W sobotę 6 listopada w bazylice Matki Bożej w Manresie na północny zachód od Barcelony – mieście nawrócenia się św. Ignacego Loyoli – ku chwały ołtarzy zostaną wyniesieni trzej kapucyni hiszpańscy, ofiary pierwszych dni wojny domowej w Hiszpanii w latach 1936-39. Mszy św. beatyfikacyjnej będzie przewodniczył w imieniu papieża prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Marcello Semeraro.
Z okazji zbliżającej się uroczystości biskup diecezji Vic (na której terenie leży Manresa) Romà Casanova zaznaczył, że „nasza diecezja po raz pierwszy w czasach nowożytnych będzie przeżywała beatyfikację”. Podkreślił, że świadectwo tych sług Bożych „jest przykładem wierności, który zachęca nas do kroczenia naprzód, mimo trudności, na jakie napotykamy na naszej drodze wiary”.
Oto krótkie życiorysy przyszłych błogosławionych Katalończyków.
Bł. Benedykt (Benet) ze Świętej Colomy de Gramenet urodził się jako Josep Domènec i Bonet 6 września 1892 w Santa Coloma de Gramenet koło Barcelony w skromnej i głęboko katolickiej rodzinie chłopskiej. Wkrótce po przyjęciu I komunii 30 maja 1903 wstąpił do niższego seminarium w Barcelonie. Po kilku latach stwierdził, że chce być zakonnikiem i 18 lutego 1909 rozpoczął nowicjat u kapucynów w prowincji barcelońskiej Arenys de Mar. Przyjął imię Benedykt. Święcenia kapłańskie w zakonie otrzymał 29 maja 1915 r.
Prowadził ascetyczny tryb życia, łącząc dążenie do świętości z duchowością franciszkańską i starając się wpoić te wartości nowym kandydatom do zakonu jako ich ojciec duchowny. Był wielkim zwolennikiem odnowy liturgicznej, szczególnie w wymiarze muzycznym. W 1923 założył w Manresie, w której wówczas mieszkał, grupę Przyjaciele Śpiewu Gregoriańskiego, stawiającą sobie za zadanie przywrócenie i rozwijanie w Kościele tej formy śpiewu sakralnego. Pod wpływem benedyktynów z Montserratu zreformował swój klasztor w Manresie w duchu franciszkańskiej prostoty i dbałości o piękno liturgii.
Gdy latem 1936 wybuchła w Hiszpanii wojna domowa między lewicowo i antyklerykalnie nastawionymi republikanami a siłami prawicowymi gen. Francisco Franco, życie zakonników znalazło się w śmiertelnym zagrożeniu. I rzeczywiście już 22 lipca tegoż roku milicjanci republikańscy zniszczyli i spalili zabytkowy klasztor w Manresie, a zakonnicy uciekli, chroniąc się w pobliskich domach. Jednym z nich był Benedykt, który ukrywał się w pobliskiej miejscowości Rocafort i Vilomara, ale został wydany i 6 sierpnia 1936 milicjanci wywlekli go z domu i po torturach i namawianiu do wyrzeczenia się wiary zamordowali go w miejscowości La Culla koło Manresy. Świadkowie zeznali później, że mężny zakonnik przebaczył przed śmiercią swym oprawcom.
Bł. Dominik z Sant Pere de Riudebitlles urodził się jako Joan Romeu i Canadell 11 grudnia 1882 w Sant Pere de Riudebitlles koło Barcelony w rodzinie rolniczej. Naukę rozpoczął w wiejskiej szkole, ale miejscowy proboszcz, widząc w nim zalążki powołania, umożliwił mu studia w Seminarium Soborowym w Barcelonie w 1897, które uwieńczył święceniami kapłańskimi 25 maja 1907. Ale już w rok później – 3 października 1908 rozpoczął nowicjat u kapucynów. Śluby czasowe i wieczyste złożył odpowiednio 4 października 1909 i 4 października 1912. Przyjął imię Dominik. Już w okresie formacji pełnił posługi przepowiadania (kaznodziejstwa) i spowiedzi. W 1917, po 4 latach pobytu w Tarragonie, wyjechał jako misjonarz do Kostaryki i do Nikaragui, skąd wrócił po 13 latach intensywnej pracy duszpasterskiej schorowany i silnie wyczerpany. Osiadł najpierw w klasztorze w Sarriá, następnie w Arenys de Mar i wreszcie w Manresie.
Tam też w nocy z 27 na 27 lipca 1936 został aresztowany, dotkliwie pobity i torturowany i w końcu rozstrzelany w Pont de Vilomara koło Manresy.
Bł. Józef Oriol (Josep Oriol de Barcelona) urodził się jako Jaume Barjau i Martí 25 lipca 1891 w stolicy Katalonii w pobożnej i zamożnej rodzinie hebraisty z miejscowego uniwersytetu dr. Francesca Barjau i Ponsa. Pociągany ideami i postacią św. Franciszka z Asyżu w 1906 wstąpił do zakonu kapucynów, w którym 29 maja 1915 przyjął święcenia kapłańskie jako Józef Oriol [święty kataloński z Barcelony, żyjący w latach 1650-1702, kanonizowany w 1909 – KAI]. Mieszkał w różnych klasztorach, ostatecznie jednak w 1925 osiadł w Manresie, w której pozostał już do końca życia. Oprócz posługi duszpasterskiej, zwłaszcza kaznodziejstwa i spowiedzi, a także kierownictwa duchowego, zajmował się też badaniami historycznymi, związanymi z jego zakonem, szczególnie w dziedzinie muzyki i liturgii; m.in. w 1932 ukazał się opracowany przezeń monumentalny Psałterz Chorałowy do użytku całego zakonu i w tym samym roku wydał monografię o liturgii kartuzjańskiej. Wcześniej w studium teologicznym w Sarriá uczył liturgii, hebrajskiego i historii Kościoła.
24 lipca 1936, niosąc komunię świętą dla siostry klaryski, został rozpoznany i aresztowany przez milicję, która rozstrzelała go wieczorem tegoż dnia zw Pouet de Bufalvent koło Manresy.
Proces beatyfikacyjny trzech kapucynów z Manresy prowadziła diecezja Vic w latach 1955-62, po czym uzupełniono go jeszcze w latach 1997-2005. Franciszek podpisał 24 stycznia 2020 dekret uznający ich męczeństwo i obecnie odbędzie się cała trójka zostanie wyniesiona ku chwale ołtarzy.
kg (KAI) / Manresa
KAI