My, Sercanie
1.My, Sercanie, reprezentowani przez siedemdziesięciu ośmiu członków Kapituły, przebywamy w Rzymie w dniach od 16 czerwca do 5 lipca 2024 r., aby celebrować XXV Kapitułę Generalną. W duchu synodalności i otwartości na Ducha Świętego staramy się słuchać siebie nawzajem, dzieląc się “radościami i smutkami” naszych wspólnot na całym świecie. Sint unum sprawia, że różnorodność kulturowa, językowa i etniczna staje się wyzwaniem, a jednocześnie doświadczeniem wzbogacającym i sprawiającym, iż nasze serca biją w rytmie Serca Mistrza.
2. W tych ostatnich dniach całe Zgromadzenie, a zwłaszcza członkowie Kapituły, modlili się i współpracowali nad znalezieniem najlepszych dróg prowadzących do życia w jedności w szybko zmieniającym się świecie. Zainspirowani słowami z Ewangelii św. Jana (J 17,21) wierzymy, że świat potrzebuje świadectwa i że jedność jest możliwa. Jak zauważył o. Francisco José Ruiz Pérez SJ w swojej medytacji pierwszego dnia Kapituły, rozwarstwienie, które uderza we wspólnoty, społeczeństwa, narody i Kościół, musi być podejmowane i leczone z perspektywy „przykazania jedności”. My, Sercanie, w wynagrodzicielskiej miłości Chrystusa odnajdujemy inspirację, by być znakiem tej jedności w świecie podzielonym, spolaryzowanym, pełnym przemocy, naznaczonym wciąż rosnącym indywidualizmem i obojętnością, które tak bardzo szkodzą ludzkości.
3. Motto Kapituły z 1997 roku: “My, Zgromadzenie” wciąż pobrzmiewa w nas. Wierność Ewangelii wymaga, abyśmy przezwyciężali mentalność „ja” i nawrócili się na mentalność „my” (Sint unum), tak na poziomie osobistym, jak i na poziomie organizacji i administracji naszych jednostek. Z tego powodu jesteśmy wezwani, by ciągle wracać do początków naszego Zgromadzenia, by studiować nasze dziedzictwo, by pogłębiać naszą wiedzę o Ojcu Dehonie, aby, jak mówił do nas ojciec święty, dar jedności mógł rozbrzmiewać w nas wszystkich jako żywotny wyraz naszego charyzmatu.
4. Proces ten wymaga, aby tożsamość sercańska nadal ewoluowała. W ten sposób, stopniowo, Zgromadzenie przestaje postrzegać siebie jako eurocentryczne i stając się jednocześnie bardziej uniwersalnym. U początków, Ojciec Dehon wysyłał europejskich misjonarzy do najdalszych zakątków świata. Ta sercańska obecność na wciąż nowych obszarach geograficznych ugruntowuje świadomość pluralizmu kulturowego jako elementu wzbogacającego naszą tożsamość charyzmatyczną.
5. Naturą Kapituły jest spojrzenie na Zgromadzenie jako całość. Kierując się Instrumentum laboris i odpowiednimi dokumentami, członkowie Kapituły skoncentrowali się na rzeczywistości sercańskiej analizując sześć wymiarów, które kierują naszym apostolatem.
Sercańska tożsamość
6. Wiara ukazuje nam prawdę o człowieku w dwóch nierozłącznych wymiarach: jako bytu wyjątkowego, jedynego i niepowtarzalnego oraz, z drugiej strony, otwartego na komunię z Bogiem i bliźnimi. Z tego powodu zaproszenie do jedności nie jest tylko tęsknotą zależną od naszej osobistej woli, ale fundamentalnym sposobem wyrażania naszej chrześcijańskiej i sercańskiej tożsamości. Kształtowanie takiej tożsamości u każdego zakonnika, włączonego we wspólnotę braterskiego życia, wymaga prawdziwego zaangażowania, które przezwycięży wszelkiego rodzaju tendencje do autopromocji, aktywizmu czy osłabienia życia modlitwy. Tożsamość ta kształtuje się zawsze w świetle Ewangelii, na podstawie dogłębnej znajomości życia Ojca Dehona, tego, co czynił i jak przeżywał swoje powołanie. Musimy poznać jego duchowość, jego zaangażowanie apostolskie, jego eklezjologię, jego wrażliwość społeczną.
7. Wysiłki Centrum Studiów Dehoniańskich, by udostępniać w różnych językach wiele pism sercańskich, stają się cennym narzędziem pomagającym zgłębianie życia i dzieła Założyciela. By w konkretny sposób intensyfikować rozwój sercańskiej tożsamości, Kapituła zdecydowała, że Zarząd Generalny powinien utworzyć Międzynarodową Komisję Duchowości, aby promować i towarzyszyć rozwojowi charyzmatycznego dziedzictwa Ojca Dehona oraz Sercańską Komisję Iustitia et Pax. Rozbita i spolaryzowana rzeczywistość świata wymaga, aby nasza duchowość przekładała się na konkretne działania społeczne, które promują dobry, integralny rozwój osoby ludzkiej.
8. Jako konsekrowani Najświętszemu Sercu Jezusa, musimy tak rozwinąć tę tożsamość, by czyniła naszą misję współudziałem w wynagrodzicielskim dziele Jezusa Chrystusa.
Jedność, która rodzi komunię
9. Jedność obejmuje również komunię. Różnorodność daje moc komunii, kiedy realizujemy nasz apostolat pozostając we wzajemnych powiązaniach i współzależności otrzymanych od Boga darów. Dzielenie się dobrami i życiem sprawia, że nasza indywidualność i wyjątkowość ubogaca różnorodność Zgromadzenia.
10. Opracowanie Projektów Życia Wspólnotowego we wszystkich wspólnotach, ze szczególnym naciskiem na duchowość i życie braterskie, jest dobrym sposobem na wspieranie komunii. W tych projektach nie może zabraknąć czytania, refleksji i dzielenia się Regułą Życia. Oprócz tego, każda wspólnota zakonna jest zaproszona do promowania „kultury komunii” opartej na braterskim dialogu. W tym celu konieczne jest dookreślenie, na poziomie Zgromadzenia, znaczenia i roli przełożonego lokalnego, gdyż, między innymi, to przełożeni lokalni mają za zadanie budować i podtrzymywać klimat komunii. Ponadto, formacja przełożonych lokalnych wydaje się pilną koniecznością dla Zarządu Generalnego i Zarządów Jednostek.
11. Nasza obecność w mediach społecznościowych jest niekwestionowalna i nieodwracalna. Musimy jednak być obecni w tych środowiskach z wielkim rozeznaniem i mądrością, tak, by sprzyjało to naszej komunii i wspierało nasze apostolstwo. Dlatego zdaje się właściwym, aby Zarząd Generalny opracował przewodnik, który pokieruje naszym sposobem „bycia” w mediach.
12. Podczas audiencji ojciec święty podkreślił, że aby rozwijać komunię, musimy zwrócić uwagę na nasze życie sakramentalne, modlitewną medytację nad Słowem Bożym i Adorację eucharystyczną. Wołał z mocą: “Nie porzucajcie adoracji. Bez modlitwy nie osiągnie się nic”.
Ekonomia dla apostolatu
13. „Chrystus stał się ubogim, aby nas ubogacić” (por. 2 Kor 8,9). Bogaci w łaskę Chrystusa, musimy dzielić się naszym ubóstwem. Nie jest słuszne, by „pociecha dla jednych kosztowała innych pot”. Ta chrześcijańska zasada musi dotyczyć nas także w wymiarze osobistym i wspólnotowym, tak na poziomie Prowincji, jak na poziomie Zgromadzenia. Ta sama ewangeliczna rada nakazuje, by obfitość tych, którzy mają, uzupełniała braki tych, którzy cierpią niedostatek, byśmy w ten sposób naprawdę stawali się braćmi (por. 2 Kor 8,7nn). W tym względzie nasz Założyciel jest kategoryczny, gdy stwierdza, iż „ubóstwo jest ochroną życia zakonnego” (DD 80).
14. Komunia, widoczny wyraz jedności, wyraża się również w sposobie, w jaki przeżywamy ubóstwo i zarządzamy naszymi zasobami. W tym sensie – jak podkreślał to Ekonom Generalny w swej relacji – ekonomia służy apostolstwu i misji. Ten sam raport pokazuje, iż dojrzałość z jaką prowadzimy rachunki i przygotowujemy budżety może do pewnego stopnia stanowić probierz naszego zdrowia duchowego i zaangażowania w praktyczne przeżywanie własnej konsekracji.
15. Zasady takie jak wspólnota dóbr, solidarność, pomocniczość, zaufanie, przejrzystość, zrównoważony rozwój, wzajemna pomoc, współzależność, zasługują na stałą uwagę, zwłaszcza ze strony przełożonych wyższych. Dlatego członkowie Kapituły postulują włączenie tematu ekonomii w program formacji początkowej i permanentnej. Organizowanie seminariów i spotkań na temat ekonomii powinno być priorytetem na każdym szczeblu. Na szczególną uwagę zasługuje studium Norm i Administracji Majątkiem Zgromadzenia (NAB). Nie możemy zapominać, że „uporczywe trwanie nędzy indywidualnej i zbiorowej jest ciągłym nawoływaniem do zmiany naszej mentalności i naszych postaw” (RŻ 50).
Dyspozycyjność dla misji
16. Już w pierwszej dekadzie istnienia Zgromadzenia, ojciec Dehon wysłał pierwszych misjonarzy do Ameryki Południowej (Ekwador) i Afryki (Demokratyczna Republika Konga). Powołanie misyjne jest zakorzenione w Zgromadzeniu. Sercańska obecność na kontynencie azjatyckim i witalność, która emanuje z tego kontynentu, jest tylko jednym z dowodów na to, że Bóg odwzajemnia wielkoduszność swoich dzieci. Pomimo trudności powołaniowych napotkanych w niektórych jednostkach (zmniejszona liczba członków) i ograniczeń finansowych, Zgromadzenie nie utraciło swej misyjnej dynamiki. Uważne na potrzeby Kościoła, otwarło w ostatnich latach nowe fronty misyjne, bada również i wdraża nowe projekty. Sercanin zwykle znaczy misjonarz.
17. Nasz misyjny apostolat jest doceniany ze względu na obecność w parafiach, w edukacji, w pracy społecznej, w komunikacji i w formacji. Naszym charyzmatem dzielimy się ze świeckimi, rozwijając Sercańską Wspólnotę Świeckich, z Kościołem lokalnym, w braterskiej komunii z innymi kapłanami jak i z konsekrowanymi z licznych instytutów życia poświęconego Bogu.
18. W refleksji nad misją Zgromadzenia zyskują na znaczeniu tematy międzynarodowości i „międzykulturowości”, istotne elementy naszej tożsamości. Gotowość misyjna powinna być wspierana już na etapie formacji początkowej we wspólnotach. Członkowie Kapituły zalecają, aby Zarząd Generalny, we współpracy z Centrum Studiów Dehoniańskich i kontynentalnymi komisjami teologicznymi, promował seminaria na temat misji z perspektywy sercańskiej w celu poszerzenia świadomości misyjnej w Zgromadzeniu.
W nieustannej formacji
19. Formacja jest dla nas procesem, który prowadzi osobę powołaną do odpowiedzi na Boże powołanie. Ufna odpowiedź Bogu, zgodnie z sercańskim duchem formacji, prowadzi powołanego do świętości.
20. Kapituła rozważała temat formacji z zamiarem docenienia dobra, które dokonuje się w poszczególnych wspólnotach. Formacja początkowa i stała jest zwykle dobrze zorganizowana, jednakże, szczególnie w tej początkowej, nie pogłębia się wiedzy o Założycielu i jego charyzmatycznym dziedzictwie.
21. Formacja jest decydującym elementem w budowaniu tożsamości sercańskiej. Historia, duchowość, charyzmat i misja są przekazywane z pokolenia na pokolenie, przede wszystkim poprzez formację. Kapituła kładzie nacisk na uwzględnienie, w formacji początkowej i ciągłej, niektórych istotnych aspektów, takich jak: życie wspólnotowe, życie modlitewne, pogłębienie charyzmatu, otwartość na międzynarodowość, nauka nowych języków, zwłaszcza angielskiego jako wspólnego języka Zgromadzenia oraz francuskiego, który zbliża nas do Założyciela i jego dziedzictwa.
22. Formacja powinna być przedmiotem stałej uwagi Zarządu Generalnego i w zarządzie Prowincjami. Przełożeni wyżsi powinni być roztropni we wskazywaniu wychowawców, którzy będą towarzyszyć seminarzystom i zakonnikom w procesie formacji początkowej i proponować co jakiś czas formację wspólną dla formatorów.
23. Dynamika formacji początkowej musi być kontynuowana w formacji ciągłej. Co istotne, zwłaszcza po ślubach wieczystych, każdy zakonnik staje się w pierwszym rzędzie odpowiedzialny za własną formację. Zarząd Generalny i poszczególne Prowincje powinny zapewnić zakonnikom warunki do uczestnictwa w rekolekcjach i innych spotkaniach formacyjnych, najlepiej dostosowanych do grup wiekowych czy do stażu we wspólnocie. Kapituła podkreśla jednak, że uprzywilejowanym miejscem formacji ciągłej jest własna wspólnota zakonna, gdzie ewangeliczne braterstwo stanowi fundament codziennego nawrócenia, jak to czytamy w naszych dokumentach zgromadzeniowych (por. RŻ 8; 59; 61, RFG 125-130).
24. Szczególną uwagę należy poświęcić braciom w podeszłym wieku i cierpiącym na choroby ograniczające życie i misję. Do przełożonych wspólnot należy zapewnienie im najlepszej opieki zdrowotnej i znalezienie, w miarę możliwości, sposobów życia we wspólnocie. Uznaje się za pozytywne, iż starsi zakonnicy mogą dzielić się życiowym doświadczeniem z młodszymi współbraćmi.
Zarządzanie oparte na współodpowiedzialności
25. Zgromadzenie jest darem od Boga, przekazanym Ojcu Dehonowi i dlatego musi być przyjęte odpowiedzialnie przez tych, którzy go otrzymują. Tak więc, od samego początku, Założyciel starał się przekazać ten dar za pośrednictwem zorganizowanej struktury, która nieustannie się rozwija i wzrasta. Jedność, o której mówimy, wyraża się w sposób widoczny w organizacji i zarządzaniu Zgromadzeniem.
26. Sens zarządzania nie sprowadza się jedynie do sprawowania władzy przełożonego, ale obejmuje współodpowiedzialność za przestrzeganie wszystkiego, co dotyczy sercańskiego sposobu życia. Tak więc ten wymiar charyzmatu, który kładzie nacisk na oblację w duchu Ecce venio, musi motywować nasz styl życia w Zgromadzeniu. Nie zaniedbując znaczenia innych ślubów, to posłuszeństwo musi z pewnością kierować naszą świadomością. Jesteśmy posłuszni Bogu i Jego przykazaniom, idąc za przykładem Jezusa Chrystusa, który, posłuszny Ojcu, służył dobru ludzkości. Jesteśmy posłuszni naszej Regule Życia i związanym z nią dokumentom. Jesteśmy wreszcie posłuszni naszym przełożonym. Jest to uniwersalna sercańska reguła zarządzania, która musi przeciwstawiać się pewnym tendencjom, które można postrzegać jako „słabe poczucie przynależności” pojawiające się w niektórych z naszych wspólnot.
27. W celu właściwego sprawowania zarządu Kapituła zaleca przeprowadzenie analizy struktur zarządzania w Zgromadzeniu i skłania się ku możliwości, aby Dystryktom, które obecnie znajdują się pod bezpośrednim nadzorem Zarządu Generalnego, towarzyszyły określone jednostki, bliskie pod względem geograficznym czy kulturowym. Misja zarządzania, niezależnie od poziomu, musi być mieć charakter synodalny. Praca radnych generalnych w monitorowaniu obszarów kontynentalnych musi zapewniać dobrą komunikację i bliskość między zarządami Prowincji a administracją generalną w Rzymie.
Pielgrzymować z nadzieją
28. Kończymy naszą Kapitułę pod znakiem nadziei, pozostając peregrinantes in spem. Nadzieję symbolizuje pragnienie ciągłości w misji zarządzania, co przejawia się również w szybkim i dość jednomyślnym ponownym wyborze na Przełożonego Generalnego, Ojca Carlosa Luisa Suáreza Codorniú i jego Rady, którą odświeżyło dobranie trzech nowych radnych. Członkowie Kapituły wzywają współbraci, aby modlili się za nowy Zarząd Generalny w duchu zaangażowania i przynależności.
29. Nadzieja płynie z witalności powołaniowej w Azji, Afryce i Ameryce Południowej oraz otwartości misyjnej różnych jednostek w stałej współpracy. Relacja współbraci pracujących w nowych wspólnotach sercańskich w Holandii i Norwegii na nowo uświadomiła nam, iż nie należy tracić nadziei na ożywienie chrześcijaństwa, w duchu sercańskiego wynagrodzenia, w społeczeństwach od dawna zsekularyzowanych.
30. Żyjmy nadzieją jako błogosławieństwem, bez ustępstw na rzecz pozornego sukcesu i bez rozpaczy z powodu porażek. Wpatrujmy się w Krzyż Mistrza, kontemplujmy Jego otwarte Serce i prośmy Go o odwagę w niesieniu naszego codziennego krzyża.
31. Praca sekretariatu ds. komunikacji sprawiła, że wszyscy współbracia ze Zgromadzenia mogli w szczególny sposób uczestniczyć w dynamice obecnej Kapituły. Wielu braci miało poczucie, że „bezpośrednio bierze w niej udział”.
32. Całe Zgromadzenie przygotowuje się do obchodów stulecia śmierci Założyciela i 150. rocznicy założenia Zgromadzenia. Program zaproponowany przez Zarząd Generalny, który jest uzupełnieniem programów lokalnych, winien podkreślać obchody w różnych wspólnotach i zachęcać do udziału w obchodach kontynentalnych zaplanowanych w miejscach, które mają dla nas symboliczne znaczenie (Quito, Bruksela, Kisangani, Yogyakarta). Będą to chwile łaski i błogosławieństwa oraz okazje, by prosić Pana żniwa, by ten posłał nowych pracowników na żniwo Kościoła i Zgromadzenia.
33. My, Sercanie, kontynuujemy naszą pielgrzymkę z wielką nadzieją. Zjednoczeni w naszym charyzmacie, jesteśmy zaproszeni do przyjęcia wszystkich decyzji i zaleceń Kapituły Generalnej z radością i zaangażowaniem. Prosimy Ojca Dehona, aby nadal błogosławił i inspirował to dzieło, które z łaski Boga dane mu było założyć.
In Corde Iesu
Ojcowie Kapitulni
Rzym, 5 lipca 2024 r.
___________________
ŹRÓDŁA:
- Instrumentum laboris XXV Kapituły Księży Najświętszego Serca Jezusowego.
- Sprawozdanie Komisji Przygotowującej XXV Kapitułę.
- Temat Roku Jubileuszowego zaproponowany przez Ojca Świętego.
- Przesłanie papieża Franciszka do członków XXV Kapituły Księży Najświętszego Serca Jezusowego.
Za: www.scj.pl