Elżbietanka z Ukrainy: serce pęka, gdy dzieci żegnają idących na wojnę ojców

„W kolejce samochodów staliśmy 31 godzin do granicy. Cała atmosfera bardzo trudna natomiast bardzo dużo ludzi pomaga zarówno po stronie ukraińskiej, jak i polskiej. Mieszkańcy wiosek wychodzą przynoszą gorącą kawę, herbatę, kanapki, a nawet słodycze i pampersy dla dzieci – mówi papieskiej rozgłośni siostra Karolina. – Jak ja jechałam z nimi do Polski, to nawet nie myślałam, że ktoś będzie nam pomagał. Poprosiłam moich rodziców, żeby przyjęli sześć osób i kuzynkę, żeby przyjęła pięć osób. Natomiast teraz widzę, że ludzie z parafii Mydłów bardzo się zatroszczyli. Te dzieci są ubrane, mają wszystko co jest im potrzebne, żeby mogły pójść do szkoły. Jest to wszystko bardzo trudne, ale jest też wielka solidarność między ludźmi. Nic nie można było zrobić. Oprócz tego, że pomodliliśmy się w kościele tak jak zawsze, to po alarmach zbiegaliśmy z ludźmi do piwnicy. Modliliśmy się tam wspólnie i potem wychodzimy i znów ryk syren. Czujesz się bezradny, nie wiesz, jak możesz pomóc, co masz robić. My nie pamiętaliśmy nawet czy jedliśmy coś, czy nie. Dlatego teraz kiedy organizuję zbiórkę rzeczy, które chcę zawieźć to mówię ludziom, że potrzebne są takie rzeczy, żeby w tym chaosie mogli mieć od razu coś gotowego. Jakąś konserwę zjeść, czy mleko wypić. Tam nie było czasu na myślenie o gotowaniu. A jak mama ma jeszcze dzieci pilnować i przygotować, żeby zabrać je do jakiegoś schronu, to już w ogóle nie będzie miała tego jak zrobić.“

„Dodatkowo ludzie udręczeni są tym, że ktoś z ich rodziny walczy, albo ktoś z bliskich został w Kijowie czy Charkowie i nie może wyjechać. Każdego dnia czekają na wiadomość, czy ich bliscy nadal żyją – mówi siostra Karolina. – Mamy na froncie naszego ministranta. 19-letni chłopak, który poszedł do wojska i trafił na wojnę. On codziennie rano dzwoni i prosi o modlitwę, dziękuje za nią. Jego mama to już jest wrak człowieka, bo jest jej jedynym dzieckiem. Przychodzi po cztery kilometry dwa razy dziennie do naszego kościoła, modli się za niego. I tylko czekamy na znak, żeby on rano zadzwonił i powiedział – jestem żywy. To są bardzo bolesne rzeczy. Tak samo w Tabrijsku, skąd nie mogą wyjechać, bo są otoczeni przez wojska rosyjskie. A one nikogo nie wypuszczają, nie wypuszczają nawet cywilów. Nawet były przypadki, że rozstrzelali kogoś, kto ich prosił, żeby wyjechać z tej okrążonej części. Odkąd zaczęła się wojna w naszej parafii w Czerwonogradzie rano jest Msza i dwie części różańca, po południu wystawienie Najświętszego Sakramentu i kolejne dwie części różańca w intencji pokoju na Ukrainie. Ludzie przychodzą, modlą się, bo wiedzą, że jedyna nadzieja jest w Panu Bogu.“

Beata Zajączkowska – Watykan

Za: www.vaticannews.va