19 stycznia 2018 r., biskupi sercańscy dokonali przeglądu listu „Wyzwanie ewangelizacji” przygotowanego przez Ojca Generała.
Teolog Serena Noceti, profesor teologii systematycznej, wniosła znaczący wkład. Noceti jest wykładowcą teologii w środkowych Włoszech, jest członkiem-założycielem „Coordinamento Teologhe Italiane” i wiceprezydentem Włoskiego Towarzystwa Teologicznego. Noceti przygotowała refleksję wokół tematu Kościoła w okresie przejściowym. Według niej jesteśmy świadkami czwartej fazy Vaticanum II, akcji podyktowanej przez Papieża Franciszka za pomocą Evangelii Gaudium, programowego dokumentu zapraszającego i zachęcającego lud Boży do reform.
Lud Boży ponownie się wynurza
Kategoria ludu Bożego została w pełni „wyleczona” i stała się przesłanką ważnych ścieżek, zdolnych do przezwyciężenia modelu gregoriańskiego i trydenckiego. Mówca podkreślił ten ostatni aspekt, podkreślając, że pewien opór przed zmianami wynika z wcześniejszego zrozumienia modelu trydenckiego, który pozostaje silny w mentalności osób odpowiedzialnych za tę prośbę. W kościele, który stał się na całym świecie i kulturowo policentryczny, nie można dłużej utrwalać obrazu eklezjocentrycznego.
Wezwany do misji
Ważny wkład w tę odnowę można uzyskać, stosując koncepcję „Kościoła w misji”. W tym działaniu, które jest fundamentem i znaczeniem Kościoła, wspólnoty chrześcijańskie są zewangelizowane i ewangelizujące. W tym sensie działalność misyjna staje się paradygmatem każdej działalności kościelnej i nadaje Kościołowi nową pozycję, nowe spojrzenie na rzeczywistość i nowy styl. Jest to pożądane i podyktowane właśnie przez papieża Franciszka w jego radosnym wyrażeniu „Kościoła wychodzącego”. Nie oznacza to, że po prostu spotkają się z czymś w sposób ogólny, ale uciekną przed kodem świętości, przed bezpieczeństwem prawa i normy, przed siłą opozycji.
Opracowywanie nowych działań
W Evangelii gaudium związek między ewangelizacją a Kościołem charakteryzuje się kilkoma ważnymi zmianami: poszukuje się inkulturowanej ewangelizacji; realizowanej jako „praca zbiorowa” ludu Bożego, skonkretyzowany poprzez dialogiczną formę. Dynamika komunikatywna i partycypacyjna jest ustanawiana przez inkluzywny i antyelitarny Kościół, Kościół ubogich, umieszczając lokalny Kościół w centrum, aby przezwyciężyć jednokierunkową komunikację, typową dla modelu trydenckiego i wzmacniając „sensus fidei” ludu Bożego.
Ulepszanie podmiotów
W tej restrukturyzacji ważne jest, aby pamiętać o podmiotach. Pierwszym podmiotem jest Kościół, lud Boży, z tożsamościami zdefiniowanymi w korelacji. W obrębie ludzi ważne staje się ponowne odkrycie roli świeckich, którzy stanowią znaczącą większość. Musi istnieć gwarancja inkulturacji; są aktorami „nie-eklezjocentrycznej” perspektywy, nosicielami nie-klerykalnego języka. Służba małżeństw musi zostać odkryta ponownie; przez sakrament małżeństwa staje się łaską i kościelną posługą „my”, znakiem istoty Królestwa Bożego, objawia się w komunii w odmienności. W ludu Bożym ważne jest, aby odzyskać rolę kobiet. Posługa osób wyświęconych musi zostać odczytana na nowo. Opcja modelu „pastora” staje się wyzwaniem dla poprzedniej logiki, momentem na ponowne przemyślenie struktur władzy; wymaga seminariów i szkoleń.
Było to ważne i wymagające dzieło, w którym dwudziestu biskupów sercańskich zgromadziło się w tej chwili konfrontacji, głęboko zmotywowanych, by wskazać kierunek podróży, która może tylko czynić dobro dla Kościoła i przynosić owoce.
ks. Rinaldo Paganelli SCJ
Za: www.scj.pl.
