Przesyłam Wam serdeczne pozdrowienia i życzenia z okazji Światowego Dnia Życia Konsekrowanego, który będziemy obchodzić w całym Kościele 2 lutego. W tym samym dniu nastąpi także zamknięcie Roku Życia Konsekrowanego, który obchodziliśmy przez ostatnie 12 miesięcy. Zachęcam Was do świętowania tego Dnia z zadumą i radością, dziękując Bogu za to, że cały Kościół docenia życie konsekrowane, dostrzegając jego misję i miejsce pośród ludu Bożego.
W ciągu minionego roku mieliśmy wiele okazji do świętowania, animowania i rozważania rzeczywistości życia konsekrowanego oraz jego znaczenia dla Kościoła i świata, zgodnie z hasłem „Ewangelia, proroctwo, nadzieja”. Są to trzy słowa podsumowujące tożsamość, misję i głębię życia konsekrowanego. Zorganizowanych zostało wiele wydarzeń, spotkań i uroczystości; niewątpliwie przyniosą one liczne owoce i korzyści. Chciałbym spośród nich wyróżnić dokument opublikowany niedawno przez Kongregację ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego: „Tożsamość i misja brata zakonnego w Kościele”.
Jest to dokument długo wyczekiwany, skierowany do całego Kościoła. Jego celem jest ukazanie prawdziwego miejsca powołania braterskiego w Kościele i jednocześnie pomoc braciom zakonnym w zgłębianiu i wzrastaniu we własnym powołaniu, w coraz wyraźniejszym rozpoznawaniu swojej tożsamości i misji. Chciałbym niniejszym zachęcić wszystkich braci i wszystkie wspólnoty do czytania, studiowania i wspólnego omawiania tego dokumentu. Chciałbym również prosić przełożonych prowincjalnych o znalezienie sposobu, aby dokument ten dotarł do każdej prowincji i wspólnoty.
Kilka dni temu, 20 stycznia, zakończyliśmy Rok Powołań do Szpitalnictwa, obchodzony przez naszą Rodzinę Szpitalną św. Jana Bożego pod hasłem „Przyłącz się do Szpitalnictwa”. Uroczystość zamykająca ten rok miała miejsce w Rzymie, podczas Spotkania Osób Odpowiedzialnych za Duszpasterstwo Powołań i Formację Początkową, odbywającego się w dniach 18-22, w którym udział wzięło 63 formatorów i osób odpowiedzialnych za duszpasterstwo powołań z całego Zakonu.
Podczas Roku Powołań do Szpitalnictwa, z inicjatywy Komisji Generalnej ds. Duszpasterstwa Powołań i Formacji oraz różnych komisji prowincjalnych, zorganizowanych zostało wiele wydarzeń, konferencji i uroczystości. Wszystkim jestem bardzo wdzięczny za oddanie, zaangażowanie i służbę. Cieszę się, że cele przewidziane na ten Rok zostały zrealizowane, a ziarno zasiane. Przede wszystkim zaś wydaje mi się, iż my wszyscy, bracia i współpracownicy, uświadomiliśmy sobie potrzebę angażowania się w duszpasterstwo powołań, nie zapominając jednocześnie o modlitwie o powołania, o naszym własnym, spójnym i radosnym, świadectwie szpitalniczego życia konsekrowanego oraz o naszej gotowości, by służyć pomocą – choćby w niewielkim stopniu – zawsze, gdy zostaniemy o nią poproszeni, we wszystkich konkretnych sprawach i inicjatywach organizowanych przez Duszpasterstwo Powołań w naszych prowincjach i wspólnotach.
Chciałbym również zaznaczyć, że choć Rok Powołań do Szpitalnictwa został oficjalnie zamknięty, nasza misja propagowania powołań szpitalniczych, zarówno w życiu konsekrowanym, jak i świeckim, wcale się nie skończyła. Wręcz przeciwnie, cały Zakon jest nadal nieustannie wzywany do siania i aktywnego poszukiwania nowych powołań. Musimy także pamiętać, że duszpasterstwo powołań i formacja powinna być priorytetem dla Zakonu oraz całej Rodziny św. Jana Bożego. Chciałbym, żeby tak właśnie było i mam nadzieję, że ci, którzy wzięli udział w Spotkaniu Formatorów w Rzymie, będą wkrótce mieli okazję podzielić się z Wami owocami wykonanej pracy i przemyśleniami, jakie się w nich pod wpływem tego spotkania narodziły.
Miniony rok obfitował w różne wydarzenia i uroczystości bezpośrednio związane z naszym życiem konsekrowanym i powołaniem do szpitalnictwa. Nie zaprzepaśćmy otrzymanych łask oraz inspiracji! Opierając się na nich, spójrzmy w przyszłość z nadzieją płynącą z faktu, że nasz plan jest planem Bożym i na Nim się opiera. Realizujmy go z odwagą tego, kto patrzy i wybiega w przyszłość bez paraliżujących go lęków i obaw, ponieważ wie, że przemierza Boże szlaki. Z takim właśnie podejściem powinniśmy kontynuować naszą drogę w Zakonie, mając świadomość, że jesteśmy wezwani do rozeznawania, o co prosi nas teraz Duch Święty, abyśmy umieli zachować wierność szpitalnictwu św. Jana Bożego również w przyszłości. Jest to kwestia, którą zaczęliśmy się już zajmować w niektórych miejscach w Zakonie. Będziemy o tym rozmawiać podczas konferencji regionalnych, które odbędą się w lutym i marcu tego roku.
Zaledwie zakończyliśmy Rok Życia Konsekrowanego oraz Rok Powołań do Szpitalnictwa, a już znajdujemy się w samym sercu obchodów Jubileuszu Miłosierdzia. To kolejna szansa, jaką otrzymujemy od Kościoła, by wzrastać w naszym życiu duchowym i w naszym powołaniu szpitalniczym. Życie konsekrowane, szpitalnictwo i miłosierdzie to trzy elementy związane bezpośrednio z naszym powołaniem i naszym życiem. Zachęcam Was, byście podczas tego Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia doświadczali pełnej miłosierdzia miłości Bożej wobec każdego z nas oraz byście, szczególnie w tych ciężkich, burzliwych czasach, jakie obecnie nastały w naszym świecie, gdzie wiele osób cierpi z powodu odrzucenia, przemocy, głodu i ubóstwa, praktykowali miłosierdzie i szpitalnictwo wobec chorych, ubogich i potrzebujących, których odnajdujemy w konkretnych obliczach osób cierpiących, które Bóg stawia na naszej drodze.
Niech Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, obchodzony 2 lutego, w święto Ofiarowania Pańskiego, będzie dla nas wszystkich kolejną okazją do celebrowania i odnowienia naszej konsekracji zakonnej oraz dawania o niej świadectwa innym ludziom z radością osoby, która wie, że została obdarzona przez Boga łaską powołania i charyzmatu szpitalnictwa.
Zjednoczeni w Pan i w św. Janie Bożym przyjmijcie braterskie pozdrowienia.
Br. Jesús Etayo
Przełożony Generalny
Za: www.oh-fbf.it