Odbyło się ono na marginesie 67. Zgromadzenia Ogólnego ONZ i Spotkania na Szczycie na temat Stanu Prawnego, dzięki współpracy Misji Stałego Obserwatora Stolicy Apostolskiej i Misji Stałego Obserwatora Hondurasu przy ONZ. Wielką pomoc w tym względzie wyświadczył ks. Thomas Brennan, sdb, przedstawiciel Zgromadzenia Salezjańskiego przy ONZ, a także pan Miguel Rimarachin, były wychowanek salezjański, członek personelu ONZ.
W przemówieniach otwierających to spotkanie, ambasador Wenezueli, Jorge Valero, i ambasador Hondurasu, pani Elizabeth Flores, mówili o pozytywnym wpływie dzieł salezjańskich na młodych – zwłaszcza ubogich, z marginesu i z problemami – w swoich krajach i w całej Ameryce Łacińskiej, co zachodzi przede wszystkim przez edukację. Ambasador Valero zauważył, że UNESCO uważa salezjanów “za największą agencję wychowawczą, jaka obecnie istnieje”.
Bp Mamberti, Sekretarz ds. Relacji z Państwami Stolicy Apostolskiej, podkreślił rolę rodziny na polu pomocy młodym, aby mogli się stać rzecznikami przemiany społeczeństwa. Poza tym zaznaczył konieczność przezwyciężenia indywidualizmu w osiąganiu wspólnego dobra. Samo społeczeństwo musi wnieść swój wkład w zakresie tworzenia możliwości, aby młodzi mogli rozwinąć cały swój potencjał, co jest możliwe tylko wtedy, gdy będą oni postrzegani jako protagoniści, a nie jak problem wspólnoty.
Jako Prezydent “Caritas Internationalis” kardynał Oscar Rodríguez Maradiaga, salezjanin, wskazał na skuteczną promocję młodzieży jako na element transformacji dla całego świata. Przytaczając przykłady wzięte z projektów salezjańskich i “Caritas”, mówił z entuzjazmem o wspaniałomyślności młodych. Stwierdził, że wielu chłopców i dziewcząt poświęca w ramach wolontariatu swój czas i talenty, aby polepszyć życie drugich. Przemiana społeczeństwa, jak podkreślił kardynał, często rozpoczyna się z entuzjazmem, zapałem i kreatywnością młodych, co pozwala widzieć rzeczy w nowy sposób i podejść do życia z pasją i oddaniem.
Następnie głos zabrał Ekonom Generalny Zgromadzenia Salezjańskiego, salezjanin koadiutor Jean Paul Muller, mający duże doświadczenie na polu projektów edukacji i rozwoju. Pan Muller podał konkretne przykłady i wskazał na dobre praktyki, które są realizowane przez salezjanów na całym świecie, a które pozwalają młodym uciec od pułapki biedy i żyć jako ludzie wolni od trosk i lęku. Podkreślił także znaczenie pedagogii pracy i wezwał do pomocy młodym w uzyskaniu stypendium i właściwym zarządzaniu zasobami finansowymi, czyniąc to z uwagą, świadomością i sprawiedliwością.
Wszyscy prelegenci zgodnie twierdzili, że głos młodych jest ważny. Chodzi o wsłuchiwanie się w ich aspiracje, marzenia, ich walki i wyzwania, jeżeli chce się im pomóc w stworzeniu sprzyjających środowisk i społeczeństw bardziej otwartych, równych i sprawiedliwych. “Nic dla nas, bez nas” stało się krzykiem batalii dla wielu osób społeczności cywilnej, które starają się budować dobro wspólne. Młodzi potrzebują uznania. W wielu społeczeństwach nie mają przystępu do władzy i nie mają możliwości wpłynięcia na treść debat, które dotyczą ich życia. Tworzenie grup koncentrujących się na ludziach młodych, które pozwolą im się wypowiedzieć i przybliżyć ich troski, może zmienić ten stan rzeczy.
Bezrobocie młodzieży musi być piętnowane, podobnie jak praca nieletnich i wykorzystanie dzieci-żołnierzy. Programy opieki społecznej, których celem jest troska o podstawowe potrzeby ludzi młodych, pozwolą im lepiej rozwinąć swój potencjał, poszukując odpowiedniego środowiska ich wzrostu i rozwoju. Umożliwiając im dostęp do nauki, opieki zdrowotnej, wody pitnej i urządzeń higienicznych pozwolą im wyrastać na produktywnych obywateli. Możliwości w zakresie sportu i czasu wolnego powinny być wspierane i proponowane. Wycieczki kulturalne i zapoznawanie młodych z miejscowym dziedzictwem kulturowym i dziedzictwem innych kultur dostarcza im najlepszego bodźca do zaangażowania w zglobalizowanym świecie.
Duchowość jest fundamentalną wartością w optyce salezjańskiej. Rozbudzić otwartość na Boga i Jego obecność w życiu poszczególnych jednostek i społeczeństw jest rzeczą fundamentalną do tego, by wzbudzić zaufanie i pobudzić do odpowiedzialności ludzi młodych. Konieczne jest zachęcenie młodych do rozwoju własnego życia duchowego, bez prozelityzmu. Doświadczenie salezjańskiej pracy w kulturach, w których chrześcijaństwo nie jest najbardziej rozpowszechnioną religią, wpłynęła na wzrost poznania duchowości wśród salezjanów i przekonania o konieczności dialogu międzyreligijnego.
Po prelekcjach Prezydent Hondurasu, Porfirio Pepe Lobo, ustosunkował się w szczerych słowach do tej debaty, która dopiero co się zakończyła. Zauważył, że jeśli chce się pomóc ludziom młodym, aby stali się oni rzecznikami zmiany, konieczne jest uwzględnienie Praw Człowieka, praw ekologicznych i przyszłości znaczonej globalizacją; wezwał także wszystkich członków społeczności do zmiany wewnętrznej.
Ks. Bosko odpowiedział na potrzeby młodzieży swoich czasów i rzuca wyzwanie salezjanom, by dzisiaj robili to samo. Dlatego trzeba słuchać młodych i towarzyszyć im w procesie samo-odkrywania i realizacji.
ANS – Nowy Jork
Za: www.infoans.org