W roku 2022, 14 marca przypada 40-lecie zatwierdzenia przez Stolicę Apostolską, Konstytucji Zgromadzenia pod nazwą Reguły Życia. Miało to miejsce 14 marca 1982 r.
Jak inne zakony czy zgromadzenia jesteśmy w Kościele jako Sercanie jednym z instytutów życia konsekrowanego. Naszą misją jest służba Bogu i Kościołowi. To Kościół zatwierdza i potwierdza autentyczność (tj. zgodność z nauczaniem Kościoła) – zarówno charyzmat, jak i duchowość oraz cel każdego powstającego w jego strukturach instytutu.
Zakony oraz zgromadzenia zakonne powoływane są pod natchnieniem Ducha Świętego przez założycieli/założycielki w określonym czasie, co sprawia, że wraz z upływem lat powstaje potrzeba weryfikacji konstytucji. Może to być związane zarówno ze zmianami w ogólnym prawodawstwie Kościoła (do którego muszą się dostosowywać), jak i ze zmieniającymi się sytuacjami społecznymi, w których te instytuty realizują swoje charyzmaty.
Pierwsze konstytucje naszego Zgromadzenia, napisane u jego początków (1877), zostały ponownie sformułowane przez samego Założyciela o. Leona Jana Dehona w roku 1885. Stało się to po ponownym powołaniu instytutu w 1884 przez Stolicę Apostolską pod nazwą Księży Najświętszego Serca Jezusowego. Konstytucje te ulegały z biegiem lat pewnym niewielkim modyfikacjom i ukazywały się nowe ich wydania. Jeszcze za życia Założyciela ukazało się ich odnowione wydanie w roku 1906.
Z kolei 5 grudnia 1923 roku Stolica Apostolska zatwierdziła definitywnie nasze konstytucje. W 1924 roku ukazało się nowe wydanie dostosowane do Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku. Kolejne wydanie Reguły Życia pochodzi z 1956 roku. Warto wspomnieć, że dwa pierwsze rozdziały konstytucji z 1885 r. w każdym z kolejnych wydań pozostawały niezmienione. Każda zmiana konstytucji Zgromadzenia wymagała zawsze zatwierdzenia Stolicy Apostolskiej.
Obecnie w naszym Zgromadzeniu obowiązuje tzw. Reguła Życia, która jest owocem przystosowanej odnowy do jakiej zobowiązał instytuty zakonne Sobór Watykański II w dekrecie Perfectae caritatis. Reguła Życia jest rezultatem wieloletniej pracy, poszukiwań i dialogu wewnątrz całego Zgromadzenia, aby ostatecznie doprowadzić do utworzenia nowego tekstu konstytucji, z jednej strony wiernych charyzmatowi Założyciela, duchowości i celowi Zgromadzenia, a z drugiej będących odpowiedzią na wezwanie Kościoła do ukazania ich w formie najbardziej przystosowanej do naszych czasów.
Nad powstaniem nowej wersji konstytucji pracowały kolejne kapituły prowincjalne i generalne. Na kapitule generalnej z 1979 roku zdecydowano, że nowy dokument Zgromadzenia przyjmie nazwę Reguły Życia i składać się będzie z części konstytutywnej (podkreślającej bardziej aspekt teologiczny i duchowy) oraz z części normatywnej (ukazującej stronę jurydyczną, czyli dyrektorium Zgromadzenia). Ostateczne zatwierdzenie Reguły Życia nastąpiło 14 marca 1982 roku. Na zlecenie następnej kapituły generalnej z 1985 roku, przełożony generalny z radą wprowadzili do niej zmiany odpowiadające nowemu Kodeksowi Prawa Kanonicznego z 1983 roku. Dopiero wówczas, w 1986 roku, ukazała się pierwsza editio typica Reguły Życia. Zmiany wniesione do tekstu Reguły Życia przez XXII kapitułę generalną z 2009 roku i zatwierdzone przez Stolicę Apostolską 22 września 2009 roku spowodowały jej nowe wydanie topiczne w 2011 roku. Dwa pierwsze rozdziały konstytucji Założyciela, chociaż nie należały do Reguły Życia, zostały dołączone do jej editio typica z 1986 roku, na znak szacunku i wdzięczności dla o. Dehona oraz jako wyraz pamięci historycznej. Rozdziały te nie znalazły się już w ostatnim jej wydaniu z roku 2011.
Biuro prasowe Prowincji Polskiej Księży Sercanów.
Za: www.scj.pl
PRZEŁOŻONY GENERALNY ZGROMADZENIA KSIĘŻY NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO
Księża Sercanie – Dehonianie ____________________________________________________________________________
Prot. N. 0055/2022
Rzym, 8 marca 2022
Kształtować codzienne życie
List na Dzień 14 marca, rocznicę urodzin O. Leona Dehona
Do członków Zgromadzenia
Do wszystkich członków Rodziny Sercańskiej
Wydarzenia, które miały miejsce w Generalacie SCJ w ubiegłym miesiącu, antycypowały w pewnym sensie obchody urodzin O. Leona Dehona. Pierwszym z tych wydarzeń była długo oczekiwana IX Konferencja Generalna, podczas której poddano ocenie aktualną sytuację dotyczącą naszego zaangażowania społecznego jako wyrazu naszej wiary i charyzmatu, który jest nam wspólny.
Znaczącym owocem tego spotkania jest jego końcowe przesłanie. Pragniemy zatem wykorzystać tę rocznicę Ojca Dehona, by przekazać wam to przesłanie, aby w ten sposób w różnych wspólnotach, rodzinach, grupach i apostolstwie nadal utrzymywała się otwarta refleksja i żywe zaangażowanie wraz z charyzmatyczną inspiracją, którą Bóg nam powierzył przez naszego Czcigodnego Założyciela.
Drugim wydarzeniem było Zebranie Przełożonych Zgromadzenia. Były to dni słuchania i dialogu, dzielenia się troskami i nadziejami. Początek spotkania zaznaczył się wyrażeniem wdzięczności Bogu, Kościołowi i wszystkim, którzy swoim oddaniem przyczynili się do ostatecznego zatwierdzenia aktualnych Konstytucji SCJ (1982). W związku z tym chcemy przypomnieć to, co napisał O. Dehon, gdy zatwierdzone zostało ostatnie wydanie Jemu znanych konstytucji (1924):
„Dlatego nie wystarczy powierzchownie czytać nasze Konstytucje, cenny Kodeks naszych obowiązków zakonnych, ale musimy je bezustannie czytać i ponownie odczytywać, musimy je z zainteresowaniem studiować, aby poznać wszystkie przepisy, wnikać w ich ducha i odnajdywać w nich ukierunkowanie naszego życia”1 .
I faktycznie, nasze Konstytucje chcą wyrazić sercańskie rozumienie Ewangelii. Z tego powodu, wychodząc od nich, pragniemy nadal kształtować codzienność naszego życia braterskiego i apostolskiego w odpowiedzi na wezwanie Boga, by służyć Mu w każdej chwili, w każdym obliczu i w każdym miejscu.
Niech trwanie we wdzięczności Bogu za życie i dzieło Ojca Dehona będzie także błaganiem o nowe powołania do życia zakonnego SCJ i do innych sercańskich sposobów wyrażania wielkodusznej dyspozycyjności w służbie Ewangelii, źródła pokoju i miłości. W ten sposób rozumieli to zakonnicy SCJ i członkowie rodziny sercańskiej, którzy pośród sytuacji konfliktowych, takich jak dzisiejsze na Ukrainie i gdzie indziej, nie przestają swoją obecnością wyrażać bliskości i czułości Boga, które nieustannie płyną z Serca Zbawiciela: „Boskie Serce Jezusa jest jedynym pokojem i miłością. Zaczerpnijmy wszyscy, ludzie i wierni, z tego mistycznego źródła, które Nasz Pan pragnie szerzej otworzyć dla naszych dusz, dla naszego bardzo niespokojnego i burzliwego czasu.
„Przyjdźcie do mnie, mówi nasz Pan, wszyscy robotnicy, dusze cierpiące, narody doświadczane…”. Oto jesteśmy, Panie, u Twoich stóp, pokorni, ufni i oddani. Błogosław nam wszystkim, tak jak błogosławiłeś wszystkim, którzy cierpieli w Palestynie i ześlij nam ze swojego Serca płonące promienie pokoju, radości i miłości” 2 .
Z braterskim pozdrowieniem, in Corde Iesu,
O. Carlos Luis Suárez Codorniú, scj
Przełożony Generalny ze swoją Radą
1 « Il ne suffit donc pas de lire superficiellement nos Constitutions, ce précieux Code de nos obligations religieuses, mais nous devons les lire et relire sans cesse, nous devons les étudier avec soin, afin d’en connaître à fond toutes les prescriptions, de nous pénétrer de leur esprit et d’en faire la direction de notre vie ». (P. Dehon, Promulgation des Constitutions, 10 mai 1924, LCC 66103/2).
2 « Le divin Cœur de Jésus n'est que paix et charité. Puisons tous, peuples et fidèles, à cette source mystique que Notre Seigneur veut ouvrir plus largement à nos âmes, à notre époque si inquiète et si agitée. “Venez tous à moi, nous dit Notre Seigneur, les travailleurs, les âmes souffrantes, les nations éprouvées…”. Nous voici, Seigneur, nous voici à vos pieds, humbles, confiants et dévoués. Bénissez-nous comme vous bénissiez tous ceux qui souffraient en Palestine, et faites descendre de votre Cœur de chauds rayons de paix, de joie et de charité ». (P. Dehon, Bénédiction de la première pierre à Rome, 18 mai 1920, DIS 9050117/4).
Inicjatywa nieustannej adoracji Najświętszego Sakramentu przez współbraci z poszczególnych sercańskich wspólnot w okresie od 14 marca (wspomnienie urodzin o. Leona Dehona) do 12 sierpnia (data śmierci Założyciela) zrodziła się podczas marcowego spotkania przełożonych. Te symboliczne daty stanowią klamrę wspólnotowej modlitwy w intencji powołań, której fundament opiera się na osobistym zaangażowaniu każdego współbrata.
We wspomnianym okresie każda z sercańskich wspólnot podejmuje adorację – według ściśle określonego harmonogramu (jeden dany dzień przypisany dla jednej konkretnej wspólnoty). Każdy ze współbraci należący do danej wspólnoty ofiaruje jedną godzinę adoracji (niezależnie od ilości osób we wspólnocie) i adoruje indywidualnie – jako członek wspólnoty, nie zaniedbując żadnych ze swych obowiązków (nie wszyscy razem ale każdy współbrat oddzielnie). Przełożeni postarają się o ustalenie planu adoracji we własnej wspólnocie, aby każdy mógł wybrać odpowiednią dla siebie godzinę.
Do modlitwy zapraszamy także wszystkich, którym bliska jest misja i charyzmat naszego Zgromadzenia – parafian, przyjaciół i pielgrzymów. To dla nas cenny dar, gdy ktoś ze świeckich będzie mógł ofiarować nam godzinę swojego czasu, adorując w tym czasie w ciszy w miejscu dla siebie dowolnym (w modlitewnej łączności serc) w intencji Zgromadzenia, dzieł przez nas prowadzonych oraz nowych powołań sercańskich.
Życzymy każdemu ze współbraci, ale także wszystkim włączającym się w adorację, by to trwanie przed Najświętszym Sakramentem nie tylko „otwierało oczy” jak uczniom w Emaus, ale także by ten czas pozwolił „zapałać sercu” – by były nowe powołania do Zgromadzenia Księży Sercanów i by młodzi dali się pociągnąć, a kapłani byli dla nich przykładem realizacji powołania. Niech przez ten symboliczny czas nasze domy staną się „Domami Adoracji”, których założenie było zawsze gorącym pragnieniem o. Dehona. Niech przy Sercu Jezusa buduje się nasza wiara, która nie poprzestanie tylko na tym czego już udało się jej doświadczyć, a jeszcze głębszą inspiracją niech będą słowa:
Czasami żyjemy duchem „parkingu”, żyjemy zaparkowani, bez energii pragnienia, która pozwala iść do przodu. Warto, abyśmy zadali sobie pytanie: gdzie jesteśmy na drodze wiary? (…) To smutne, gdy ksiądz zamknął drzwi pragnienia; smutne jest popadanie w klerykalny funkcjonalizm. Kryzys wiary, w naszym życiu ma również związek z uśpieniem ducha, z przyzwyczajeniem do zadowolenia z życia z dnia na dzień, bez zadawania sobie pytania, czego Bóg od nas chce (…). Jesteśmy syci wieloma rzeczami, ale brakuje nam tęsknoty za tym, czego nam brakuje. Tęsknoty za Bogiem
(pp Franciszek, homilia wygłoszona w Uroczystość Objawienia Pańskiego, 6 stycznia 2022).
Biuro prasowe Prowincji Polskiej Księży Sercanów
Inspiracją do takiej formy naszego apostolstwa powołań niech będą słowa z homilii papieża Franciszka wygłoszonej w Uroczystość Objawienia Pańskiego 6 stycznia br. Warto odczytać je w kontekście naszego sercańskiego charyzmatu, który w adoracji widzi swoją misję i prawdziwą służbę dla Kościoła. (por. RŻ 31).
„Czasami żyjemy duchem „parkingu”, żyjemy zaparkowani, bez energii pragnienia, która pozwala iść do przodu. Warto, abyśmy zadali sobie pytanie: gdzie jesteśmy na drodze wiary? Czy nie utknęliśmy zbyt długo, zaparkowani w konwencjonalnej, zewnętrznej, formalnej religii, która nie rozpala już serca i nie przemienia życia? Czy nasze słowa i rytuały wyzwalają w sercach ludzi pragnienie podążania ku Bogu, czy też są „martwym językiem”, mówiącym tylko o sobie i do siebie? To smutne, kiedy wspólnota wierzących nie żywi już pragnień i znużona wlecze się w zarządzaniu sprawami, zamiast dać się oczarować przez Jezusa. To smutne, gdy ksiądz zamknął drzwi pragnienia; smutne jest popadanie w klerykalny funkcjonalizm (…).
Kryzys wiary, w naszym życiu (…) ma również związek z uśpieniem ducha, z przyzwyczajeniem do zadowolenia z życia z dnia na dzień, bez zadawania sobie pytania, czego Bóg od nas chce. Staliśmy się zbyt skupieni na mapach ziemi i zapomnieliśmy o wznoszeniu spojrzenia ku Niebu. Jesteśmy syci wieloma rzeczami, ale brakuje nam tęsknoty za tym, czego nam brakuje. Tęsknoty za Bogiem. Skupiliśmy się na naszych potrzebach, na tym, co będziemy jedli i w co się przyodziejemy (por. Mt 6, 25), pozwalając, by wyparowała tęsknota za czymś więcej. I jesteśmy w stanie jadłowstrętu wspólnot, które mają wszystko, a często nie odczuwają niczego w swoich sercach. Osoby zamknięte, wspólnoty zamknięte, biskupi zamknięci, księża zamknięci, konsekrowani zamknięci. Ponieważ brak pragnienia prowadzi do smutku, do obojętności. Smutne wspólnoty, smutni księża, smutni biskupi. (…)
Droga wiary znajduje bodziec i spełnienie tylko w obecności Boga. Tylko wtedy, gdy odzyskamy smak adoracji, odnowi się pragnienie. Pragnienie prowadzi do adoracji, a adoracja pozwala odnowić pragnienie. Ponieważ pragnienie Boga wzrasta tylko w obecności Boga. (…) Dlatego nie zapominajmy o adoracji, o modlitwie adoracji, [o adoracji w ciszy].” (Papież Franciszek)
Całość homilii Ojca Świętego Franciszka z ► 6 czerwca 2022 r.
Za: www.scj.pl