Zostałem poproszony o kilka refleksji dotyczących bycia jednocześnie biskupem i redemptorystą. Będzie to kilka spostrzeżeń nt. tego, jak biskupstwo wpłynęło na moją relację ze Zgromadzeniem Redemptorystów.
Jakiś czas temu, gdy zostałem wyświęcony na biskupa, jeden z moich Współbraci redemptorystów zapytał, jak się czuję przechodząc z życia we wspólnocie redemptorystowskiej do życia samotnego jako biskup. Co czułem opuszczając zgromadzenie? Odpowiedziałem, że odwiedzam wspólnotę, by świętować wspomnienia świętych redemptorystów i wciąż czuję się tam jak u siebie w domu. Choć w pewnym sensie było to oddzielenie od wspólnoty, bo już nie uczestniczę w kapitułach i nie jestem zaangażowany w codzienne dyskusje i decyzje. Podsumowałem to, mówiąc, że czuję się prawdziwym redemptorystą, ale bez szczególnych obowiązków. Mój Współbrat powiedział wtedy: „Redemptorysta bez szczególnych obowiązków. To jak większość Współbraci!”.
Ostatnio myślałem częściej o relacjach z moim Zgromadzeniem Redemptorystów. Przyszedł mi do głowy obraz dziadka. Widzę się dziś jako ktoś w rodzaju dziadka dla zgromadzenia. Mam do niego wielką miłość. Kocham przychodzić na różne spotkania, ale nie mam w nim bezpośrednio obowiązków. Mój brat Maurie ma dziewięcioro wnuków i jest im bardzo oddany – spędza z nimi wiele czasu. Ale zdaje sobie sprawę, że to nie on jest pierwszym odpowiedzialnym za nie, bo to należy do matki i ojca. Cieszy się z bycia dziadkiem. Czuję coś podobnego w stosunku do Redemptorystów – ofiarowuję im wsparcie i zachętę w apostolskich przedsięwzięciach.
A jak bycie redemptorystą wpływa na moją służbę jako biskupa? Myślę, że w bardzo wielkim stopniu. W Konstytucjach Zgromadzenia Redemptorystów jest fragment, który daje obraz doskonałego redemptorysty. To ideał, który chłonąłem przez 46 lat mojego życia jako zakonnik. Konstytucja 20-ta brzmi następująco:
Mocni w wierze, radośni nadzieją, rozpaleni miłością, płonący gorliwością, świadomi własnej słabości, wytrwali w modlitwie, redemptoryści, jako mężowie apostolscy i prawdziwi uczniowie św. Alfonsa, idąc radośnie za Chrystusem Zbawicielem, uczestniczą w Jego misterium i głoszą je przez ewangeliczną prostotę życia i przepowiadania, a także przez wyrzeczenie się samych siebie i przez gotowość podjęcia wszelkiego trudu, aby nieść ludziom Obfite Odkupienie.
To opis redemptorysty misjonarza. Odczytuję to dziś jako wzór redemptorysty misjonarza – biskupa. Są tam elementy, które można by zastosować do wszystkich biskupów: „Mocni w wierze, radośni nadzieją, rozpaleni miłością, płonący gorliwością, świadomi własnej słabości, wytrwali w modlitwie, biskupi głoszą Ewangelię Chrystusową”.
Jednocześnie są tam także sprawy, które mają szczególne odniesienie do misji redemptorystowskiej np. odniesienie do św. Alfonsa Liguori jako przykładu, gotowość do wyrzeczenia się samych siebie, by podjąć to, co konieczne, głoszenie Ewangelii przez prostotę życia i języka – czyli prosty styl i proste słowa. W końcu jest tam wymienione „Obfite Odkupienie” – jest to część hasła Zgromadzenia Redemptorystów: „Obfite u Niego Odkupienie”. W tym sensie moje powołanie redemptorystowskie nadaje pewien styl mojemu biskupstwu. (…)
Modlę się, bym mógł być dalej prawdziwym misjonarzem redemptorystą i biskupem przynoszącym ludziom Obfite Odkupienie.
Bp Paul Bird CSsR, ordynariusz Ballarat w Australii
(tł. i oprac. red.)
Bp Paul Bird CSsR jest jednym z 52 biskupów redemptorystów (wśród nich jest także 3 Polaków: o. bp Czesław Stanula w Itabuna w Brazylii – Bahia, o. Józef Słaby w Esquel w Argentynie – Patagonia i o. Marek Piątek w Coari w Brazylii – Amazonia).
Lista wszystkich żyjących i zmarłych biskupów redemptorystów
(kraj posługi nie zawsze odpowiada narodowości)
Bp Paul Bird CSsR urodził się w 1949 r. w Newcastle w Nowej Południowej Walii w Australii. Do Zgromadzenia Redemptorystów wstąpił w 1968 r., wyświęcony na kapłana został w 1975 r. Pracował jako misjonarz ludowy, studiował także liturgikę na Katolickiem Uniwersytecie Ameryki w Waszyngtonie w USA. Po powrocie do Australii głosił dalej misje ludowe i wykładał w Australii, Singapurze, Malezji i Samoa. W 2008 r. został przełożonym Prowincji Australijskiej (z placówkami w Australii, Nowej Zelandii, Filipinach, Singapurze i Malezji). Został wyświęcony na biskupa w 2012 r. Papież Benedykt XVI powierzył mu diecezję Ballarat w australijskim stanie Wiktoria.