Arcybiskup metropolita Durbanu w Republice Południowej Afryki Wilfrid Fox Napier OFM kończy 8 marca 80 lat, tracąc tym samym prawo wyboru papieża. Członkiem Kolegium Kardynalskiego jest od 10 lat, a w chwili mianowania go biskupem nie miał jeszcze 40 lat. Liczba purpuratów-elektorów będzie obecnie wynosiła 126, a tych, którzy nie mogą już wziąć udziału w przyszłym konklawe, wzrosła do 101.
Wilfrid F. Napier urodził się 8 marca 1941 w miejscowości Swartberg na terenie diecezji Kokstad w południowo-zachodniej części RPA jako jedno z siedmiorga dzieci. Po ukończeniu szkoły średniej w swych stronach rodzinnych wyjechał na dalsze studia do Irlandii i tam w 1960 wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych (OFM). Kształcił się na uniwersytetach: w irlandzkim Galway i belgijskim Louvain, zdobywając tam magisterium z historii sztuki oraz bakalaureat z filozofii i teologii. Po powrocie do kraju przyjął 25 lipca 1970 święcenia kapłańskie w katedrze w Kokstadzie, po czym do 19778 pracował duszpastersko kolejno w dwóch parafiach w swej rodzimej diecezji. W tym czasie poznał kilka rodzimych języków afrykańskich, co pomagało mu w jego posłudze duchownej. W latach 1978-80 był administratorem apostolskim diecezji Kokstad.
29 listopada 1980 św. Jan Paweł II mianował go biskupem tej diecezji (sakry udzielił mu w tamtejszej katedrze św. Patryka arcybiskup Durbanu Denis Eugene Hurley OMI 28 lutego 1982); nominat przyjął za swe biskupie hasło franciszkańskie zawołanie “Pax et bonum” (Pokój i dobro). W latach 1987-94 i 2000-08 stał na czele Konferencji Południowoafrykańskich Biskupów Katolickich, a w latach 1988-94 oraz 2003-06 – Miedzyregionalnego Spotkania Biskupów z Południa Afryki (IMBISA, skupiającej hierarchów z Angoli, Botswany, Eswatini [dawne Suazi], Lesotho, Mozambiku, Namibii, RPA, Wysp św. Tomasza i Książęcej oraz Zimbabwe).
Szczególnie pierwszy okres jego przewodniczenia episkopatowi RPA był bardzo ważny, gdyż w jego ojczyźnie dokonywały się wielki przemiany polityczne, m.in. zniesiono apartheid i wybrano pierwszego czarnego prezydenta w osobie Nelsona Mandeli. Bp Napier popierał dokonujące się zmiany, wzywając jednocześnie do zachowania spokoju w kraju i broniąc praw człowieka.
29 maja 1992 papież przeniósł go na stolicę arcybiskupią Durbanu, ponadto od sierpnia 1994 do grudnia 2008 był administratorem apostolskim “sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis” diecezji Umzimkulu. Na konsystorzu 21 lutego 2001 Ojciec Święty włączył go w skład Kolegium Kardynalskiego jako drugiego w ogóle a pierwszego czarnoskórego Południowoafrykańczyka w tym gronie (pierwszym purpuratem z tego kraju był kard. Owen McCann [1907-94], mianowany kardynałem 22 lutego 1965).
Jako biskup i kardynał jubilat brał i nadal bierze udział w wielu ważnych wydarzeniach kościelnych z Synodami Biskupów na czele, a od 1989 jest członkiem Rady Sekretariatu Synodu. W kwietniu 2005 i w marcu 2013 wziął udział w dwóch konklawe, które wybrało odpowiednio papieży Benedykta XVI i Franciszka.
Obecnie wśród 227 członków Kolegium Kardynalskiego jest 126 elektorów, z których 14 mianował Jan Paweł II, 39 – Benedykt XVI i 73 – Franciszek. Wśród 101 kardynałów nie mających praw wyborczych 49 pochodzi z “nadania” papieża-Polaka, 30 kreował jego następca i 22 obecny papież.
Najstarszymi wiekowo kardynałami są obecnie Albert Vanhoye SI (ur. 24 VII 1923) z Francji, Jozef Tomko (11 III 1924) ze Słowacji i Alexandre José María dos Santos OFM (18 III 1924) z Angoli, najmłodszymi zaś Dieudonné Nzapalainga (ur. 14 III 1967) z Republiki Środkowoafrykańskiej, José Tolentino Calaça de Mendonça (15 XII 1965) z Portugalii i Mauro Gambetti OFM Conv (27 X 1965) z Włoch. Najdłuższy staż w Kolegium mają w tej chwili trzej kardynałowie: Michael Michai Kitbunchu z Tajlandii, Alexandre do Nascimento z Angoli i Thomas Stafford Williams z Nowej Zelandii, mianowani 2 lutego 1983. Ponadto należy pamiętać, że Benedykta XVI mianował kardynałem Paweł VI dnia 27 VI 1977 a Franciszka – św. Jan Paweł II w dniu 21 II 2001.
Za: www.ekai.pl