Uroczystość św. Wincentego a Paulo
27 września 2015
Drodzy Członkowie Rodziny Wincentyńskiej,
Łaska i pokój Naszego Pana Jezusa Chrystusa niech będą z Wami!
W tegoroczną uroczystość św. Wincentego a Paulo łączę się z Wami w dziękczynieniu Bogu za błogosławieństwo posługi umiłowanemu Ludowi Bożemu, szczególnie mężczyznom i kobietom wyłączonym z udziału w społeczeństwie, ludziom mieszkającym na marginesie, naszym Panom i Mistrzom. Jesteśmy powołani do służby tym mężczyznom i kobietom i do odnajdowania w nich Chrystusa. Ciągle jesteśmy wzywani nie tylko do tego, aby użyczyć naszego głosu w ich sprawach, ale również po to, aby ich słuchać i przemawiać do nich. Miejmy nadzieję, że wskutek naszej identyfikacji z nimi oni zaproszą nas, abyśmy stali się ich przyjaciółmi (por. Papież Franciszek, Evangelii Gaudium, nr 198).
Odpowiadając na to wezwanie do uczestnictwa w procesie Nowej Ewangelizacji, my Wincentianie mamy do zaoferowania unikalny wkład. Po pierwsze, w trakcie trwania Roku Współpracy otrzymujemy sposobność wzmocnienia więzów współpracy i solidarności pomiędzy niemal trzystoma gałęziami Rodziny Wincentyńskiej. W miejscach, w których te więzi mogą być słabe lub nie istnieją, stajemy przed wyzwaniem odkrycia sposobów na ustanowienie tych więzów. Taka współpraca ma istotne znaczenie jeżeli mamy nadal dawać świadectwo rzeczywistości, w której jesteśmy jednym Ludem Bożym, jedną Rodziną Wincentyńską.
Wincenty a Paulo często mówił o afektywnym i efektywnym procesie ewangelizacji. Nasze staranie, aby zrealizować pomiędzy nami większą współpracę to najlepszy sposób aby zapewnić bardziej afektywne i efektywne dotarcie do zapomnianych członków społeczeństwa.
Ponadto wierzę, że włączając się w proces Nowej Ewangelizacji możemy wnieść do Kościoła kolejny ważny wkład. W ostatnich latach obserwowaliśmy różne gałęzie Rodziny Wincentyńskiej, które łączyły się w celu zmiany opresyjnych i niesprawiedliwych struktur, które przeszkadzają ludziom żyć w godny sposób. Nasze zaangażowanie w tych opartych na współpracy procesach zmiany systemowej pozwalają nam być wincentyńskimi misjonarzami-uczniami.
Nadal pracujmy wspólnie przy twórczych procesach opartej na współpracy zmiany systemowej pamiętając, że ostatnie słowo nadziei pochodzi z Księgi Apokalipsy św. Jana: “I ujrzałem nowe niebo i nową ziemię; albowiem pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma.” (Ap 21,1)… i niech Bóg nas błogosławi dzisiaj i przez wszystkie dni naszego życia.
Wasz brat w św. Wincentym a Paulo,
Rev. G. Gregory Gay, C.M.
Przełożony Generalny