4 maja br. roku w lwowskiej katedrze Wniebowzięcia NMP rozpocznie się proces kanonizacyjny zmarłego przed siedemnastu laty bp. Rafała Kiernickiego OFM Conv., wieloletniego proboszcza tej świątyni, więźnia sowieckich łagrów. Inauguracja zbiegnie się z setną rocznicą urodzin tego wybitnego zakonnika i patrioty.
Uroczysta inauguracja procesu beatyfikacyjnego i zaprzysiężenie członków trybunału, który zbierze świadectwa o życiu kandydata do chwały ołtarzy będzie miała miejsce o godz. 16.00. Sylwetkę bpa Rafała Kiernickiego przypomni o. dr hab. Zdzisław Gogola OFM Conv. z Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. O godz. 18.00 odprawiona zostanie natomiast Msza św. pod przewodnictwem metropolity lwowskiego, abp Mieczysława Mokrzyckiego.
Rafał Kiernicki urodził się 3 maja 1912 r. w Kułaczkowcach w powiecie kołomyjskim, w województwie stanisławowskim. Na chrzcie otrzymał imię Władysław. Do zakonu franciszkanów wstąpił w 1930 r. i rozpoczął nowicjat w Łagiewnikach koło Łodzi, otrzymując imię Rafał. Po studiach filozoficznych we franciszkańskim seminarium duchownym – we Lwowie i w Krakowie, 4 października 1934 r. złożył śluby wieczyste. Studia teologiczne kontynuował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie w 1939 r. uzyskał magistra teologii moralnej. 25 czerwca 1939 r. przyjął święcenia kapłańskie.
Po wybuchu II wojny światowej przez 3 lata o. Rafał był wychowawcą i wykładowcą w zakonnym seminarium duchownym we Lwowie, a jednocześnie tajnym spowiednikiem w szpitalach, do których duchowni mieli wstęp surowo zakazany. Od października 1939 r. należał do konspiracji wojskowej. Był kapelanem lwowskiej Armii Krajowej, a także skarbnikiem i szefem oddziału V Komendy Okręgu Lwów.
W 1941 r. został aresztowany przez Sowietów i osadzony w ciężkim więzieniu, na „Brygidkach”, jednak po trzech dniach w budynku wybuchł pożar i o. Rafał podjął udaną ucieczkę. Ponownie aresztowano go 31 lipca 1944 r. i wywieziono najpierw do obozu w Charkowie, później w Riazaniu-Diagilewie oraz w Czerepowcu i Driazowcu. Wszędzie tam prowadził konspiracyjną działalność duszpasterską: odprawiał Msze św., udzielał sakramentów, zorganizował Bractwo Różańcowe, urządzał kursy wiedzy religijnej. Swoją głęboką wiarą podnosił kolegów na duchu i ratował od popełnienia samobójstwa.
W kwietniu 1948 r. powrócił do Lwowa. Odtąd do końca życia katedra stała się dla niego najważniejszym miejscem, bo tu spędzał cały swój czas, a niewielki pokoik obok zakrystii służył mu też za miejsce odpoczynku po całodziennej pracy i schronienie przed szykanami sowieckich władz. A te nie ustawały. W 1958 r. o. Rafał został pozbawiony prawa do sprawowania funkcji duszpasterskich. Pracował wówczas jako stróż, a potem tragarz.
Po zmianie ustroju 16 stycznia 1991 r. Jan Paweł II mianował o. Kiernickiego biskupem pomocniczym archidiecezji lwowskiej. Sakrę biskupią otrzymał 2 marca 1991 r. w katedrze lwowskiej. Będąc biskupem nadal spowiadał przez długie godziny, głosił kazania, udzielał sakramentu chorych. Za jego staraniem w 1989 r. do Lwowa powrócili franciszkanie z Polski, którzy zamieszkali przy swoim kościele pw. św. Antoniego. Ojciec biskup Kiernicki zmarł 23 listopada 1995 r.
KAI/slo
Za: www.deon.pl
