W swoim wystąpieniu Abp Carballo powiedział że jeżeli spojrzymy realistycznie na życie konsekrowane, dostrtzega się pewien kryzys, ale jest to kryzys w znaczeniu etymologicznym tego słowa, tzn. jako moment ‘rozdzielenia’ i ‘rozeznawania’, czyli pewien moment krytyczny, po którym trzeba rozeznać i podjąć decyzje co do przyszłości. W życiu konsekrowanym mówimy o rozeznawaniu pomiędzy tym co pochodzi od Boga i tym co od niego nie pochodzi, aby działać zgodnie z planem Bożym i szukać „nowych odpowiedzi na nowe problemy współczesnego świata” (por. VC 73). Życie konsekrowane, będące „żywą egzegezą słowa Bożego” (VD 83), jest wartościową odpowiedzią na znaki czasów, ukazujące obecność Boga, który wszedł w historię ludzkości. Tak jak zima jest okresem w którym ziarno nie rośnie w górę, ale pod śniegiem zapuszcza swoje korzenie w ziemi, tak ‘zima życia konsekrowanego’ jest okresem sprzyjającym wzmacnianiu się korzeni osób konsekrowanych.
Prawdą jest, że życie konsekrowane przeżywa wiele trudności, ale jest teś wiele aspektów pozytywnych. Wśród aspektów negatywnych możemy dostrzec: autoreferencyjność (koncentrowanie się na sobie, zamiast na misyjności i wychodzeniu do ludzi), przywiązywani uwagi do liczb zamiast do jakości, większa troska o struktury i dzieła niż o ‘strukturę’ życia konsekrowanego, większa troska o tradycje niż o kreatywną wierność charyzmatowi, pewna przeciętność i anemia duchowa, zgorzknienie (acidia), życie konsekrowane pozbawione wymiaru mistycznego, brak motywacji, rutyna, niewierność, brak ciągłości formacji. Wśród aspektów pozytywnych dostrzegamy, jako cenną, wierność w jego trzech najbardziej istotnych wymiarach: konsekracji, życiu braterskim i misyjności.
Świat cały czas potrzebuje ludzi, którzy zgodnie z tym co mówił Jan Paweł II, będą ‘mistrzami komunii’ w życiu braterskim. Ojciec święty Franciszek przypomina że jedną z najbardziej charakterystycznych cech życia konsekrowanego nie jest radykalizm ewangeliczny (wszyscy chrześcijanie są wyzwani do życia radami ewangelicznymi), ale profetyzm. Powołaniem proroka jest wołać, przywoływać do innej rzeczywistości i przepowiadać. Osoby konsekrowane są głosem proproczym w świecie.
Aby nie zagubić tego, co najwłaściwsze życiu konsekrowanemu, trzeba pamiętać, że zakonnik powinien formować się we wszystkich wymiarach życia: ludzkim, chrześcijańskim i konsekrowanym. Młody zakonnik, po zakończeniu formacji początkowej, powinien rozumieć, że formacja nie kończy się nigdy. Jeśli zabraknie formacji ciągłej, to i zabraknie tej początkowej.
Ojciec święty Franciszek zaprasza osoby konsekrowane, aby zamieszkali peryferie egzystencji ludzkiej i tam dawali świadectwo zycia braterskiego we wspolnocie, stając się specjalistami życia w komunii. Życie zakonne jest wychodzeniem, które w swoim początku powinno być maksymalnie skoncentrowane na Chrystusie, aby potem decentralizowac się idąc coraz bardziej w kierunkach misjnych. Takie życie konsekrowane będzie owocnym wychodzeniem na peryferie egzystencji ludzkiej. Zakonnicy mają olbrzymi dorobek duchwy, są tymi którzy zawsze budowali i krzewili kulturę. Tym dorobkiem należy się dzielić, bez popadania w pychę, ale i bez kompleksów, wychodząc do peryferii, przekształcając je w dziedzińce wiedzy i kultury.
Abp Carballo przypomniał słowa ajcieca świętego Benedykta XVI, że « życie konsekrowane nigdy nie umrze, ani nigdy go nie zabraknie, gdyż chciał go sam Jezus, jako nienaruszalną cząstkę swojego Kościoła » (do biskupów brazylijskich, listopad 2010). Potrzeba, jednak abyśmy dbali o jakość tego życia. Konsekrowani, to ci którzy dają radosne świadectwo wiary rodzące się z poczucia bycia kochanym i zarżające innych tą ewangeliczną radością, zdolne obudzić świat (przesłanie Papieża Franciszka na Rok Życia Konsekrowanego). Wymiar proroczy życia konsekrowanego prowokuje do odpowiedzi na pytania, wobec których nikt nie pozostanie obojętny.
Spotkanie, w którym uczestniczyło ok. 30 przełożonych i członków rad generalnych, zakończyło się tradycyjnym opłatkiem, śpiewem kolęd i życzeniami bożonarodzeniowymi.
Ks. Sylwester J. Sowizdrzal FDP