W gronie nowych błogosławionych Kościoła katolickiego znajdą się niebawem czterej kapłani, członkowie Rady Generalnej Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi (sercanów białych), którzy oddali życie za wiarę w Paryżu 26 maja 1871 roku podczas tzw. „krwawego tygodnia”. 25 listopada 2021 roku Ojciec Święty Franciszek upoważnił Prefekta Kongregacji do Spraw Kanonizacyjnych, kard. Marcello Semeraro, do promulgowania dekretu o ich męczeństwie. Wspólnie z pierwszym kapłanem Instytutu Zakonników św. Wincentego a’Paulo Henri Planchatem będą oni pierwszymi ofiarami z czasów Komuny Paryskiej wyniesionymi do chwały ołtarzy.
1. O. Armand-Pierre (Ladislas) Radigue SSCC urodził się 8 maja 1823 r. w Saint-Patrice-du-Désert. Do Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi wstąpił w 1843 roku i poprosił o noszenie imienia Władysław. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk swojego Przełożonego generalnego, arcybiskupa Raphaela Bonamie, 22 kwietnia 1848 r. Przez dwadzieścia lat pełnił funkcję mistrza nowicjatu, następnie wikariusza generalnego Zgromadzenia i wreszcie przełożonego Domu Macierzystego w paryskiej dzielnicy Picpus.
2. O. Jules (Polikarp) Tuffier SSCC urodził się 14 marca 1807 r. w Le Malzieu. W dzieciństwie studiował w kolegium Zgromadzenia Najświętszych Serc, gdzie dojrzewało jego powołanie. Śluby zakonne, pod imieniem Polikarpa, złożył 14 maja 1823 roku, a święcenia kapłańskie przyjął w roku 1830. Był proboszczem, kapelanem sióstr i przełożonym kolegium w różnych miastach. Ostatecznie został prokuratorem i radnym generalnym Zgromadzenia. Wyróżniał się głębią swojego przepowiadania.
3. O. Jean-Marie (Marcellin) Rouchouze SSCC urodził się w Saint-Julien-en-Jarez 14 grudnia 1810 r. Złożył śluby zakonne na ręce Sługi Bożego o. Piotra Coudrin, Założyciela Zgromadzenia Najświętszych Serc, 2 lutego 1837 r. Jako nauczyciel łaciny, matematyki i filozofii został skierowany do pracy w kolegiach Zgromadzenia w Belgii. Brat Marcellin uważał się za niegodnego przyjęcia święceń kapłańskich, jednak idąc za radą krewnych oraz świętego Proboszcza z Ars, który potwierdził w nim powołanie do kapłaństwa, zgodził się na przyjęcie tego sakramentu w 1852 roku, w wieku 42 lat. Był człowiekiem o pogodnym charakterze i czystym sercu. Został powołany do Paryża jako Sekretarz Generalny, a następnie członek Zarządu Generalnego Zgromadzenia Najświętszych Serc.
4. O. Jean-Pierre-Eugène (Frézal) Tardieu SSCC urodził się w Chasseradès 18 listopada 1814 r. Śluby zakonne w Zgromadzeniu Najświętszych Serc złożył 24 kwietnia 1839 roku, a święcenia kapłańskie przyjął z rąk własnego Przełożonego generalnego abp. Raphaela Bonamie w 1840 roku w kaplicy na Picpus. Po święceniach pełnił m. in. funkcję dyrektora nowicjatu w kilku domach zakonnych Zgromadzenia. Obdarzony wspaniałymi darami intelektu, nieustannie dawał dowód niezwykłej miłości. To on przygotowywał przyszłego świętego Damiana de Veuster SSCC do złożenia ślubów wieczystych, które według świadectwa Apostoła Trędowatych, odcisnęły na nim niezatarte piętno. W 1860 roku wszedł do Rady Przełożonego Generalnego, które to stanowisko pełnił aż do śmierci.
Męczeństwo wszystkich Sług Bożych z nienawiści do wiary zostało wystarczająco udowodnione w procesie beatyfikacyjnym. Komuna, poza kwestiami społeczno-politycznymi, miała bowiem oczywiste implikacje antyreligijne: aby przezwyciężyć dawny system i promować nowe formy społeczeństwa, niektórzy komunardowie widzieli w religii chrześcijańskiej i jej przedstawicielach przeszkodę do wyeliminowania. Słudzy Boży zostali aresztowani tylko dlatego, że byli księżmi. Nienawiść do wiary potwierdza również wściekłość, z jaką podburzony tłum atakował wierzących oraz fakt plądrowania miejsc świętych. W Domu Macierzystym Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi na ul. Picpus doszło do sprofanowania Najświętszego Sakramentu oraz przedmiotów sakralnych. Słudzy Boży byli świadomi ryzyka, jakie ponieśli. Mogli opuścić Paryż, jednak woleli pozostać i pełnić swoją posługę.
Aresztowano ich w ówczesnym Domu Generalnym Zgromadzenia w Paryżu 12 kwietnia 1871 roku, w środę wielkanocną. Najpierw byli przetrzymywani w koszarach policyjnych, następnie przeniesieni do więzienia Mazas, a w końcu do więzienia La Grande Roquette. Zostali brutalnie zabici 26 maja 1871 r. od strzałów z karabinów i broni ostrej. Sława ich męczeństwa oraz znaków rozprzestrzeniała się zaraz po ich egzekucji i utrzymywała się przez wszystkie lata, aż do czasów współczesnych.
o. Andrzej Łukawski SSCC