Dominikanin z Ukrainy: wojna niesie przyzwyczajenie, ale nie możemy przestać pomagać

„Często, jeżdżąc z pomocą humanitarną do miejsc bardzo trudnych: na wschód, na południe Ukrainy, w pobliże linii frontu, obserwuję, jak bardzo wiele osób, często samotnych, starszych, dzieci, właściwie żyje tylko dzięki pomocy innych ludzi, dzięki wsparciu różnych instytucji, fundacji, organizacji, ale też po prostu pojedynczych osób, które gdzieś coś tam ofiarowują, dzielą się kawałkiem chleba, czymś do jedzenia, lekarstwami, ciepłą odzieżą. I to są takie znaki miłości, które naprawdę przywracają bardzo wielu osobom nadzieję – mówi papieskiej rozgłośni przełożony dominikanów na Ukrainie. – Więc gorąco zachęcam do tego, by nikt z nas nie ustał w swojej gorliwości, byśmy się nie zniechęcali, byśmy potrafili być wiernymi w czynieniu miłosierdzia. Myślę, że czas Wielkiego Postu stanowi taką dobrą okazję do przypomnienia sobie tego, że nikt z nas nie jest samotną wyspą, że potrzebujemy siebie nawzajem, że często, nawet mając niewiele, można tym swoim niewiele podzielić się z drugim człowiekiem. Tak zupełnie bezinteresownie. Bo przecież najczęściej osoby pomagające z Polski, z Europy nigdy nie poznały i nie poznają tych ludzi, do których dociera ta pomoc. Więc ona tym bardziej jest szlachetna, bo bezinteresowna; bo dając coś drugiemu człowiekowi, nie oczekuję niczego w zamian. To czysta i szlachetna ofiara miłości, która myślę, że po prostu Panu Bogu się podoba.“

„Ufamy głęboko, jak wszyscy Ukraińcy, że ta wojna skończy się zwycięskim pokojem. Na pewno jej skutki pozostaną z nami tutaj w Ukrainie na długie, długie lata. Już teraz widzimy, jak bardzo wiele osób nosi w sobie ból, smutek, traumę. I mówię tu nie tylko o tych zranień fizycznych, zewnętrznych, choć tego jest też bezmiar, ale takie zranienia duchowe i psychiczne – podkreśla o. Krawiec. – Na pewno nieoceniona okaże się tutaj pomoc Kościoła, różnych instytucji, które będą w stanie pomóc ludziom odnaleźć duchową równowagę, pomóc też znaleźć jakąś skuteczną pomoc psychologiczną, terapeutyczną, ale też i wspólnoty modlitwy. Bo przecież doskonale wiemy, że to towarzyszenie duchowe, modlitewne, sakramentalne jest szalenie ważne dla ludzi wierzących w ich drodze powrotu do zdrowia.“

„Myślę, że nasze doświadczenie jako duchownych, jako tych, którzy posługują wśród ludzi, jest takie, iż osoby do nas przychodzące, proszące o rozmowę, o posługę, o spowiedź, to ludzie mający głębokie przekonanie, że Pan Bóg nie opuścił Ukrainy, że jest blisko cierpiących, że jest blisko tych, których ten straszny czas rosyjskiej agresji postawił w bardzo trudnych warunkach życiowych – mówi dominikanin. – Jak sobie przypominam, na początku tej wojny bardzo szybko rozpowszechnił się w mediach wiersz ukraińskiej autorki mówiący o tym, że Bóg nie wyjechał z Ukrainy, że jest w tych wszystkich miejscach, gdzie są teraz cierpiący Ukraińcy, że jest w piwnicach, w cerkwiach, na stacjach metrach metra, że Bóg nie wyjechał z Ukrainy, ale został tutaj, pośród nas. I to jest, myślę, bardzo prawdziwe doświadczenie, również moje doświadczenie osobiste, iż przez ten cały rok, kiedy toczy się w Ukrainie wojna, kiedy tak często słyszę alarmy bombowe, kiedy widzę skalę zniszczeń, zniszczone budynki, szkoły, kiedy obserwuję cierpiących ludzi, to mam gdzieś głębokie przekonanie, że Pan Bóg jest blisko, że jest Bogiem z nami, że jest Bogiem współczującym.“