Droga synodalna nie może obejść się bez rozeznawania duchów, jakie św. Ignacy Loyola proponuje na poziomie osobistym i wspólnotowym, a także eklezjalnym.
W Biuletynie Sekretariatu Synodu Biskupów (nr 10-12/2021) ukazał się na ten temat tekst zredagowany przez s. Jolantę Kafkę RMI, Przełożoną Generalną Sióstr Maryi Niepokalanej, oraz o. Arturo Sosę SJ, Przełożonego Generalnego Towarzystwa Jezusowego.
Dowiadujemy się z tego roboczego tekstu, że rozeznawanie duchów nie jest tylko metodą, lecz sposobem życia, postawą, ciągłym procesem rozeznawania własnej drogi wiary i refleksją nad jej wspólnotowym przeżywaniem. Autorzy skupiają się na kluczowych elementach rozeznawania duchów (część I) i odnoszą je do synodalności (część II).
Wskazują na trzy kluczowe elementy rozeznawania duchów:
(1) dialog z człowiekiem inicjowany przez Boga wcielającego się w ludzką rzeczywistość,
(2) życie duchowe, które niezbędne jest do podjęcia dialogu z Bogiem oraz życie we wspólnocie,
(3) osoba rozeznająca duchy, która stoi przed dokonaniem wyboru, podjęciem decyzji.
Następnie tłumaczą, czym nie jest i czym jest w praktyce rozeznawanie duchów.
W drugiej części skupiają się na procesie rozeznawania duchów wpisującym się w pełni w duchowość synodalną.
„Wspólnota kościelna staje się Ludem Bożym ponieważ naśladuje Boga. To Bóg jest w drodze ze swym Ludem, Bóg wskazuje mu drogę i towarzyszy. Można mówić o Ludzie Bożym tylko wtedy gdy istnieje współbrzmienie Jego Obecności i Słowa. Lud Boży jest ludem ochrzczonych i na mocy tego sakramentu jesteśmy radykalnie równi w powołaniu uczniów i w trosce o wspólnotę, jako prorocy, królowie i kapłani. Wszyscy jesteśmy uczniami Jezusa Chrystusa i wszyscy jesteśmy powołani do świadectwa wierze, aby inni stali się uczniami. Wszyscy jesteśmy powołani aby uczyć się jako uczniowie i by nieść innym świadectwo naszego uczenia się. Wspólnie wzrastamy i wszyscy jesteśmy powołani, aby troszczyć się o siebie wzajemnie (J 10, 1-18) na mocy uczestnictwa w Misterium Boga”.
Aby wzrastać, jako Lud Boży musimy dowiedzieć się jak Bóg działa w historii. Rozeznawanie jest tym szukaniem i odnajdowanie Jego sposobu działania w każdym czasie. Droga synodalna pragnie odnowić radykalne doświadczenie tej komunii Boga ze swym Ludem i komunii w relacjach międzyludzkich. Rozeznawanie karmi te obydwa wymiary komunii eklezjalnej.
Autorzy przypominają także, że synodalność nie jest demokracją w rozumieniu liberalnych systemów politycznych Zachodu i tłumaczą jak podejmowane są decyzje synodalne. Nie są one zredukowane „do gry sił, mniejszości i większości (zob. historię Zuzanny i rolę Daniela w Dan 13). Przeciwnie, jest rzeczą bardzo ważną by przypomnieć, że kiedy mówimy o drodze synodalnej w kontekście wspólnego rozeznawania duchów, należy zdefiniować granice, wewnątrz których realizuje się rozeznawanie chronione przed grupami nacisku”.
Otwartość i wolność są niezbędne w rozeznawaniu, aby dzięki nim wspólnota wierzących wzbogacała się a jej członkowie doświadczali przemiany. „Tak jak duchowość ignacjańska może wnosić wkład w tę drogę synodalną Kościoła, tak również uważamy, że wszystkie charyzmaty i dary duchowe, które Bóg wzbudził poprzez wieki, dochodzą do pełni dojrzałości gdy oddają się na wzajemną służbę z całym swoim pięknem i wyjątkowością. Każdy charyzmat wnosi swój wkład”.
Przeczytaj cały tekst przetłumaczony przez o. Grzegorza Dobroczyńskiego SJ
Za: www.jezuici.pl
