W święto Nawrócenia św. Pawła, celebrujemy 203. rocznicę założenia naszego Zgromadzenia. Kończymy w całym Zgromadzeniu „Rok Powołań Oblackich” – inicjatywę zaproponowaną przez kongres dotyczący misji z młodymi oraz kongres na temat powołań oblackich, pod którym podpisali się uczestnicy Kapituły Generalnej z 2016 roku. Rok Powołań Oblackich podniósł świadomość całego Zgromadzenia w odpowiedzialności, by wierzyć w przyszłość naszego Zgromadzenia, jako narzędzia w misyjnej ewangelizacji Kościoła. Wszyscy jesteśmy wezwani, aby modlić się i pracować na rzecz obiecanych powołań oblackich, które będą żyły charyzmatem świętego Eugeniusza de Mazenoda.
Kiedy pochylam się nad minionym rokiem, wypełniają mnie trzy myśli: wdzięczność, oddanie i nawrócenie.
Po pierwsze, całe Zgromadzenie jest wdzięczne Bogu za dar Roku Powołań Oblackich, ponieważ stał się on okazją, aby zrozumieć duszpasterstwo powołaniowe jako coś większego niż tylko przydział jakiegoś oblata do dzieła rekrutowania ludzi w celu realizowania misji Zgromadzenia. Duszpasterstwo powołań stanowi integralną część życia i misji każdej jednostki administracyjnej i angażuje w to dzieło wszystkich: oblatów, świeckich, inne osoby życia konsekrowanego etc. Jesteśmy wdzięczni za wszystkie te jednostki Zgromadzenia, które podjęły kreatywne i odważne inicjatywy by odnowić duszpasterstwo powołań, nawet stojąc w obliczu ekstremalnych trudności. W wielu miejscach, Stowarzyszeni z oblatami poświęcili się temu dziełu z wielką gorliwością. Dziękuję za Wasze oddanie i wsparcie!
Jesteśmy również wdzięczni za to, że Rok Powołań Oblackich pomógł nam uświadomić sobie konieczność zapraszania młodych mężczyzn i kobiet do rozeznawania powołania do wielu form oblackiego charyzmatu, przeżywanego przez świeckich w grupach i parafiach na całym świecie, przez mężczyzn i kobiety w świeckich instytutach i zgromadzeniach zakonnych, przez kleryków, a także również przez konsekrowane dziewice. Wszyscy jesteśmy zobowiązani, aby towarzyszyć młodym ludziom w ich ewentualnym rozeznawaniu powołania oblackiego, w jego wielu wyrazach.
Po drugie, wraz z kończącym się Rokiem Powołań Oblackich, słowo „oddanie” przypomina o naszej odpowiedzialności, aby proponować młodym ludziom drogę oblackiego życia i misji, wspierać ich w wielkoduszności, w ich entuzjazmie oraz zdolności do marzeń o służbie Misji Boga. Podejmowanie życiowych zobowiązań jest często przerażające dla młodych ludzi naszych czasów, z tego powodu – przewidując to – sami musimy wychodzić z inicjatywą zapraszania ich do przyjrzenia się charyzmatowi oblackiemu, a następnie do cierpliwego kroczenia wraz z nimi. Tak pojęte oddanie każdego oblata na rzecz duszpasterstwa powołań jest wyrazem zarówno naszej miłości do ubogich, wołających o zbawienie, jak również naszego przekonania, że powołanie oblackiej odgrywa istotną rolę w misji Kościoła. Przypominamy sobie przesłanie papieża Franciszka z 7 października 2016 roku, kiedy zwracając się do członków Kapituły Generalnej, mówił o naszej przyszłości i o Kościele, który potrzebuje naszego charyzmatu.
Po trzecie, Rok Powołań Obackich jest wezwaniem do nawrócenia dla wszystkich, którzy starają się przeżywać oblacki charyzmat. Musimy być znakiem życia wspólnotowego, charakteryzującego się radością i szczęściem, znakiem modlitwy i przebaczenia oraz ducha otwartości, wzbogaconego zdolnością głębokiego braterskiego dzielenia się. Musimy wierzyć, że jest to świadectwo autentycznej miłości ewangelicznej, którą przeżywamy jako oblaci, a która pociągnie innych do włączenia się w naszą misję. Stałe nawracanie się ku świętości życia jest konieczne, aby inni mogli doświadczyć tego, czego pragnął Eugeniusz de Mazenod: miłości między nami i pasji w misji dla ubogich.
Zapraszam nas wszystkich do dziękczynienia Bogu za Rok Powołań Oblackich; do zaangażowania się w odpowiedzialność za atmosferę powołaniową w naszych jednostkach oraz abyśmy na nowo usłyszeli wezwanie Eugeniusza de Mazenoda do ciągłego nawrócenia ku świętości. Być może to wołanie jest bardziej naglące dziś, niż w jego czasach. Kościół odczuwa przerażającą potrzebę świętych mężczyzn i kobiet, żyjących chrzścielnym powołaniem do bycia misjonarzami na liniach frontu, prorokami, stającymi po stronie tych, których społeczeństwo wyklucza i uznaje za bezwartościowych.
Ostatni synod z października 2018 roku: „Młodzi, Wiara i Rozeznawanie Powołania” stał się wspaniałym potwierdzeniem naszego Roku Powołań Oblackich. Synod wzywa Kościół, by stawał się wspólnotą słuchającą, która towarzyszy i w ten sposób rozeznaje powołanie wraz z młodymi ludźmi.
To przecież Maryja, Matka Jezusa, wciąż zachęca nas, abyśmy „zrobili wszystko, cokolwiek On nam powie”. Niech dobra Matka pomaga nam w kontynuowaniu przeżywania łaski, którą otrzymaliśmy w Roku Powołań Oblackich.
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus i Maryja Niepokalana!
o. Louis Lougen OMI
Rzym, 25 stycznia 2019 roku.
(OMIWORLD, tł. pg)
Za: oblaci.pl