do wszystkich wspólnot braterskich Zakonu
od braci
zebranych na 202. kapitule generalnej zwyczajnej 2019
„Bracia, zacznijmy służyć Panu Bogu,
ponieważ dotychczas prawie niceśmy nie postąpili, albo bardzo niewiele” (1Cel 103).
My, bracia zwołani na 202. kapitułę generalną zwyczajną, pragniemy podzielić się z wami, drodzy bracia, pięknym i znaczącym doświadczeniem przeżywanym w tych dniach braterstwa.
Jest nas 130 braci reprezentujących wszystkie kraje, w których Zakon jest rozpowszechniony. Wśród nas jest 96 z prawem głosu, 13 słuchaczy, niemało innych braci jest zaangażowanych w sekretariacie jako tłumacze ustni i pisemni, animatorzy liturgiczni… Wyrażamy im nasze podziękowanie za wiele niezbędnych posług podejmowanych ze skromną pracowitością.
Zebraliśmy się 18 maja w Świętym Konwencie w Asyżu, kolebce i sercu naszego Zakonu. Dni spędzone tutaj, obok grobu serafickiego ojca św. Franciszka, zostały ukierunkowane i naznaczone kilkoma istotnymi momentami modlitwy i refleksji. Wspomnimy tylko dzień skupienia prowadzony przez kard. Luis Antonio Tagle i uroczystą Mszę św. pod przewodnictwem abp. Domenico Sorrentino, biskupa Asyżu, w święto poświęcenia bazyliki św. Franciszka. Jak nie wymienić tu modlitwy z „nowymi świętymi” związanymi z naszym Zakonem i uznanymi przez Kościół, czy też zwyczajnych chwil modlitwy osobistej przy grobie naszego ojca św. Franciszka?
Te pierwsze dni charakteryzowały się weryfikacją ostatniego sześciolecia. W auli przedstawiono różne interesujące sprawozdania. Niewątpliwie najbardziej przyciągnęło naszą uwagę i zastanowienie sprawozdanie byłego ministra generalnego fr. Marco Tasca, opracowane z udziałem całego jego definitorium. Wyraziliśmy już i jeszcze raz ponawiamy fr. Marco nasze podziękowanie i szczere uznanie!
W dniu 25 maja ojcowie kapitulni z wielką radością zebrali się, aby wybrać nowego ministra generalnego. Po wezwaniu Ducha Świętego drzwi auli zostały zamknięte, a bracia z ufnością i drżeniem wybrali fr. Carlosa Alberto Trovarelli na 120. ministra generalnego Braci Mniejszych Konwentualnych. Po wyborze wszyscy zakonnicy obecni w Świętym Konwencie, ojcowie kapitulni i wielu innych braci udali się w procesji do grobu św. Franciszka na złożenie wyznania wiary przez nowego ministra i na chwile głębokiej i braterskiej modlitwy. Dla wielu z nas, pochodzących z rozmaitych krajów i różnych kultur, czymś wzruszającym było poczuć się braćmi w pobliżu grobu Biedaczyny z Asyżu: braćmi stanowiącymi rodzinę i należącymi do jednego Zakonu. W poniedziałek 27 maja przystąpiliśmy do wyboru wikariusza generalnego, sekretarza i pozostałych siedmiu definitorów i asystentów poszczególnych federacji.
Wraz z wyborem zarządu Zakonu zakończył się nasz pobyt w Asyżu i przenieśliśmy się do domu pielgrzyma w Collevalenza, położonego obok sanktuarium Miłości Miłosiernej. W tym kontekście braterstwa i radości, zebrani pośród piękna wzgórz umbryjskich, mogliśmy zastanowić się i podjąć rozeznanie nad niektórymi podstawowymi kwestiami naszego życia braterskiego i apostolatu.
Przede wszystkim pragniemy podkreślić i podzielić się z wami, drodzy bracia, wymiarem braterstwa: zbadanie i zatwierdzenie nowych Statutów generalnych, refleksja i dyskusja nad Discepolato francescano, nad Ratio studiorum i nad innymi wnioskami nie zawsze było łatwe. Nie jeden raz w auli pojawiały się dyskusje i rozbieżność poglądów, ale dzięki pożytecznemu wzajemnemu słuchaniu i uważnemu dialogowi różnorodność stała się okazją do zrozumienia i jedności braterskiej. Mogliśmy osobiście doświadczyć radości i piękna braterstwa w erygowaniu przez aklamację dwóch nowych prowincji: kenijskiej i indonezyjskiej. Przez kilka minut bracia zgromadzeni w auli kapitulnej bili brawo i radowali się: niektórzy mieli błyszczące oczy ze wzruszenia, inni z drżącym i radosnym głosem obejmowali się i składali gratulacje i życzenia. Radość i piękno bycia razem wyrażały się dobitnie na spotkaniach zorganizowanych przez współbraci kenijskich i indonezyjskich, a także w wymownych pielgrzymkach do Kortony i bazyliki św. Antoniego w Padwie w dniu jego święta, na wycieczkach do Arezzo i Perugii: pięknie było powrócić do korzeni naszego Zakonu, doświadczając prostoty gościnności i radości powołania.
Innym tematem, którym chcemy podzielić się z wami, drodzy bracia z całego świata, to misje. Przez wiele godzin obrad w auli i podczas spotkań braterskich (w refektarzu, na korytarzach i w wolnym czasie) pogłębialiśmy i omawialiśmy to, jak możemy być bardziej znaczący w wymiarze franciszkańskim poprzez nasze wspólnoty braterskie: zarówno w pójściu ad gentes, jak i w nowej ewangelizacji. Staraliśmy się przedłożyć nowe propozycje odnoszące się także do współpracy ze świeckimi i do ekologii, a ponadto rozwiązać różne kwestie problematyczne w świetle znaków czasu. Naszą uwagę zwróciliśmy także na duszpasterstwo młodzieżowe, rozeznanie powołaniowe i kryzysy zakonników: jak nie wspomnieć – nie bez smutku – o wielu odejściach braci z Zakonu? To wszystko stanowi dla nas kolejne wyzwanie. Niemniej jednak jesteśmy pewni, że w tym szczególnym momencie zawirowań dla społeczeństwa, Kościoła i Zakonu nasza nadzieja pokładana w Bogu nie pozostanie daremna. Jeśli zatroszczymy się o bardziej rozważny rozwój formacji, o intensywne i radykalne życie duchowe, nigdy nie tracąc zwracania uwagi na osobę, będziemy błogosławieni i podtrzymywani w przeżywaniu powołania jako daru dla Boga i dla braci oraz w pokonywaniu czy przekształcaniu momentów kryzysowych, zmęczenia i utraty znaczenia.
Kończąc kapitułę generalną zwyczajną możemy stwierdzić, że pomimo naszych różnic i trudności wracamy z ufnością do naszych wspólnot. Razem z wami – i z pomocą Matki Najświętszej oraz naszych drogich świętych, błogosławionych i czcigodnych franciszkańskich sług Bożych – możemy nabrać sił, nadziei i odwagi, by naśladować Jezusa poprzez nasz charyzmat franciszkański. W ten sposób, podobając się Bogu, możemy stać się znakiem pojednania: w harmonii z całym stworzeniem chcielibyśmy nieść pokój wielu braciom i siostrom, którzy żyją obok nas, zwłaszcza tym, którzy doznają ubóstwa na peryferiach świata.
Na koniec pragniemy podkreślić, że bez cienia wątpliwości odczuwaliśmy podczas obrad kapitulnych moc nieustannej i płynącej z głębi serca modlitwy, którą jako prawdziwi bracia zanosiliście do Boga. Dziękujemy wam za to! I jesteśmy wam wdzięczni za zaufanie, jakim nas obdarzyliście.
Dziękujemy Bogu za wszelkie dobro, które nam wyświadczył i którego uczynił nas swoimi świadkami. Powierzamy Duchowi Świętemu posługę, którą nowy zarząd ma teraz pełnić wobec całego Zakonu. Nie przestając modlić się za nich, pokornie prosimy św. Franciszka, aby nas wszystkich błogosławił:
„Niech ci Pan błogosławi i niech cię strzeże;
niech ci ukaże oblicze swoje i zmiłuje się nad tobą.
Niech zwróci oblicze swoje ku tobie
i niech cię obdarzy pokojem.
Pan niech cię błogosławi…” (KLBł 1–3).
Collevalenza, 16 czerwca 2019 r.
Bracia zebrani na 202. kapitule generalnej zwyczajnej
Wszystkie wydarzenia i kronika kapituły na stronie: https://www.capgenofmconv.org/