Jeszcze w 1950 r., kiedy pallotyni z Friedbergu przez Afrykę Południową i Australię dotarli do Indii, aby tam wspierać miejscowy Kościół i budować na subkontynencie swoją wspólnotę, nikt nie mógł przypuszczać, iż dotrą także do Zambii. W międzyczasie wspólnota pallotyńska w Indiach rozwinęła się do trzech prowincji, które wychodzą poza obszar swojego apostołowania. Podobnie jak kiedyś do Indii przybyli księża i bracia pallotyńscy z dalekiego kraju, tak i teraz wspólnota indyjska posyła swoich współbraci na inne kontynenty, aby tam wspierali i rozwijali wspólnotę Kościoła. Już od 7 lat dojrzewa owoc tej działalności – Mandevo w Zambii.
Nabożeństwo – katecheza
W każdą niedzielę na Mszę św., sprawowaną w miejscowym języku przychodzą dorośli, młodzież i dzieci. Ks. Shaji ma wówczas ręce pełne roboty. Po Mszy św., odbywają się spotkania w różnych grupach, a także katecheza dla setek dzieci. W ostatnich latach wspólnota przeprowadziła wiele inicjatyw.
Rozpoczęto budowę małej kuchni na terenie parafii. Odnowiono pomieszczenia dla grupowych spotkań, wybrukowano plac przykościelny i postawiono na nim ławki. Uczestnicy Mszy św., chętnie zostają na placu, aby porozmawiać. Ludzie czują się w parafii jak w swoim domu, relacjonuje ks. Sijoy.
W 2010 r., pallotyni zakupili 30 km od Lusaki działkę z domem, w którym mieści się obecnie postulat. Mieszkają w nim pierwsi miejscowi kandydaci do wspólnoty. Ponieważ miejscowych powołań jest dużo, dom okazał się zbyt mały. Rozpoczęto więc, z pomocą prowincji niemiecko-austriackiej i Missio Monachium budowę nowego obiektu. Miejscowe powołania uskrzydlają pracujących w Lusace pallotynów, choć i oni mają wiele trosk.
Największym wyzwaniem w pracy duszpasterskiej są problemy społeczne i kulturowe, które paraliżują życie miejscowej ludności. W szczególnie trudnej sytuacji jest młodzież, pozbawiona szans na lepszą przyszłość. Duże spustoszenie powoduje epidemia AIDS, w wyniku której umierają tysiące młodych kobiet i mężczyzn. Na pierwszy rzut oka można stwierdzić, iż w społeczności przeważają starcy i dzieci.
AIDS, bezrobocie i analfabetyzm
Brakuje kobiet i mężczyzn w wieku od 25 do 40 lat. Wiele dzieci z powodu AIDS straciło jedno lub oboje rodziców. Dzieci te pozbawione są opieki, ale także szans na edukację. Ks. Sijoy podkreśla, że nie tylko AIDS jest wielkim wyzwaniem. Bezrobocie, ubóstwo, analfabetyzm, problemy sanitarne i ich konsekwencje w formie chorób zakaźnych odbijają się negatywnie na kondycji miejscowych wspólnot. Większość ludzi żyje niezdrowo i bezproduktywnie, mówi pallotyn. Brak nadziei i frustracje paraliżują inicjatywę. Wielu młodych ludzi popada w uzależnienia od narkotyków i alkoholu i zbyt wcześnie umiera, pozostawiając osierocone i pozbawione środków do życia dzieci. Młode dziewczęta padają ofiarami prostytucji.
Ks. Sijoy zauważa, iż ludzie ci potrzebują solidarności i wsparcia oraz wyzwolenia w sobie nadziei i motywacji do działania. Pallotyni indyjscy dokładają więc wszelkich starań, aby budzić w ludziach samoświadomość. Dlatego organizują kursy dla wszystkich grup wiekowych, zaś dzieci obejmują intensywną katechezą i innymi formami aktywności. Troską miejscowych palotynów, obok edukacji, jest także opieka zdrowotna. Troszcząc się o przyszłość ludu im powierzonego pallotyni w Zambii czuwają nad duchowym i liczebnym wzrostem swojej wspólnoty, zapewniając w ten sposób kontynuację dzieła już rozpoczętego.
Ks. Sijoy: Jestem przekonany, iż Bóg ma wobec nas plan, dlatego poprowadził nas w ten zakątek Afryki. Budowanie wspólnoty w Zambii to zadanie nie tylko pallotynów, ale i Boży plan dla wszystkich współpracowników misji na świecie.
„Alles Pallotti”, październik 2012 r.
Teksty pochodzące z „Alles Pallotti” i Fides w tłum. Urszuli Siniarskiej
Za: InfoSAC 21/12/2012 [43]