„Poniższy tekst nie jest biografią, a jedynie świadectwem udziału w Męce Pana człowieka «naznaczonego śladami Zbawiciela», jak określił go papież Paweł VI” – zaczyna swoją opowieść Siena, który przyjaźnił się z mistykiem z Pietralciny 30 lat. We wprowadzeniu wyjaśnia, że nie ma zamiaru deifikować osoby i dzieła Ojca Pio, lecz chciał zwrócić uwagę na przemilczane, źle zrozumiane i mało znane aspekty jego osobowości, ukazując go na tle jego czasów. Nie chciał, żeby z kart książki wyłoniła się jednowymiarowa postać, średniowieczny relikt, spektakularne i sensacyjne zjawisko, ale żywy człowiek, umęczony, ale też szczęśliwy, który jak dziecko potrafi cieszyć się i zachwycać pierwszym śniegiem.
Ze stygmatykiem z San Giovanni Rotondo łączyły autora szczególne więzy jeszcze w dzieciństwie. Mały Giovanni pochodził z tego miasteczka, w wieku 12 lat otrzymał z rąk zakonnika I Komunię św., a sporo lat później, gdy przeżywał kryzys wiary, otrzymał światło, co tłumaczył spowiedzią u wielkiego charyzmatyka. Giovanni Siena zamieszkał po wojnie w rodzinnym mieście, gdzie pracował w położonej niedaleko kopalni, a później jako nauczyciel, wreszcie jako dziennikarz. Zamieszkał wraz żoną oraz dziewięciorgiem dzieci („Będziesz miał tyle dzieci, ile jest chórów anielskich” – zapowiedział zakonnik). Kronikarz jego życia odnotowuje początek budowy Domu Ulgi w Cierpieniu, na którym szczególnie zależało mistykowi z San Giovanni, ogromną solidarność ofiarodawców z całego świata, spośród których wielu odzyskiwało wiarę, lawinowe zainteresowanie o. Pio, ale też cierpienia, spowodowane bezprecedensową kampanią pomówień i szykan, w efekcie których było przysłanie wizytatora Stolicy Apostolskiej do San Giovanni w 1960 r. Niektóre media nazywały go w tym czasie “największym oszustem w historii”, a po zakończeniu wizytacji mistyk miał nakaz odprawiania Mszy nieprzekraczającej 40 min., zabroniono mu sprawowania innych sakramentów poza spowiedzią, spotykania się w cztery oczy z kobietami. Opuszczony przez wszystkich o. Pio martwił się tylko o jedno: „Co z duszami?” – pytał.
Autor opisuje wiele cudów wymodlonych przez zakonnika, pokusy, jakim był poddawany, walkę z diabłem, który, jak sam mówił, był mu nieustannie wierny od 1916 r. Siena towarzyszył o. Pio do samej śmierci. Mimo cierpień kapucyn spowiadał do ostatniej chwili i prosił, by nie zabierano mu czasu, który poświęca na wyrywanie dusz diabłu. „Ojciec Pio nie jest jednym z tych słodkich i łagodnych świętych, którymi zachwycają się hagiografie. Ma w sobie żywiołowość, która przypomina Mistrza podczas jego spotkania z kupcami w świątyni i podczas dysput z uczonymi w Piśmie i faryzeuszami” – stwierdza w pewnym momencie autor. Rzeczywiście, z kart jego książki wyłania się postać zakonnika, który się niecierpliwi, złości, krzyczy na penitentów. I który płacze, gdy czuje smutek. Jest po prostu żywym człowiekiem nieskończenie zakochanym w Bogu.
Giovanni Siena, Święty Ojciec Pio. Nieznane historie cudów, uzdrowień i nawróceń, Wydawnictwo AA, Kraków 2012
aw / Kraków
Źródło: Katolicka Agencja Informacyjna, 4 lipca 2012 r.
Za: www.kapucyni.pl