Drodzy Bracia i Siostry!
Przyjmuję was wszystkich z okazji pięćdziesięciolecia śmierci błogosławionego Jakuba Alberionego, założyciela wielu zgromadzeń zakonnych, instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń świeckich, które tworzą Rodzinę Świętego Pawła. Dziękuję Przełożonemu Generalnemu Towarzystwa Świętego Pawła, który wystąpił w imieniu was wszystkich.
Ta rocznica jest dla Kościoła, ale w sposób szczególny dla was, ważną okazją do wspominania wielkich dzieł dokonanych przez Ducha Świętego w błogosławionym Alberionem i przez niego, a także do potwierdzenia znaczenia jego charyzmatu w obecnym czasie, w odniesieniu do nowej ewangelizacji. Istotnie, wasz Założyciel w dwudziestym wieku z wielką dalekowzrocznością uchwycił potrzebę: „aby słowo Pańskie rozszerzało się” (por. 2 Tes 3, 1) i było rozpowszechniane za pomocą dobrze wykorzystanych, najskuteczniejszych narzędzi i języków oferowanych przez postęp technologiczny.
Wydaje nam się, że postać tego przykładnego świadka Słowa została bardzo żywo ukazana w jego „portrecie”, wykonanym przez św. Pawła VI: «Pokorny, cichy, niestrudzony, zawsze czujny, zawsze skupiony w myślach, które biegną od modlitwy do pracy, zawsze skupiony na badaniu „znaków czasu”, czyli najbardziej pomysłowych sposobów dotarcia do dusz». I nieco dalej: «Nasz ks. Alberione dał Kościołowi nowe narzędzia do wyrażania siebie, nowe sposoby nadawania wigoru i rozmachu jego apostolstwu, nową zdolność i nową świadomość ważności i możliwości jego misji we współczesnym świecie oraz przez nowoczesne środki” (Przemowa do Rodziny Świętego Pawła, 28 czerwca 1969 r.).
Te wypowiedzi, drodzy bracia i siostry, dotyczą was indywidualnie i jako rodziny zakonnej. Są dla was wyzwaniem w konkrecie waszej egzystencji jako osób konsekrowanych, które dzięki modlitwie otrzymują zdolność analizowania „znaków czasu”, aby dostosować projekty apostolskie do sytuacji i potrzeb współczesnego ludu.
Ksiądz Alberione często powtarzał, że waszym prawdziwym założycielem jest apostoł Paweł. Zawsze ukazywał go wam jako natchnienie i ojca, jako wzór do naśladowania w jego całkowitym oddaniu się Panu Jezusowi Chrystusowi i Jego Ewangelii. Ukazywał w jaki sposób dać się prowadzić jego miłości na drodze uświęcenia. A jego silna i jasna intuicja była taka, że ta droga jest dla was drogą apostolstwa, czyli służby braciom spragnionym – być może nieświadomie – światła i radości Ewangelii. I to jest właśnie umiłowanie Ewangelii. Umiłowanie Ewangelii, podkreślam to. Ponieważ Ewangelią nie można żyć bez miłości. Sama Ewangelia słów nie działa: Ewangelia pochodzi z twojego serca, z twojej pasji… To właśnie umiłowanie Ewangelii jaśnieje w jego niezliczonych inicjatywach apostolskich, ożywianych tą samą motywacją i celem, które odnajdujemy u Apostoła kiedy pisze: «Będąc wolny od wszystkich, stałem się niewolnikiem wszystkich, aby pozyskać jak najliczniejszych… Dla słabych stałem się słaby, aby słabych pozyskać. Dla wszystkich stałem się wszystkim, aby wszelkim sposobem przynajmniej niektórym zapewnić zbawienie. Wszystko przecież czynię dla Ewangelii, abym miał w niej swój udział» (1 Kor 9, 19-23).
To właśnie św. Paweł podpowiadał waszemu Założycielowi sposób, w jaki apostolstwo waszej rodziny zakonnej, choć zróżnicowane, może być uważane za „jedno”, podobnie jak wasza duchowość (por. Ef 3,10). W ten sposób wy wszyscy jesteście „paulistami”, ludźmi Pawłowymi, ponieważ wszyscy jesteście duchowymi synami i córkami św. Pawła, w jednym duchowym ukierunkowaniu na Jezusa Chrystusa, Mistrza, Drogę, Prawdę i Życie. Każde zgromadzenie i każdy instytut Rodziny Świętego Pawła wnosi swój szczególny wkład w posługę ewangelizacji. Towarzystwo św. Pawła i Córki św. Pawła przez wydawnictwa książkowe, czasopisma, wydawnictwa multimedialne i cyfrowe. Uczennice Boskiego Mistrza przez apostolstwo liturgiczne, kapłańskie i eucharystyczne. Siostry Jezusa Dobrego Pasterza w posłudze parafialnej. Siostry Instytutu Królowej Apostołów przez apostolstwo powołaniowe – jak bardzo jest ono dziś potrzebne! Do tego dochodzi specyficzny wkład instytutów świeckiego życia konsekrowanego: Instytutu św. Gabriela Archanioła; Instytutu Matki Bożej Zwiastowania; Instytutu Jezusa Kapłana i Instytutu Świętej Rodziny. Członkowie tych instytutów jak również współpracownicy Rodziny Świętego Pawła służą Ewangelii przede wszystkim w dialogu ze współczesnym światem – co jest niejako kamieniem węgielnym całej duchowości św. Pawła – w który jako świeccy są w pełni włączeni.
Prawdą jest, że ewolucja technologiczna doprowadziła całą wspólnotę kościelną do przyjęcia nowoczesnych narzędzi komunikacji jako elementu zwykłej opieki duszpasterskiej; jednak wasza obecność, ożywiana waszym charyzmatem i wzbogacona realnym doświadczeniem pracy w tej dziedzinie, jest nadal potrzebna – powiedziałbym nawet, że coraz bardziej. To ma znaczenie decydujące.
W kontekście podjętej przez nas drogi synodalnej proszę was, abyście nie przegapili swojego wkładu. Zachęcam was, abyście pracowali wspólnie tak, aby każdy instytut mógł wnieść to, co jest dla niego specyficzne zgodnie z pragnieniem błogosławionego Alberionego.
Celebracje związane z pięćdziesięcioleciem narodzin dla nieba waszego Założyciela dają wam możliwość jeszcze lepszego rozpoznania i zrozumienia proroczej wartości jego świadectwa. Idąc za jego przykładem i za jego wstawiennictwem, także wy wybieracie środki komunikacji jako „ambonę”, aby – jak to on mówił – Jezus Chrystus mógł być głoszony ludziom naszych czasów za pomocą środków naszych czasów. Dziękuję za zaangażowanie, z jakim pracujecie, a przede wszystkim się modlicie. Nie zapominajcie o modlitwie. Jest to najważniejszy środek komunikacji: komunikacji z niebem. Jeśli komunikuję się z całym światem, ale nie komunikuję się z Panem, jest to złe. Praca i modlitwa, aby święty Lud Boży karmił się coraz bardziej Słowem Bożym, szukając „we wszystkim i całym sercem, w życiu i apostolstwie, tylko i zawsze, chwały Bożej i pokoju ludzi” (por. ks. Alberione, Modlitwa przymierza z Bogiem).
Niech Maryja, Królowa Apostołów, towarzyszy wam na ulicach świata, na których jesteście apostołami i apostołkami Ewangelii, zawsze otwartymi na „uczenie się od zwykłych ludzi”, jak lubił mawiać ks. Alberione. Ja również towarzyszę wam modlitwą i błogosławieństwem. I proszę was o modlitwę za mnie. Dziękuję.