Odejście ks. Silvio Gallego (1927 – 2012) pozostawiło wielką pustkę nie tylko we wspólnocie salezjańskiej w Chiari i w Inspektorii Lombardzko-Emiliańskiej, ale także w wielu ludziach, którzy znaleźli w nim spowiednika, kierownika duchowego, a przede wszystkim pomoc; wśród tych osób znajdują członkowie Stowarzyszenia “Auxilium”, które założył, aby służyć najbiedniejszym i nieszczęśliwym. Około sześciu tysięcy w dniu poprzdzającym pogrzeb przeszło koło jego trumny na znak miłości i wdzięczności.
W uroczystościach pogrzebowych, w których wzięło udział około trzech tysięcy osób, uczestniczyli Przełożony Generalny, ks. Francesco Cereda i ks. Pier Fausto Frisoli, odpowiednio Radcy generalni ds. Formacji i Regionu Włochy-Bliski Wschód.
Data pogrzebu, zbiegająca się z uroczystością Najświętszego Serca Pana Jezusa, wskazuje na “to, w co on wierzył i przekazywał; co przeżywał i proponował; to, że naszym powołaniem jest świętość, i że stajemy się świętymi, czyniąc to, co Jezus powiedział i czynił: kochać Boga całym sercem, całym umysłem, wszystkimi siłami, a bliźniego jak siebie samego”. Było to w pełni zasłużona pamiątka eucharystyczna na cześć ks. Gallego, „którego wielkość ludzka, duchowa i salezjańska polegała na tym, że oddał się miłości Boga, tak że sam stał się wcieleniem miłości Boga do bliźniego, zwłaszcza najbiedniejszych, potrzebujących, z marginesu: prawdziwy Dobry Samarytanin, jak Ksiądz Bosko”.
“Istotnie, ta uroczystość ukazuje, że wszystko zawdzięczamy miłości, poczynając od pierwotnego zamysłu Boga i stworzenia, a na odkupieniu i pełni wieczystej komunii w Bogu kończąc. To wszystko jaśnieje w sposób szczególny w sercu Jezusa”. Przywołując niektóre fragmenty „Gaudium et Spes” i Ewangelii, ks. Chávez podkreślił, że zadana rana w boku Jezusa posiada podwójne znaczenie: “przede wszystkim jest otwartą bramą w ciele Chrystusa, która pozwala nam mieć przystęp do Niego i Jego tajemnicy. W ten sposób my, jak mówi Apostoł Paweł, jesteśmy w stanie ‘ogarnąć ze wszystkimi świętymi, czym jest szerokość, długość, wysokość i głębokość, i poznać miłość Chrystusa’; jest także źródłem, z którego wypływa krew i woda. Z Serca Chrystusa wypływa woda, która daje życie, i krew, która oczyszcza”.
Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego, wolne od wszlekiego wyrazu sentymentalizmu, ubogacone biblijnie i teologicznie, “musi być podtrzymywane i szerzone jako najwyższy wyraz czułej i ludzkiej miłości Jezusa, który oddał się Ojcu i nam. A następnie – w ujęciu bardziej salezjańskim – mogłoby stać się nabożnością młodzieżową, zdolną przyciągną ludzi młodych, tak uważnych na miłość i symbol serca, i sprawić, że będą ‘czerpać z radością ze źródeł zbawienia’, które znajduje się tylko w prawdziwej miłości, tej, która staje się ofiarowaniem siebie, a nie własnością innych”.
Przytaczając niektóre artykuły z Konstytucji, zaznaczył następnie: “Dla nas, salezjanów, to nabożeństwo stało się bliskie do tego stopnia, że zostało połączone z ikoną Dobrego Pasterza, ‘który zwycięża łagodnością i darem z samego siebie’ (11) i duszpasterską troską (14). Refleksja nad życiem Ks. Bosko pozwala nam ocenić, do jakiego miejsca nasz drogi Ojciec i Założyciel inspirował się w świadomy sposób miłością Chrystusa”. „Miłość apostolska, która znajduje się w centrum naszego ducha, odpowiada dokładnie temu, co nasz Patron nazywał, zgodnie z językiem czasu, pobożnością ”.
“Nasze życie i powołanie stanowią kontynuację misji Chrystusa: w przepowiadaniu, błogosławieniu, przebaczaniu, wychowywaniu, pocieszaniu, zbawianiu. Dlatego też nasze posłannictwo nie polega nie wykonywaniu rzeczy, nawet olśniewających, ale byciu znakami i nosicielami miłości Boga do młodzieży i w ten sposób staniu się świętymi”.
Pełny tekst kazania, w języku włoskim, jest dostępny na stronie sdb.org.
ANS – Chiari
Za: www.infoans.org