Do Czcigodnego Ojca DARIUSZA WILKA CSMA
Przełożonego Generalnego Zgromadzenia Świętego Michała Archanioła
Pragnę duchowo złączyć się z Ojcem i ze Współbraćmi, przed stuleciem zatwierdzenia Zgromadzenia, do celebracji którego przygotowujecie się poprzez Rok Jubileuszowy. Ta szczególna okoliczność daje mi możliwość przyłączyć się do waszego dziękczynienia Panu Bogu za cuda przez Niego dokonane za pośrednictwem dzieła waszego Instytutu. Równocześnie pragnę zachęcić was do kontynuowania, z przekonaniem, radością i odnowioną wiernością, kroczenia na drodze wyznaczonej przez Założyciela, Błogosławionego Bronisława Markiewicza. Podobnie jak ewangeliczne ziarnko gorczycy, które wrzucone w ziemię, rośnie i staje się wielkim drzewem i domem dla ptaków powietrznych (zob. Łk 13, 18-19), tak też dzieło tego gorliwego kapłana diecezji przemyskiej, zasiane najpierw na polskiej ziemi, nadal nieustannie wydaje owoce, poprzez waszą służbę, w licznych krajach rozsianych na różnych Kontynentach.
Opatrzność Boża zasadziła to ziarno w życiu Ks. Markiewicza, który najpierw pielęgnował je poprzez doświadczenie życia zakonnego w Zgromadzeniu Salezjańskim i ujmującą bezpośrednią relację ze św. Janem Bosko. Powróciwszy z Włoch do Polski jako pierwszy salezjanin, kontynuował zasiew za pośrednictwem dzieł poświęconych dzieciom ubogim i opuszczonym, gromadząc wokół nich mężczyzn i kobiety, współpracowników pierwszego zarodka gałęzi męskiej i żeńskiej przyszłych Zgromadzeń Świętego Michała Archanioła. Umierał w 1912 roku, kilka lat przed tym, jak Instytut zakonny, tak bardzo przez niego upragniony, został oficjalnie zatwierdzony 29 września 1921 roku, przez ówczesnego Arcybiskupa Krakowskiego Adama Stefana Sapiehę. Jednak spuścizna duchowa Założyciela była z zapałem apostolskim realizowana na przestrzeni minionego stulecia przez jego synów, roztropnie dostosowujących ją do rzeczywistości i do nowych wymogów duszpasterskich, także za cenę najwyższej ofiary życia, czego świadectwem jest męczeństwo waszych Błogosławionych Władysława Błądzińskiego i Wojciecha Nerychlewskiego.
Wasz charyzmat, aktualny jak nigdy, charakteryzuje się troską w stosunku do dzieci ubogich, osieroconych i opuszczonych, przez nikogo nie chcianych i często uważanych za margines społeczeństwa. Wyrażając radość z tego wszystkiego czego dokonaliście w tych dziesięcioleciach dla dobra dzieci opuszczonych, zachęcam was abyście z odnowionym entuzjazmem, poprzez szkoły, oratoria, domy rodzinne, internaty i inne dzieła opiekuńcze i formacyjne, nadal kontynuowali zaangażowanie wychowawcze dla tych, których często nikt nie chce przyjąć i bronić. Wychowanie ludzkie i chrześcijańskie, zwłaszcza w odniesieniu do osób biednych oraz w miejscach gdzie, z różnych względów, jest ono niewystarczające i niezagwarantowane w sposób dostateczny przez społeczeństwo, stanowi największy dar, do którego ofiarowania dzieciom i młodzieży zaniedbanej, jesteście także dzisiaj wezwani. Potrzebują oni stale wychowawców, którzy towarzyszyliby im z ojcowską miłością i ewangeliczną dobrocią we wzrastaniu ludzkim i religijnym. Mając to na uwadze, chętnie przytoczę słowa, w których wasz Założyciel streszczał swoją misję: „Chciałbym zebrać miliony dzieci opuszczonych ze wszystkich narodów i je za darmo żywić i ubierać na duszy i na ciele”(List do Matki Izabelli, 11 kwiecień 1910, w: Epistulae, V, str. 91).
Niech każdy z was, w tym Roku Jubileuszowym, przyjmie postawę posłusznego wsłuchiwania się w głos Ducha Świętego i pozwoli formować się przez Niego dla odnowy koniecznej wspólnoty braterskiej, aby posłannictwo stawało się zawsze bardziej owocne. Nie przestawajcie wsłuchiwać się w „krzyk”, który dzieci i młodzież bezbronna mają wymalowany w swoich oczach, stając się dla nich osobami, które przynoszą nadzieję i przyszłość. Nie zapominajcie, że „Jezus chce, abyśmy dotykali ludzkiej nędzy, abyśmy dotykali cierpiącego ciała innych. Oczekuje, abyśmy zrezygnowali z poszukiwania osobistych lub wspólnotowych środków ochronnych, pozwalających nam zachować dystans w stosunku do istoty ludzkiej udręki, tak abyśmy rzeczywiście chcieli wejść w kontakt z konkretnym życiem innych i poznali moc czułości” (Adhortacja Apostolska Evangelium gaudium, 270). Tak żyjąc, staniecie się świadkami Chrystusa i obrońcami ludzi. Współczesne czasy potrzebują osób konsekrowanych, które coraz więcej potrafią patrzeć na potrzeby „ostatnich”, które nie obawiają się realizować charyzmat ich Instytutów zakonnych we współczesnych szpitalach polowych.
Aby móc realizować ten cel apostolski trzeba być ludźmi komunii, trzeba budować mosty i burzyć mury obojętności. Na drodze odnowionej wierności charyzmatowi niech nie zabraknie wam odniesienia do słów, które na przestrzeni tych stu lat oświetlały podróż waszego zasłużonego Zgromadzenia: zwycięskie zawołanie św. Michała Archanioła „Któż jak Bóg!”, które chroni człowieka przed egoizmem, oraz hasło „Powściągliwość i Praca”, które wskazuje konkretny sposób realizacji waszego charyzmatu. Harmonia życia opartego na tych wartościach uczyni wiarygodnym i przyciągającym wasze dzieło apostolskie, wzbudzając również nowe powołania. W tej perspektywie, wyrażam życzenie, aby wasza Rodzina zakonna mogła nadal kontynuować szerzenie apostolstwa Świętego Michała Archanioła, potężnego zwycięscy nad mocami zła, widząc w tym wielkie dzieło miłosierdzia dla duszy i dla ciała.
Niech jaśnieje na różnych obszarach waszej posługi w Kościele wierna przynależność do Chrystusa i do Jego Ewangelii. Najświętsza Maryja Panna i Archanioł Michał niech was strzegą i stanowią niezawodną siłę przewodnią na drodze waszego Zgromadzenia, aby mogło ono zrealizować każdy zamiar niesienia dobra. Wraz z tymi życzeniami, zapewniając o mojej pamięci modlitewnej za każdego z was i za inicjatywy waszego Roku Jubileuszowego, z całego serca udzielam wam mojego Błogosławieństwa, obejmując nim chętnie również tych, których spotykacie podczas waszego codziennego apostolstwa.
Franciszek
Rzym, u Św. Jana na Lateranie, 29 lipca 2020