Ojciec biskup Bonifacy Reimann z Boliwii, nasz współbrat, kolejny raz dzieli się z nami tym, co się dzieje w Wikariacie Apostolskim Ñuflo de Chávez, który zmaga się z trzecią falę epidemii koronawirusa. Zapraszamy do lektury.
Drodzy Współbracia i Przyjaciele Misji
W tych dniach skierowałem do wiernych naszego Wikariatu list pasterski zachęcający do solidarności z braćmi i siostrami zakażonymi wirusem pandemii. Dziele się Wami, ponieważ w jakimś stopniu obrazuje to czym żyjemy w tej chwili, i wiem, że towarzyszy nam Wasza modlitwa i ofiara, za którą bardzo dziękuję. Oto moje przeslanie:
„W życiu często nie jest nam dane widzieć owoce naszej pracy. Bez wątpienia ważne jest to, aby nie ustawać w drodze, lecz kroczyć naprzód, chociażby powoli…” (P. Pablo Mora, SJ).
Obecnie przeżywamy trzecią falę koronawirusa (Covid-19). Wiadomości, docierające ze środków masowego przekazu są bardzo zasmucające: rośnie liczba zakażonych, tak w dużych miastach jak i na wioskach. Szpitale i przychodnie przepełnione, brak lekarstw i tlenu to prawdziwa kalwaria dla wielu rodzin. Na skutek pandemii, wiele osób zwolniono z pracy i w ten sposób pozbawiono środków do życia.
Tym niemniej, w sytuacji lęku, odosobnienia, pojawia się jutrzenka nadziei: SZCZEPIONKA, która powoli dociera do ludzi. Rzeczywistość ostatnich dni to długie kolejki, godziny czekania, by otrzymać zastrzyk, dający nadzieję, ochronę dla ciała.
W czerwcu nasza katolicka i chrześcijańska wiara otwiera nas na nowe horyzonty nadziei i życia, poprzez celebrację uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa oraz uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa. W tych liturgicznych uroczystościach wypełnia się obietnica Pana Jezusa: A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28, 20); Ja przyszedłem po to, abyście życie mieli, i mieli je w obfitości (J 10, 10).
Od samego początku wspólnota chrześcijańska dostrzegała w Słowie Bożym i w Chlebie Eucharystii siłę do życia oraz do dawania świadectwa nowego życia w Chrystusie. Pierwotna wspólnota chrześcijańska często uczestniczyła w łamaniu chleba i w modlitwach (por. Dz 2, 42). Z tego Chleba czerpała siłę do dzielenia się swymi dobrami i do rozdzielania ich każdemu według potrzeby (Dz 2, 45). To jest ta duchowa szczepionka, przewyższająca tą pierwszą, bo poprzez nią dochodzi spotkania z osoba, z Jezusem Chrystusem, który umacnia nas na duszy i ciele. On zapewnia nam nie tylko życie godne dzieci Bożych tu na ziemi, lecz także życie wieczne w niebie (J 6, 48). I rodzi się pytanie: Jaka jest moja relacja z Jezusem na co dzień?
Uroczystość Bożego Ciała i Najświętszego Serca Jezusowego to święta bliskości Boga, prawdziwej miłości, Jego zupełnego oddania się nam w Chlebie Życia. Zadaniem nas wszystkich, członków wspólnoty parafialnej, polega na dzieleniu się tą miłością z bliźnimi, zwłaszcza najbardziej cierpiącymi. Jak to uczynić?
Jestem przekonany, że w żadnej parafii nie brakuje ludzi wspaniałomyślnych, solidarnych i gotowych do działania, do pomocy ubogiemu, potrzebującemu w wielorakich potrzebach naszego życia.
Sytuacja pandemii, wraz z trzecią falą zakażeń niewątpliwie nakłania nas do zajęcia się tym, co najistotniejsze: być uważnym na siebie samego oraz na mojego brata i siostrę, a w szczególności na tego, który jest zakażonych wirusem.
Bardzo dobrze wiemy, że w niektórych parafiach istnieje Caritas parafialna. Jest to instytucja duszpasterska i społeczna, odpowiedzialna za animację, promocję, koordynację oraz organizację konkretnego działania, dającego świadectwo miłości i wspólnoty chrześcijańskiej. Caritas parafialna jest przestrzenią braterskiego spotkania, miejscem, w którym wszyscy są odpowiedzialni za cierpiących braci i siostry na skutek pandemii. Bardziej niż kiedykolwiek potrzebują oni pomocy duchowej i materialnej.
Ta pomoc może przejawiać się w konkretnych czynach, takich jak: a) informować o niebezpieczeństwie zakażenia Covidem-19; b) troska o braci zakażonych: zachęcanie ich do poddania się badaniom, leczeniu i szczepieniu; c) zorganizowanie dla nich hojnej i solidarnej pomocy i rekonwalescencji.
Na poziomie Caritas Wikariatu, podejmujemy działania w zakresie uwrażliwiania, informowania i w uświadamianiu zagrożeń, w celu zapobieżeniu cierpieniu podczas pandemii.
Organizuje się pomoc humanitarną, rozdzielanie żywności, lekarstw oraz innych materiałów dla najbardziej potrzebujących, których sytuację pandemia dodatkowo pogorszyła.
W trosce o szczepionkę przeciw wirusowi, nie zapominajmy o tej pierwszej, o której wspomina św. Paweł w Liście do Koryntian. Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie i który nas namaścił, jest Bóg. On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych (2Kor 1, 21-22). On wspiera nas abyśmy dzielili się tą miłością z naszymi braćmi i siostrami w potrzebie (por. 1J 3, 16-24).
Drodzy Współbracia
To doświadczenie pandemii przeżywaliście też i w Prowincji. Wspólnie modliliśmy się jeden za drugiego. I za to też Panu dziękujemy, bo to doświadczenie przybliżyło nas bardziej do Niego i do siebie nawzajem. Towarzyszę Wam też w chwilach rozłąki, kiedy nawiedza nas siostra śmierć cielesna. W tych ostatnich dniach odejście do wieczności naszego współbrata Huberta Malek. Należał do tej grupy misjonarzy, którzy też rozniecili w mojej młodości zapał misyjny za to mu dziś dziękuję. Dziękuję też Wam za modlitwy z okazji moich urodzin i imienin. Jak Pan pozwoli, to od 20 sierpnia będę w Polsce na urlopie. Mam też przewidzianą wizytę u kardiologa w Zabrzu. Pamiętam w modlitwie o przygotowującej się Kapitule Prowincjalnej.
Szczęść Boże!
+Antoni Bonifacy Reimann, O.F.M.
Wikariat Apostolski Ñuflo de Chávez, Boliwia
