Sługa Boży, któremu od dnia podpisania wspomnianego dekretu o cnotach przysługuje tytuł “Czcigodny”, urodził się w Abadiño w Kraju Basków 5 listopada 1887 r. W 1903 r. wstąpił do Prowincji Nawarskiej karmelitów bosych. W 1912 r. przyjął święcenia kapłańskie, po których w tym samym roku, wraz ze swym współbratem zakonnym, sługą Bożym o. Aurelianem od Najświętszego Sakramentu (Piotrem Landeta Azeneta), wyjechał na misje do Indii. Posługiwał tam przez 45 lat do samej śmierci, która nastąpiła 28 maja 1957 r.
Zaangażowany był przede wszystkim formację miejscowych powołań kapłańskich i zakonnych, najpierw w seminarium duchownym w Puthemphaly, a później w Alwaye. Wśród alumnów krzewił ducha misyjnego. Był przekonany, że Kościół w Kerala (stan w południowo-zachodnich Indiach) może być prawdziwym źródłem siły misyjnej dla rozkrzewiania wiary w całych Indiach. Założył w tym celu „Ligę Najświętszego Serca” i magazyn „Prashitha Keralam”. Wprowadził misjologię do programu nauczania akademickiego i sam był profesorem tej dziedziny. Utworzył „Krucjatę Miłości” dla niekatolików zainteresowanych poszukiwaniem prawdy. Przesłanie Jezusowej ewangelii szerzył też poprzez publikacje. Podjął badania nad religią hinduską i mentalnością Hindusów. W ten sposób stał się cenionym religioznawcą.
W 1924 r. założył „Legię nawróconych”. Wierni nazywali go „ucieczką grzeszników”, albowiem wiele godzin poświęcał słuchaniu spowiedzi i jego konfesjonał zawsze był oblężony. O. Zachariasz angażował się także w sprawy społeczne, rozwiązywał konflikty między robotnikami a właścicielami fabryk. Działał na rzecz jedności narodowej w Indiach.
Proces beatyfikacyjny o. Zachariasza rozpoczął się w indyjskiej diecezji Verapoly w 1982 r. Zamknięto go po dziesięciu latach i akta przekazano do Rzymu. Relatorem sprawy w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych był dominikanin, o. Ambroży Eszer. Do beatyfikacji o. Zachariasza potrzeba jeszcze zatwierdzenia cudu wyproszonego u Boga za jego wstawiennictwem.
Za: www.karmel.pl