Drodzy Współbracia, Siostry Redemptorystki, Świeccy Współpracownicy i Przyjaciele,
Konst. 21-75; EG 026-049; Łk 6,12-16
Tak jak Duch Święty, niestworzona miłość, jest nierozerwalną więzią, która łączy Ojca i wieczne Słowo, tak ten sam Duch jednoczy nasze dusze z Bogiem
(św. Alfons, Nowenna do Ducha Świętego, dzień ósmy)
1. Księga Dziejów Apostolskich w swoich pierwszych rozdziałach (Dz 2) przypomina nam o wylaniu Ducha Świętego na apostołów. To wydarzenie pozwala wspólnocie mówić nowymi językami, pozbyć się niepewności i lęków oraz głosić kerygmat. To doświadczenie jest głęboko zgodne z naszym charyzmatem, który pozwala nam odczytywać znaki czasu i interpretować je w nowych językach oraz uzdalnia nas do głoszenia Odkupienia, którego doświadczamy jako pierwsi, ubogim, a zwłaszcza najbardziej opuszczonym (por. Konst. 1). To Duch Święty uwalnia nas od ciasnych wizji ukształtowanych przez zamknięcie w naszych murach, otwiera nasze oczy na inne horyzonty i stawia nas na drodze i w misji Odkupiciela jako misjonarzy nadziei.
2. Nasze Konstytucje zawierają różne odniesienia do Ducha Świętego (por. Konst. 6, 10, 23, 25, 47, 56, 73, 74, 80, 92 oraz formuły profesji czasowej i wieczystej). On jest Panem wydarzeń, życiodajnym i misyjnym Duchem w Kościele, który wkłada w nasze usta właściwe słowo i otwiera nasze serca na bezpośrednie głoszenie Słowa i na fundamentalne nawrócenie. Jest obecny w sercu wspólnoty, aby ją formować i podtrzymywać; objawia się w każdym współbracie w różnych posługach na rzecz Zgromadzenia dla dobra wspólnego.
Nieustannie pracuje nad upodobnieniem współbraci do Chrystusa, aby mieli oni takie same uczucia i sposób myślenia jak Jezus. Wspiera charyzmaty i promuje działania apostolskie poprzez różne posługi. Ożywia wspólnoty, a ich członków czyni bardziej gorliwymi w służbie Bogu w Kościele i w świecie. Od momentu profesji, stanowiącej odpowiedź na konsekrację chrzcielną, prowadzi redemptorystów jako szafarzy Ewangelii i jednoczy ich z misją Chrystusa.
Z jego mocą redemptoryści starają się złożyć całkowity dar z siebie, aby odpowiedzieć w miłości poprzez śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Pomaga przełożonym i innym współbraciom żyć w komunii najważniejszą regułą, jaką jest naśladowanie Jezusa i Jego Ewangelii, a także naszymi Konstytucjami, Statutami i prawomocnie ogłoszonymi dekretami, postępować zgodnie z wolą Bożą i wypełniać misję Chrystusa. W tym sensie Duch Święty zachęca każdego z nas, abyśmy razem z Odkupicielem byli misjonarzami Ojca w tym poranionym, ale pełnym nadziei świecie.
3. W scenie z Wieczernika w Dziejach Apostolskich ci, których Jezus wybrał, aby poszli za Nim, byli zgromadzeni we wspólnocie. Nie wybrali siebie nawzajem. Zebrali się z powodu wezwania i z powodu tego, co oznaczał cały dramat śmierci Jezusa i jego następstw. Wszyscy zgromadzili się tam z jednego powodu: Jezusa Chrystusa, Odkupiciela. W ten sam sposób nie wybieramy ludzi, z którymi żyjemy we wspólnocie.
Wspólnota jest ukonstytuowana z poleceniem bycia misyjną w imię Odkupiciela. Z tego powodu różnice i różnorodność myśli są ważne: stają się darem, wzajemnym ubogaceniem i wzmacniają działania misyjne. Duch Święty kształtuje tę harmonię, ponieważ jest Boską Harmonią. „Duch Święty jest harmonią. [On jest] tą «boską i muzyczną harmonią», która wszystko łączy […]. Wzbudza różnorodność charyzmatów i przekształca ją w jedność, tworzy zgodę, która nie opiera się na ujednoliceniu, lecz na kreatywności miłości. Tak tworzy harmonię pośród wielu” (Franciszek, Msza Krzyżma w bazylice Świętego Piotra, Wielki Czwartek, 6 kwietnia 2023 r.). To Duch Święty czyni nas jedną wspólnotą misyjną w różnorodności!
4. „Redemptoryści, aby odpowiedzieć swej misji w Kościele, prowadzą dzieło misyjne wspólnotowo…” (Konst. 21). Życie wspólnotowe to nie życie razem po to, aby wypełniać harmonogramy i wykonywać zadania. To budowanie wspólnoty misyjnej w dialektyce napięć i harmonii! Możemy być razem, a jednocześnie każdy może żyć w swoim własnym świecie, bez żadnej emocjonalnej, duchowej czy misyjnej więzi z drugim, doświadczając apatii i obojętności.
Dlatego też życie wspólnotowe jest zawsze procesem opartym na wzajemnej empatii, służącej temu, by wzmocnić zaufanie, zaakceptować siebie nawzajem, pomimo dzielących nas różnic, bez ujednolicania indywidualności każdego z nas, troszczyć się o siebie nawzajem i dbać o dom, w którym mieszkamy, aby stworzyć jakość życia, która będzie dla nas emocjonalnym i duchowym wsparciem. Jaka jest jakość naszego redemptorystowskiego życia konsekrowanego w naszych czasach? Czy chcemy ją poprawić? Jak możemy ją poprawić, aby umacniała naszą misję i świadczyła o niej?
5. Nie należy z nostalgią wspominać przeszłości, wracać myślami do dużych wspólnot kierujących się dawną dyscypliną. Dzisiaj wspólnoty są mniejsze, osobiste plany są napięte, zmieniły się relacje, nowe technologie podbiły naszą codzienność, a życie wspólnotowe często staje się płynne… Nie jest przesadą stwierdzenie, że w wielu wspólnotach zakonnych życie wspólnotowe jest płynne, a relacje jedynie wirtualne.
W obliczu tej rzeczywistości musimy zadać sobie pytanie: Jakich wartości nie możemy się wyrzec? Jak możemy zagwarantować wysokiej jakości życie wspólnotowe, duchowe i formacyjne? Oto stojące przed nami wyzwanie – nie popaść w komunitaryzm, w którym osoba jest duszona przez wspólnotę, lub w przesadną autonomię, która prowadzi do przewartościowania jednostki, absolutnego indywidualizmu i pustoszenia wspólnoty. Duch Święty, Boska Harmonia, Komunia Boga pomagają nam zastanowić się nad tą rzeczywistością i szukać zrównoważonych sposobów uniknięcia rozdrobnienia i indywidualizmu, które niszczą nasze braterstwo i naszą misję.
6. Światło Ducha Świętego ożywiło powołanie i zapał misyjny wspólnoty uczniów Jezusa. Jaka jest nasza gorliwość misyjna i dyspozycyjność wobec rzeczy najtrudniejszych? (por. Konst. 20) Jakie jest moje powołanie misyjne? Jakie jest jego znaczenie dla świata? Czy jestem zachęcony czy raczej zniechęcony? Propozycje świata nie mogą nas przerażać, nie możemy też skrywać się za zamkniętymi drzwiami, zabarykadowani w naszych murach. Duch Święty wzywa nas do wyjścia na misję. „Misja w sercu ludu nie jest częścią mojego życia ani ozdobą, którą mogę zdjąć; nie jest dodatkiem ani jeszcze jedną chwilą w życiu. Jest czymś, czego nie mogę wykorzenić z siebie, jeśli nie chcę siebie zniszczyć. Ja jestem misją na tym świecie, i dlatego jestem w tym świecie. Trzeba przyjąć samych siebie jako naznaczonych ogniem przez tę misję oświecania, błogosławienia, ożywiania, podnoszenia, uzdrawiania, wyzwalania” (Evangelii Gaudium, nr 273).
7. Niech Duch Święty oświeci nas, abyśmy przeżywali nasze życie wspólnotowe z intensywnością, abyśmy głosili Chrystusa Odkupiciela z misyjnym zapałem, podążając za Nim jako misjonarze nadziei! Wraz ze św. Alfonsem możemy wołać: „O mój Boże, moja miłości, moje wszystko, wzdycham za Tobą, pragnę Cię. Przyjdź, o Boski Duchu, i świętym ogniem swojej miłości pochłoń we mnie każde uczucie, które nie ma Ciebie za cel. Uczyń mnie całym Twoim i niech pokonam wszystko, aby Cię zadowolić. O Maryjo, moja Orędowniczko i Matko, pomóż mi swoimi modlitwami” (Nowenna do Ducha Świętego, dzień dziewiąty).
Maryjo, Matko Nieustającej Pomocy, pomóż nam w tej misji. Amen.
z braterskim pozdrowieniem, w Chrystusie Odkupicielu
o. Rogério Gomes CSsR, Przełożony Generalny
Rzym, 28 maja 2023, uroczystość Zesłania Ducha Świętego
Za: www.redemptor.pl