Oblaci MN – Białoruś: Prośba o pomoc w budowie kościoła

Potrzeby rosną w miarę rozwoju

Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej przybyli do stolicy Białorusi Mińska na zaproszenie bp. Antoniego Dziemianko w lipcu 2006 roku. Od razu starano się o zarejestrowanie parafii p.w. św. Apostołów Piotra i Pawła i św. Eugeniusza de Mazenod w dzielnicy „Zielona Łąka” w Mińsku. Władze państwowe zarejestrowały parafię 31 maja 2007 roku, co pozwoliło na rozpoczęcie starań o plac pod budowę kościoła. Po raz pierwszy przydzielono go nam w 2011 roku, którą jednak utracono pięć lat później, chociaż był już przygotowywany projekt pod budowę kościoła na przydzielonym terytorium. W 2017 roku w zamian za utracone miejsce stołeczna Rada Miejska ponownie przydzieliła nowy plac. Miejsce to jest zdecydowanie lepsze od poprzedniego, gdyż w pobliżu przebiegają wszystkie linie instalacji wodnej, kanalizacji, elektryczności, gazu, a także blisko jest do najbliższego przystanku komunikacji miejskiej i w perspektywie 10–15 lat będzie tam przystanek nowej linii metra. Poza tym sam teren jest prawie trzykrotnie większy od poprzedniego, wynosi 0,83 ha i znajduje się na obrzeżu parku, z którego korzysta wielu mieszkańców okolicznych osiedli.

Powierzchniowo parafia należy do największych w Mińsku zajmując prawie jedną ósmą terytorium w granicach dwumilionowego miasta. Samą zaś stolicę zamieszkuje prawie jedna czwarta wszystkich mieszkańców Białorusi. Dzielnica „Zielona Łąka” (Зелёный Луг) – nazwa wywodzi się stąd, że jest to najbardziej zielona, czyli ekologiczna dzielnica miasta), w której posługujemy i dla której buduje się kościół, liczy obecnie ponad 180.000 mieszkańców. W najbliższych 5–10 latach liczba ta ma wzrosnąć dwukrotnie, gdyż już zaczęto budowę nowych wielopiętrowych domów mieszkalnych i z każdym rokiem zwiększa się liczba mieszkańców przybywających z prowincji (dotyczy to szczególnie młodych ludzi).

Otwarci na Ewangelię

Trzeba liczyć, że katolików w Mińsku tak jak w całym kraju jest co najmniej 30 proc. Na terenie parafii żyje ponad 50.000 mieszkańców o korzeniach katolickich. Z nich niewielka część uczęszcza na nabożeństwa i przyznaje się do swojej wiary, wiedząc jedynie, że ich rodzice czy dziadkowie byli wierzącymi katolikami. Są oni otwarci na głoszenie Ewangelii i z radością i dużą nadzieją czekają na „swój” kościół, by zacząć żyć religijnie „w wierze swoich przodków”, jak sami się wyrażają. Mimo, że kaplica Domu Episkopatu Białorusi, w której regularnie tymczasowo posługujemy naszym parafianom, znajduje się w dość niewygodnym miejscu (do najbliższego przystanku komunikacji miejskiej trzeba iść 20 minut), jednak ponad 150 osób regularnie przychodzi w niedzielę i uroczystości na nabożeństwa. Położenie budującego się kościoła jest nieporównywalnie dogodniejsze, dlatego spodziewamy się, że po jego wybudowaniu liczba ta bardzo wzrośnie, co obserwuje się w innych dzielnicach miasta, gdzie powstały już nowe kościoły.

Kościół jest jednonawowy i ma 25 metrów długości, 12 metrów szerokości i 10 metrów wysokości. Całość podpiwniczenia, w którym są przewidziane dwie salki dla zajęć z dziećmi i młodzieżą oraz kilka pomieszczeń przeznaczonych do pomocy socjalnej ludziom starszym i rodzinom wielodzietnym, ma wysokość 2,8 metra. Wiele prac zostało już przeprowadzonych. 5 grudnia 2019 roku faktycznie rozpoczęto prace budowlane, robiąc pierwszy wykop pod fundament. Po zaledwie roku prac stanął budynek w surowym stanie z dachem i oknami, co pozwoliło nam na odprawienie pierwszej uroczystej Mszy św. w budującym się kościele Pasterki w wigilię Bożego Narodzenia, na którą przybyło ponad 130 osób. To bardzo dużo biorąc pod uwagę fakt, że to Msza św. o północy w kościele nieogrzewanym, w surowym stanie, w czasie pandemii, w polowych warunkach.

Wiele przeszkód, wiele Bożej pomocy

Wiele wydarzeń nie sprzyja budowie, m.in. pandemia koronawirusa, napięta sytuacja społeczna i polityczna w kraju, zubożenie ludności itp. Jednak z Bożą pomocą, przy niemałym wysiłku osobistym i dobrym nastawieniu firmy budowlanej, mogliśmy budować bez większych przestojów.

Obecnie zakończyło się finansowanie i zostaliśmy zmuszeni do zrobienia trzymiesięcznej przerwy w budowie, do końca lutego 2021 roku. Po trzech miesiącach, czyli 1 marca 2021 roku, musimy na nowo zacząć budowę, bo przepadnie nam cała dokumentacja i proces wznowienia wszystkiego może okazać się bardzo długi, nawet do 3–5 lat, co w skutkach dla budynku kościoła może być bardzo niekorzystne.

Dlatego zwracamy się o pomoc finansową, aby nie przerywać procesu budowy. Nie ma drzwi, nie ma końcówki wieży z krzyżem, nie ma tynków, nie ma płytek na podłogach. Nie podłączono elektryczności i gazu, dlatego nie można zająć się instalowaniem ogrzewania. Nie dokończono też podłączenia wody i kanalizacji. Nie ma uporządkowanego terenu i ogrodzenia. Wszystko jest w stanie surowym i czeka na wykończenie.

Bardzo pragniemy w Roku św. Józefa, który obecnie przeżywamy w Kościele powszechnym, zakończyć naszą budowę i poświęcić nową świątynię w stolicy Białorusi. Ciągle jesteśmy bardzo wdzięczni św. Józefowi za opiekę i pomoc, dzięki której w ciągu jednego roku wyrosła nam świątynia. Dziękujemy wszystkim modlącym się za nas i wspierającym nas materialnie, bez pomocy duchowej i materialnej nie bylibyśmy w stanie nic zrobić. Nasi parafianie, których na razie nie ma za wielu, wspierają budowę jak mogą, składają ofiary i modlą się nieustannie, bo wiedzą, że jest ich za mało, by dać odpowiednio duże datki materialne na budownictwo kościoła.

Ojciec Piotr Antoni Bielewicz OMI, proboszcz-misjonarz odpowiedzialny za budowę kościoła św. Apostołów Piotra i Pawła i św. Eugeniusza de Mazenoda w Mińsku.

Mińsk, 18 stycznia 2021 roku