchownego, biskupa, a nadto swej matki. W dniu 4 lutego 1920 r. przyjął więc w Rodez święcenia kapłańskie. Ku zaskoczeniu wszystkich, 20 dni później, z błogosławieństwem ojca duchownego wstąpił do Karmelu, przekraczając drzwi klasztoru karmelitów bosych w Avon-Fontainebleau. Otrzymawszy imię zakonne Maria Eugeniusz od Dzieciątka Jezus, po odbyciu nowicjatu, głosił wiele kazań, głównie o św. Teresie od Dzieciątka Jezus (ogłoszonej błogosławioną w 1923 r. i kanonizowanej 2 lata później) i o św. Janie od Krzyża (ogłoszonym w 1926 r. doktorem Kościoła). Już w 1928 r. został przeorem klasztoru w Petit Castelet (koło Tarascon). Poznał wkrótce trzy kobiety z prywatnej szkoły w Marsylii, które pragnęły głębszego życia duchowego i stały się zaczynem powstania świeckiego instytutu życia konsekrowanego „Notre Dame de Vie” z centralną siedzibą w Venasque k. Awinionu. Prężny do dzisiaj instytut, liczący ok. stu księży i 500 osób świeckich w 15 krajach, uznaje o. Eugeniusza za swego założyciela i w Venasque spoczywają jego doczesne szczątki.
Kolejne lata życia i posługiwania o. Eugeniusza, to przeorstwa w Agen (1932-1936) i Montecarlo (1936-1937), a następnie wybór na definitora generalnego Zakonu w Rzymie, gdzie rezydował do 1955 r., zarządzając w latach 1954-1955 całym Zakonem, ze względu na niespodziewaną śmierć przełożonego generalnego, o. Sylweriusza od św. Teresy.
Wróciwszy z Rzymu do Francji, o. Eugeniusz został wybrany prowincjałem i był nim do śmierci, stając się promotorem odnowy życia zakonnego. Promował nauczanie Soboru Watykańskiego II i opublikował także dwie cenne książki z duchowości terezjańskiej pt. „Jestem córką Kościoła” i „Chcę widzieć Boga” (obydwie przetłumaczono na język polski).
Pełniąc do końca swoje obowiązki, będąc prawdziwym mężem modlitwy i zaangażowania apostolskiego, o. Eugeniusz zmarł w opinii świętości w Poniedziałek Wielkanocny, 27 marca 1967 r. w domu macierzystym instytutu Notre Dame de Vie w Venasque i tam został pogrzebany. W 1985 r. rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny.
o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD