Azerbejdżan jest jednym z krajów byłego Związku Radzieckiego, który uzyskał niepodległość i zaczął być domokratyczny od 1991 r. Znajduje się na Zakaukaziu, pokrywa powierzchnię 86,6 tys. kilometrów kwadratowych i liczy 9 milionów mieszkańców. Gospodarka, bazująca na ogromnych złożach ropy naftowej i gazu naturalnego, jest silna, co przyczynia się do znacznego rozwoju, zwłaszcza stolicy Baku (3 miliony). Utrzymuje się konflikt w Górskim Karabachu, będący skutkiem zbrojnych starć pomiędzy Armenią i Azerbejdżanem (1992-1994), który zrodził około 1 miliona uchodźców w tym kraju. Ludność posługuje się językiem azerskim (należącym do grupy języków tureckich), ale w posłudze wychowawczo-duszpasterskiej używa się języka rosyjskiego i angielskiego.
Azerbejdżan posiada stare korzenie chrześcijańskie. Pozostający pod wpływem islamu przez dziesiątki wieków, stał się potem ateistyczny w latach 1917-1990; ostatni katolicki kapłan został zamordowany w 1936 r. Odrodzenie Kościoła katolickiego rozpoczęło się w 1997 r. z przybyciem pierwszego kapłana diecezjalnego, ks. Jerzego Pilusa, który w okresie dwóch lat był w stanie uzyskać zatwierdzenie wspólnoty katolickiej ze strony rządu.
W 2000 r. Azerbejdżan został powierzony Salezjanom Ks. Bosko. W 2001 r. Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów ustanowiła “Missio sui iuris” w Baku. Rząd pozwolił na zamieszkanie i pracę w stolicy, aby można było zapewnić opiekę duchową katolikom z zagranicy, którzy pracują w kraju. Wspólnota salezjańska prowadzi posługę duszpasterską w dwóch kościołach stolicy, działalność społeczno-wychowawczą w Ośrodku “Meryam”, a także realizuje różne projekty poprzez „Caritas” Azerbejdżanu. Dotychczas zrodziły się dwa powołania: mowa tu o seminarzyście z Prefektury i aspirantce CMW, zaczynających swoją drogę formacji.
Po 60 latach komunizmu, bez kapłanów i kościołów, wspólnota katolicka prawie że zaniknęła. Azerowie, którzy uważają się za Muzułmanów, z powodów historycznych, są dość umiarkowani i tolerancyjni. Rząd demokratyczny, z silną osobowością Prezydenta, deklaruje się jako laicki, nie mający nic wspólnego z religią. Głosi zasadę tolerancji religijnej, zwłaszcza w stosunku do tradycyjnych religii (judaizm, islam, prawosławie i katolicyzm).
Po wizycie błogosławionego Jana Pawła II, która miała miejsce w 2002 r., sytuacja społeczności ktolickiej pod wieloma względami polepszyła się. Kościół katolicki jest uważany za jedną z tradycyjnych religii Azerbejdżanu. Od prezydenta Heydara Alieva salezjanie otrzymali teren pod budowę pierwszego kościoła; ten został poświęcony przez Sekretarza Stanu Watykanu, kard. Tarcisio Bertone w 2007 r.
Druga grupa misyjna – Misjonarki Miłosierdza Matki Teresy z Kalkuty – otworzyła w 2007 r. dom dla bezdomnych. Został także otwarty Ośrodek duszpasterski przy Katedrze. W 2011 r., na mocy międzynarodowego porozumienia pomiędzy Stolicą Apostolską a rządem Azerbejdżanu, wspólnota chrześcijańska została uznana, co było możliwe dzięki nowej ustawie z 2009 r., a tym samym zostały wprowadzone niektóre, zasadnicze ułatwienia, pozwalające prowadzić bardziej ożywioną działalność na polu życia społecznego w tym kraju. W lipcu 2011 r. “Missio Sui Iuris” została wyniesiona do rangi Prefektury Apostolskiej w Azerbejdżanie, a Przełożony wspólnoty salezjańskiej, ks. Vladimir Fekete, został mianowany Prefektem Apostolskim.
Nowa sytuacja otwiera nowe możliwości, ale i stawia nowe wyzwania. Ciągle aktualne pozostaje główne wyzwanie: gdzie znaleźć siły apostolskie, chętnych misjonarzy, z którymi można byłoby realizować wszystkie zadania i zbudować Kościół w tym kraju?
ANS – Baku
Za: www.infoans.org