Oprócz współbraci ze wspólnoty Penitencjarzy watykańskich z jej rektorem fra Rocco Rizzo obecni byli: rodzina zmarłego, franciszkanie z domów generalnych, zakonnicy i zakonnice z różnych instytutów życia konsekrowanego i świeccy – wśród nich ambasador Polski przy Stolicy Apostolskiej pani Hanna Suchocka. Ministra generalnego reprezentowali wikariusz generalny Zakonu fra Jerzy Norel i sekretarz generalny fra Vincenzo Marcoli.
Prowincjał Prowincji Matki Bożej Niepokalanej w Warszawie, do której należał Zmarły, fra Wiesław Pyzio wygłosił natchnioną homilię.
W liście kondolencyjnym przesłanym do Ministra generalnego przez Penitencjarza Większego kard. Manuela Monteiro de Castro odnajdujemy słowa, które odzwierciedlają uczucia prałatów, osób konsekrowanych i świeckich, którzy znali i cenili człowieczeństwo, wiarę i miłość Ojca Mariusza.
„Najprzewielebniejszy Ojcze. Osobiście, jako Penitencjarz Większy, jak i w imieniu zarządzanej przez mnie Dykasterii przesyłam chrześcijańskie wyrazy współczucia z powodu śmierci o. Mariusza Paczóskiego, kapłana z tego samego Zakonu, zapewniając i modlitwie nas wszystkich w intencji zmarłego.
Przykładne życie kapłańskie Ojca Mariusza przyniosło wiele dobrych owoców i było przepełnione wieloma talentami, którymi Pan go obdarzył (godne podziwu pozostaną jego dobroć i rozbrajająca dyspozycyjność). Pozwala nam ono wierzyć, że osiągnął już nagrodę wieczną. Z pewnością modlitwa, wspólne wznoszona za niego, przyśpieszy moment, kiedy Wieczny Kapłan zaprosi go do dzielenia z Nim wiecznego szczęścia!
Tobie, Najprzewielebniejszy Ojcze Generale, i twojemu Zakonowi, Penitencjarnia watykańska pragnie wyrazić, wraz z kondolencjami, żywą wdzięczność za posługę Ojca Mariusza w tym szczególnym sektorze duszpasterskim, w którym ukazywał on i rozdzielał miłosierdzie Boże. Korzystam z okazji, by odnowić nasze uczucia wdzięcznego szacunku”.
Na zakończenie Eucharystii głos zabrał wikariusz Zakonu fra Jerzy Norel:
„Najdrożsi zebrani. Dzisiaj Pan daje nam przeżyć dzień szczególny. Z jednej strony jesteśmy dotknięci bólem i żałobą z powodu śmierci naszego współbrata i przyjaciela, który przez ponad 77 lat dzielił z nami życie i ludzką drogę. Z drugiej – odczuwamy wdzięczność i uznanie względem Pana, za dar tego życia i tej obecności.
Ojciec Mariusz był zakonnikiem, który bez wątpienia był ozdobą współczesnej historii naszej rodziny zakonnej poprzez świadectwo pięknego życia, wiernego i dobrego, oraz poprzez posługę w różnych miejscach i w różnorodnej formie. Był bratem obdarzonym wieloma talentami i zdolnościami, ale bratem mniejszym, lubiącym milczenie, znanym z dyskrecji i równowagi.
Jego posługa prowincjała, z Bożej opatrzności, naznaczona była dwoma wielkimi wydarzeniami dla naszej franciszkańskiej, konwentualnej rodziny w Polsce: beatyfikacja (1971) i kanonizacja (1982) św. Maksymiliana Kolbego. Dostąpił też łaski posługiwania w dwóch, dla nas franciszkanów szczególnie drogich miejscach, Asyżu i Rzymie. Jego posługa sakramentalna (stały penitencjarz w bazylice św. Piotra w Watykanie) pozostanie na zawsze we wdzięcznej pamięci tych, którzy mieli go za spowiednika i kierownik duchowego.
Potrafił z chrześcijańskim nastawieniem stawić czoła chorobie i zdać się na wolę Bożą, w pełnym spokoju zawierzeniu miłosierdziu Bożemu.
W imieniu Ministra generalnego Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych fra Marco Tasca, w imieniu całego zarządy generalnego Zakonu i całej rodziny zakonnej franciszkańskiej, konwentualnej składam dzięki dobremu Bogu, dawcy wszelkiego dobra, za życie i posługę Ojca Mariusza.
Wyrażam też naszą wdzięczność Ojcu Świętemu Benedyktowi XVI i władzom Kościoła w Rzymie, obecnym tu kardynałom (Angelo Sodano, Giovanni Coppa, Paolo Sordi), arcybiskupowi i współbratu Gianfranco Giorotti oraz licznie przybyłym kapłanom i przyjaciołom. Dziękuję również kard. Angelo Comastri, zarządcy bazyliki św. Piotra w Watykanie, kard. Manuelowi Monteiro de Castro, Penitencjarzowi Większemu, oraz wszystkim, którzy w chwili żałoby wyrażali z nami wspólnotę i solidarność poprzez słowa chrześcijańskiej nadziei i pociechy.
Dziękuję wspólnocie z Kolegium Penitencjarzy watykańskich za opiekę i braterską troskę o Ojca Mariusza w czasie jego choroby i za każdy przejaw dobroci względem niego. Wdzięcznością obejmuję również siostry, lekarzy i personel medyczny.
Najdroższy Ojcze Mariuszu. Na końcu dziękuję także tobie: byłeś i będziesz dla nas nadal prawdziwym bratem i ojcem. Niech Pan przyjmie twoje życie i odpłaci ci stokrotnie, tak jak to obiecał”.
Sekretariat generalny