W sobotę 28 listopada odbędzie się konsystorz, na którym Franciszek wyniesie do godności kardynalskiej 13 arcybiskupów, biskupów i innych – 9 czynnych i 4 emerytowanych. Po tych nominacjach Kolegium Kardynalskie będzie liczyło 234 członków, w tym 128 elektorów, z prawem udziału w przyszłym konklawe. Wśród Kardynałów-Nominarów jest 4 zakonników. Prezentujemy ich biogramy:
Arcybiskup Santiago de Chile. Celestino Aós Braco pochodzi z Pampeluny w Hiszpanii, gdzie urodził się 6 kwietnia 1945 r. W swej ojczyźnie odbył studia filozoficzne, teologiczne i psychologiczne. Wstąpił do zakonu kapucynów, w którym w 1968 r. przyjął święcenia kapłańskie. Był wikariuszem parafialnym i wykładowcą.
W 1983 r. został wysłany do Chile, gdzie w różnych miejscowościach pełnił funkcje wikariusza parafialnego, przełożonego wspólnoty zakonnej, proboszcza, wikariusza biskupiego ds. życia konsekrowanego w diecezji Valparaíso, ekonoma prowincjalnego kapucynów, promotora sprawiedliwości (prokuratora) i sędziego w sądach biskupich.
W 2014 r. został biskupem diecezji Copiapó. 23 marca br. Franciszek mianował go administratorem apostolskim archidiecezji Santiago de Chile po przejściu na emeryturę kard. Riccardo Ezzatiego Andrello SDB, pod którego adresem kierowano oskarżenia o ukrywanie nadużyć seksualnych w Kościele. 27 grudnia 2019 roku Ojciec Święty mianował go arcybiskupem-metropolitą Santiago de Chile.
Kustosz generalny Świętego Konwentu w Asyżu. O. Mauro Gambetti urodził się 27 października 1965 r. w Castel San Pietro Terme, w regionie Emilia-Romania, w prowincji Bolonia. Po ukończeniu szkoły średniej studiował budowę maszyn na politechnice w Bolonii, a następnie odbywał służbę wojskową. Do postulatu w Asyżu wstąpił 19 września 1992 roku. Następnie po roku nowicjatu, spędzonym w Osimo, 29 sierpnia 1995 roku złożył profesję czasową. Kontynuował studia filozoficzne i teologiczne w Asyżu (Instytut Teologiczny) i specjalizował się w antropologii teologicznej na Wydziale Teologicznym Środkowych Włoch we Florencji uzyskując licencjat kanoniczny. Profesję uroczystą profesję złożył 20 września 1998 roku, a święcenia kapłańskie otrzymał 8 stycznia 2000 roku.
Powierzono mu pracę w zakresie krzewienia powołań dla prowincji franciszkanów konwentualnych w Bolonii. W latach 2001-2009 był radnym prowincjalnym; w latach 2005-2009 gwardianem wspólnoty sanktuarium Świętego Krzyża z Longiano. W roku 2009 został wybrany na prowincjała prowincji bolońskiej, a w 2013 r., kustoszem generalnym Sacro Convento w Asyżu w 2013 r.
Emerytowany nuncjusz apostolski i wieloletni przedstawiciel Watykanu przy ONZ w Genewie. Silvano Maria Tomasi CS urodził się 12 października 1940 w Casoni di Mussolente (diec. Treviso w płn.-wsch. Włoszech). Kształcił się we Włoszech i w Stanach Zjednoczonych, gdzie 31 maja 1965 przyjął święcenia kapłańskie w Zgromadzenie Misjonarzy św. Karola Boromeusza (skalabrynianów; CS). Uzyskał doktorat w zakresie socjologii Uniwersytetu Fordham (stan Nowy Jork; USA). Interesował się wówczas historią i dziedzictwem parafii imigrantów włoskich w tym stanie i napisał książkę na ten temat. W latach 1970-74 wykładał socjologię na Uniwersytecie Miasta Nowego Jorku i w tamtejszej Nowej Szkole Badań Społecznych. W tym czasie założył i kierował Ośrodkiem Badań nad Migracją oraz był dyrektorem międzynarodowego kwartalnika, poświęconego tej tematyce. W latach 1983-87 był pierwszym dyrektorem Biura Duszpasterstwa Migrantów i Uchodźców w ramach episkopatu USA.
Pod koniec 1989 Jan Paweł II mianował go sekretarzem Papieskiej Rady Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących, skąd dokładnie 7 lat później ks. Tomasi przeszedł do służby dyplomatycznej jako arcybiskup i nuncjusz apostolski w Etiopii i Erytrei oraz stały obserwator Stolicy Apostolskiej przy Unii Afrykańskiej (sakrę przyjął 17 sierpnia 1996), a 23 grudnia 2000 doszło do tego jeszcze stanowisko nuncjusza w Dżibuti.
10 czerwca 2003 abp Tomasi został powołany na stałego obserwatora Stolicy Apostolskiej przy Biurze NZ i Agencji Wyspecjalizowanych w Genewie. Był to bodaj najważniejszy a zarazem bardzo trudny okres w jego życiu kapłańskim i w służbie dyplomatycznej, gdyż na wielką skalę wybuchł wówczas skandal przestępstw seksualnych w Kościele. We wrześniu 2009 skrytykowano go za przemówienie o osiągnięciach Kościoła w walce z tymi wynaturzeniami na tle innych instytucji, które – jak powiedział arcybiskup – też mogłyby postępować podobnie. Arcybiskup miał na swym koncie szereg innych wypowiedzi, które wywoływały sprzeciwy szczególnie środowisk lewicowych i pacyfistycznych. W 2015 działania dżihadystów islamskich nazwał ludobójstwem i wezwał społeczność międzynarodową do powstrzymania ich.
Ustąpił z urzędu 13 lutego 2016, a 9 kwietnia tegoż roku Franciszek mianował go członkiem ówczesnej Papieskiej Rady „Iustitia et Pax“ (obecnie Dykasterii ds. Integralnego Rozwoju Ludzkiego).
Kaznodzieja Domu Papieskiego. Raniero Cantalamessa urodził się 22 lipca 1934 w Colli del Tronto (środkowo-wschodnie Włochy). Już w wieku 12 lat wstąpił do niższego seminarium duchownego zakonu braci mniejszych kapucynów (OFMCap). Ukończył teologię na uniwersytecie we Fryburgu (Szwajcaria) oraz języki i literatury klasyczne na Uniwersytecie Katolickim w Mediolanie. Święcenia kapłańskie przyjął 19 października 1958. Jako duszpasterz posługiwał początkowo w bazylice w Loreto, ale szybko rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną – wykładał dzieje początków chrześcijaństwa i był dyrektorem Wydziału Nauk Religijnych Uniwersytetu Najświętszego Serca (Sacro Cuore) w Mediolanie. W latach 1975-81 był członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej i przez 12 lat członkiem delegacji katolickiej w Komisji ds. Dialogu z Kościołami Zielonoświątkowymi.
W 1979 zaprzestał działalności naukowej na rzecz głoszenia Słowa Bożego. W 1980 św. Jan Paweł II powołał go na stanowisko kaznodziei Domu Papieskiego, co potwierdził wkrótce po swym wyborze w 2005 Benedykt XVI i 18 lipca 2013 Franciszek. W tym charakterze o. Cantalamessa co tydzień w czasie Adwentu i Wielkiego Tygodnia głosi rozważania dla papieża, kardynałów, biskupów, przełożonych zakonnych i innych duchownych Kurii Rzymskiej. Jako kaznodzieję zapraszają go także Kościoły lokalne w różnych krajach (m.in. był w tym charakterze także w Polsce), a nawet chrześcijanie innych wyznań. Jest doktorem honoris causa w dziedzinie prawa Uniwersytetu Notre Dame z South Bend (stan Indiana w USA) oraz w zakresie komunikacji Uniwersytetu w Maceracie i z teologii Uniwersytetu Franciszkańskiego w Steubenville (stan Ohio, USA).
Od 1982 wygłasza komentarze do Ewangelii na 1. kanale włoskiej telewizji RAI, a w latach 1995-2009 (z dwiema przerwami rocznymi) prowadził tam dział „Powody nadziei“ w ramach programu „Na Jego obraz“, tworząc w ten sposób wielomilionową wspólnotę odbiorców, którą nazwano „największą parafią włoską“, i całą sieć korespondentów, także z zagranicy. Swe programy zawsze kończy z uśmiechem i franciszkańskim pozdrowieniem „Pokój i dobro“.
Napisał wiele książek i artykułów nt. początków chrześcijaństwa, chrystologii Ojców Kościoła, dziejów obchodów Wielkanocy w starożytności, duchowości oraz zbiorów swych kazań; przetłumaczono je na ok. 20 języków.
Za: www.ekai.pl