Prot. N. 865/18
Najdrożsi bracia,
Pokój wam!
Kapituły generalne zwyczajne w 2007 i 2013 r. zadecydowały i potwierdziły pracę nad rewizją Konstytucji, która charakteryzowała zaangażowanie zakonu przez ponad dziesięć lat. Dotarliśmy nareszcie do końca wędrówki formacyjnej, która pomogła nam odzwierciedlić i odnowić naszą tożsamość i misję w Kościele. Konstytucje bowiem chcą i powinny być uaktualnieniem Reguły w kontekście Kościoła i społeczeństw, w których my, bracia mniejsi konwentualni, żyjemy.
W pierwszym z dwóch sześcioleci (2007-2013) naszym wspólnym zobowiązaniem było pogłębienie niektórych podstawowych zagadnień. Podjęto przede wszystkim refleksję we wszystkich wspólnotach zakonu poprzez jednakowej treści fiszki na kapituły klasztorne i różne materiały studyjne, przygotowywane ad hoc i publikowane w Commentarium Ordinisoraz na stronie internetowej zakonu.
Proces rewizji Konstytucji nabrał nowego i zdecydowanego impulsu poczynając od kapituły generalnej zwyczajnej w 2013 r., która postanowiła powołać komitet złożony z kilku braci zaangażowanych w pełnym wymiarze czasowym w celu przeprowadzenia procesu opracowania, omówienia, przestudiowania i przedyskutowania tego zagadnienia, a następnie przedłożenia poprawionego tekstu Konstytucji. Kapituła generalna wskazała trzy wytyczne dotyczące rewizji poprzedniego tekstu – zaczął on obowiązywać 25 marca 1985 r., po zakończeniu prac rozpoczętych w 1969 r. – które należało uwzględnić w procesie poprawiania nowego tekstu charyzmatyczno-prawnego: 1) pogłębienie znajomości naszego charyzmatu w świetle rozwoju badań nad franciszkanizmem w ostatnich latach; 2) pogłębione wyjaśnienie pojęć ewangelicznych i teologicznych odnoszących się do życia konsekrowanego w Kościele w świetle faktu, że również magisterium kościelne dogłębnie odnowiło jego wizję i słownictwo (zwłaszcza począwszy od koncepcji komunii kościelnej i międzyosobowej); 3) poważne potraktowanie znaczących zmian demograficznych i geograficznej delokalizacji zakonu w ostatnich dziesięcioleciach. Konstytucje powinny bowiem odpowiadać na potrzeby wspólnoty braterskiej, stającej się coraz bardziej globalną, różnorodną i pluralistyczną.
Kapituła generalna z 2013 r. zechciała włączyć cały zakon w proces rewizji poprzez przestudiowanie i przedyskutowanie projektu każdego rozdziału poprawianych Konstytucji w ramach kapituł klasztornych odbywanych w poszczególnych wspólnotach rozproszonych po całym świecie. Wierne zaangażowanie się wielu braci i wielu lokalnych wspólnot przyczyniło się w sposób zaskakujący do osiągnięcia coraz większego konsensusu dotyczącego naszej tożsamości braci mniejszych konwentualnych i do lepszego zrozumienia udziału w świadectwie i misji, czego wymaga od nas Kościół i czego potrzebuje świat. Formacja ustawiczna w dużej części zakonu otrzymała znaczący impuls właśnie dzięki wspólnemu napięciu w refleksji nad naszą tożsamością i misją, także z korzyścią dla jakości życia braterskiego we wspólnotach.
Niedawno zakończona kapituła generalna nadzwyczajna 2018 była momentem głęboko braterskim, ponieważ właśnie na bazie różnych wizji i opinii udało się nam zbliżyć w rozbieżnościach, aby dokonać rewizji i zatwierdzić tekst Konstytucji dostosowanych do naszego powołania, gdzie w wierny sposób znajduje odzwierciedlenie to, kim jesteśmy, ale przede wszystkim to, kim jesteśmy wezwani być – w świetle bogactwa naszego charyzmatu – w dzisiejszym Kościele. W wyniku swojej pracy ojcowie kapitulni niemal jednomyślnie zobaczyli owoc inspirowany i błogosławiony przez Najwyższego, Wszechmogącego, dobrego Pana: idzie więc o niezastąpioną pomoc w przeżywaniu naszego ewangelicznego powołania, gdziekolwiek nas wzywa Opatrzność.
Zachęcam przeto braci ze wszystkich środowisk i jurysdykcji do przyjęcia z pokorą i wiernością inicjatyw, które w nadchodzących latach będą promowane przez ministrów i kustoszy – jako główne zadanie wynikające z ich urzędu – we współdziałaniu z ministrem generalnym i jego radą, aby zapewnić nowym Konstytucjom wspólny fundament w mentalności, rozeznaniu i stylu życia dla jurysdykcji, wspólnot i poszczególnych braci.
Na tej drodze niech wspiera nas i towarzyszy nam Dziewica Niepokalana, Królowa i Patronka naszego zakonu, której kult jest opisany w naszych Konstytucjach jako „złota nić” naszej historii. Niech nas wspomaga i inspiruje seraficki ojciec św. Franciszek oraz wszyscy święci i święte zakonu serafickiego. Naszym powołaniem jest świętość, realizująca się w całkowitym oddaniu się Bogu, który „dokonuje cudów” w radosnym, codziennym życiu braterskim i w zaangażowaniu misyjnym, zmierzającym zawsze do dotarcia na najodleglejsze peryferie ludzkie.
Kończąc procedurę podjętą w minionych latach i będąc otwarci na dalszą drogę, którą wskazuje nam Pan, uzyskawszy ostateczne zatwierdzenie Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego dekretem z dnia 29 listopada 2018 r., niniejszym pismem, na mocy mego urzędu, pozwalam na wydanie drukiem i ogłaszam tekst ostateczny Konstytucji zakonu, które otrzymują moc prawną od 2 lutego 2019 r., od święta Ofiarowania Pańskiego i Dnia Życia Konsekrowanego.
Rzym, klasztor świętych Dwunastu Apostołów,
8 grudnia 2018 r.,
uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.
Fr. Marco TASCA, Minister generalny
Fr. Vincenzo MARCOLI, Sekretarz generalny
—
[Załączniki dostępne na stronie: www.ofmconv.net]
Za: tamże