Kiedy spojrzałem na nowo wybranego Ojca Świętego, przypomniałem sobie spotkanie z nim w maju 2011 r. Podczas wizytacji naszej Regii w Argentynie spotkałem się z kard. Jorge Mario Bergoglio, żeby przedyskutować kwestię beatyfikacji naszych 5 pallotyńskich argentyńskich męczenników. Siedziałem w pokoju, w którym stały duże wygodne fotele. Nagle drzwi się otworzyły i wszedł kardynał. Siadł przede mną na zwykłym krześle. Rozmawiał ze mną bardzo przyjaźnie, niskim głosem. Potrafił słuchać. Z przejęciem mówił o pallotyńskich męczennikach i popierał starania o ich beatyfikację. Na koniec odprowadził mnie do drzwi frontowych i serdecznie się ze mną pożegnał. To było moje pierwsze tak serdeczne spotkanie z tak znakomitym duchownym. Poruszył mnie głęboko. Był pokorny i bardzo ludzki. Nie podkreślał swojej wielkości ani władzy. Był skromnym duszpasterzem i zwyczajnym człowiekiem.
Często przedstawiałem go jako przykład w rozmowach i homiliach podczas swoich wizytacji w różnych częściach świata. Dobrze, że mamy Ojca Świętego, który świetnie zna pallotynów i blisko współpracował z naszymi księżmi pracującymi w jego archidiecezji. Podczas obecnego konklawe w duchu prosiłem Boga o Ojca Świętego, który byłby duszpasterzem z doświadczeniem misyjnym, który miałby doświadczenie radości i problemów zwykłych ludzi. Bo czym innym jest tworzenie dokumentów i książek w swoim wygodnym pokoju, a czym innym jest spotykać ludzi, którzy nieustannie trudzą się o chleb powszedni, walczą z niesprawiedliwością i ciężko pracują, żeby przeżyć. W takich sytuacjach wiara w Boga nie jest luksusem i nikt nie zaprząta sobie głowy pytaniami, które są wytworem naszych racjonalnych umysłów. Modlitwą ludzi walczących o przetrwanie duchowe i materialne jest modlitwa Ojcze Nasz. Wyraża ona egzystencjalną tęsknotę i ufność w Bożą opiekę.
Dlatego misje są dla nas tak ważne. Ludzie wołają o Boga, o Dobrą Nowinę, a także o codzienny chleb. Musimy się nad nimi pochylać, w imię Jezusa. Możemy znaleźć setki usprawiedliwień, by tego nie robić, ale wtedy nie spełniamy podstawowego chrześcijańskiego obowiązku. Wybór obecnego Papieża to potwierdza. Nawet będąc kardynałem sam sobie gotował, wizytując parafie podróżował autobusami i pociągami. Nigdy nie jeździł samochodem i nie mieszkał w pałacu biskupim. Często gościł w slumsach w Buenos Aires. Był pasterzem w całej pełni, w bliskim kontakcie z ludźmi na różnych ścieżkach ich życia. Przyjmując imię Franciszek, jednocześnie wybrał wartości, którymi żył ten święty – ubóstwo, prostotę, pokorę i bliskość ze Stworzeniem Boga. Został wezwany, żeby odnowić i po raz kolejny odbudować Kościół. Tak, jak wspaniały święty z Asyżu – przywracając ducha Ewangelii. Autentyczność życia chrześcijańskiego będzie zależała od tego, czy będziemy naśladować życie Jezusa tak, jak uczy nas Ewangelia. To dlatego Ojciec Święty daje nam wzór życia, czyniąc Ewangelię jedynym kodeksem naszego życia i apostolstwa. To jest także jedyny sposób na Nową Ewangelizację.
Duch Święty – jak zawsze – jest w Kościele „na usługach”. Jedyne, czego się od nas wymaga to pozwolić się prowadzić Duchowi Świętemu. Życie, świadectwo i nauczanie naszego nowego Pasterza, papieża Franciszka ma wiele wspólnego z prorocką wizją naszego Założyciela: ożywiać wiarę i rozpalać miłość. W ten sposób jeszcze raz na nowo odkryjemy Jezusa Ewangelii. Cała Pallotyńska Rodzina cieszy wraz z Kościołem Powszechnym z wyboru papieża Franciszka. Ofiarujemy mu nasze modlitewne wsparcie w jego posłudze piotrowej.
Bogu niech będą dzięki za dar nowego Zwierzchnika Kościoła.
Jacob Nampudakam SAC
Przełożony Generalny SAC i Asystent Kościelny ZAK
>>> ŹRÓDŁO: SAC AsiaOceania E-BULLETIN #59 / 15-Mrc-13
Za: www.pallotyni.pl