6 marca br. przypada szósta rocznica zatwierdzenia przez papieża Franciszka dekretu o heroiczności cnót Sługi Bożego o. Bernarda Łubieńskiego. Był to kluczowy moment w drodze do beatyfikacji o. Bernarda, od którego przysługuje mu oficjalnie tytuł: Czcigodny Sługa Boży. W związku z tym publikujemy polskie tłumaczenie dekretu o heroiczności cnót polskiego redemptorysty.
Do ukończenia procesu beatyfikacyjnego konieczny jest jeszcze cud za jego wstawiennictwem. Zachęcamy więc gorąco do ufnej modlitwy w tej intencji, aby Bóg zechciał potwierdzić świętość o. Bernarda. W naszych kościołach i wspólnotach modlimy się o to szczególnie każdego 10-go dnia miesiąca, czyli w dniu jego śmierci. Prosimy przy tej okazji o składanie świadectw o duchowej pomocy Sługi Bożego, jakiej doświadczacie w Waszym życiu. W każdym numerze biuletynu „Apostoł Polski” publikujemy wybrane prośby i podziękowania, które wierni zapisują w specjalnym zeszycie podczas modlitwy przy jego grobie w kościele św. Klemensa na Woli w Warszawie.
Pragniemy również poinformować, że w sierpniu 2023 r. nastąpiła zmiana wicepostulatora i adresu sprawy beatyfikacji, którym jest obecnie nasz dom zakonny w Warszawie: ul. Karolkowa 49, 01-203 Warszawa. Na ten adres prosimy więc kierować wszelką korespondencję.
Poniżej pełny tekst dekretu:
KONGREGACJA SPRAW KANONIZACYJNYCH
Archidiecezja Warszawska
Sprawa beatyfikacji i kanonizacji
Sługi Bożego
BERNARDA ŁUBIEŃSKIEGO,
Kapłana profesa Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela
(1846-1933)
DEKRET O HEROICZNOŚCI CNÓT
«Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim» (Iz 61,1).
Prorocka wyrocznia, przyjęta za swoją przez naszego Boskiego Odkupiciela (por. Łk 4,14-21), dobrze określa duchową drogę Sługi Bożego o. Bernarda Łubieńskiego, który przekształcił swoje życie w wiarygodne głoszenie miłości Serca Chrystusowego wobec świata.
Sługa Boży urodził się 9 grudnia 1846 roku w Guzowie pod Warszawą, a kilka dni później został ochrzczony. W swojej arystokratycznej, chrześcijańskiej rodzinie otrzymał solidne wychowanie duchowe i moralne, przyjmując już w dzieciństwie sakramenty wtajemniczenia.
Bernard był drugim z dwanaściorga dzieci, spośród których dwóch braci zostało księżmi, a dwie siostry zakonnicami. On też wyraźnie odczuwał oznaki powołania do życia kapłańskiego, jednak z powodu braku odpowiednich struktur na okupowanym przez Rosjan terenie swojego kraju, zmuszony był przenieść się do Anglii.
Tam, w kolegium św. Cuthberta w Ushaw, ukończył proces kształcenia i dokonał rozeznania swojego powołania, decydując się na wstąpienie do Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela w Bishop Ethon. W 1866 r. złożył profesję zakonną, następnie ukończył studia w Wittem w Holandii, by ostatecznie przyjąć święcenia kapłańskie w Akwizgranie 29 grudnia 1870 roku. Po powrocie do Wielkiej Brytanii podejmował posługę duszpasterską w Londynie, pracując m.in. na rzecz wielu polskich imigrantów. Jego działalność rozszerzyła się także na Szkocję i Irlandię.
W 1883 r. przeniósł się do Mościsk. Niestety jego stan zdrowia uległ poważnemu pogorszeniu w wyniku paraliżu nóg, który będzie miał wpływ na całe jego życie. Mimo to Sługa Boży podejmował nowe prace zarówno w Anglii, jak i w Niemczech, zaś w 1894 roku został przełożonym wspólnoty redemptorystów w Mościskach. Również w tym charakterze zaangażował się w rozwój swojego Zgromadzenia w Polsce i współpracował przy założeniu wspólnoty redemptorystów w Krakowie, dokąd następnie został przeniesiony. Uważany jest za „drugiego założyciela” Polskiej Prowincji Redemptorystów.
Bardzo zaangażowany w działalność kaznodziejską i misje ludowe, o. Bernard dotarł nawet na tereny Litwy, Rosji i Finlandii, aby głosić słowo Boże i wspierać ludność doświadczającą trudności oraz nierzadko ubóstwa materialnego i moralnego. Dbał także o dobre relacje między katolikami łacińskimi i wschodnimi w Galicji.
W tym czasie wybuchła I wojna światowa, co uniemożliwiło mu dalszą działalność poza Mościskami. Ale nie ustał jego zapał, który ze szczególną pilnością objawił się podczas straszliwej epidemii, która wybuchła w trakcie wojny. Po zakończeniu wojny Sługa Boży ponownie osiedlił się w Krakowie, gdzie z niezmienionym zapałem kontynuował działalność kaznodziejską i kierownictwo duchowe.
Ojciec Łubieński był niewątpliwie człowiekiem wielkiej wiary. To podstawowe ukierunkowanie, nabyte w rodzinie, motywowało go i wspierało na wszystkich etapach życia. Pełnienie woli Bożej i podążanie drogą wyznaczoną przez Jezusa Chrystusa było jego prawdziwym planem, który wiernie realizował od dzieciństwa i młodości aż do posługi kapłańskiej przeżywanej z niezwykłą intensywnością, w stylu ubogim i surowym.
Jego gorliwość duszpasterska opierała się na miłości do Boga i jego ludu, a stałym wzorem był dla niego Chrystus, dobry pasterz. Sługa Boży odznaczał się szczególną zdolnością do posługi słowa i pozostał jej wierny, wykorzystując wszelkie środki, aby głosić Ewangelię, nawet pośród niewypowiedzianych trudności osobistych i środowiskowych. Z nieustanną dyspozycyjnością poświęcał się sprawowaniu sakramentu pojednania i kierownictwu duchowemu.
Jako stały czciciel Jezusa obecnego w Eucharystii i głęboko oddany Najświętszej Dziewicy Maryi i św. Alfonsowi, troskliwie dbał o duszpasterstwo powołań i formację zakonną, a wielu księży formowało się u niego w oparciu o duchowość redemptorystowską. Choć żył w sprzyjających warunkach ekonomicznych, czuł się bardzo blisko ludzi ubogich i chorych, potrafiąc dostrzec w nich obraz cierpiącego Chrystusa. Wszyscy, biedni i bogaci, mądrzy i niewykształceni, jednomyślnie dostrzegali w nim przyjaciela, nauczyciela, ojca.
Ojciec Bernard zakończył swoją drogę życiową w Warszawie 10 września 1933 roku. Liczne uczestnictwo w jego pogrzebie świadczyło od tamtej pory o opinii świętości, jaka otaczała go już za życia.
Ze względu na tę opinię od 2 czerwca 1961 r. do 24 listopada 1965 r. w Kurii Arcybiskupiej w Warszawie odbywał się zwyczajny proces informacyjny, którego ważność prawna została potwierdzona przez tę Kongregację dekretem z dnia 30 marca 1998 r. Po przygotowaniu Positio 12 kwietnia 2005 r. miała miejsce Konsulta Historyczna. Następnie według zwykłej procedury dyskutowano, czy Sługa Boży rozwijał cnoty w stopniu heroicznym. W dniu 12 stycznia 2017 r. Nadzwyczajne Posiedzenie Konsultorów Teologów wydało opinię pozytywną. Ojcowie Kardynałowie i Biskupi zebrani na zwyczajnej sesji w dniu 27 lutego 2018 r., której przewodniczyłem ja, Kardynał Angelo Amato, uznali, że Sługa Boży praktykował w stopniu heroicznym cnoty teologalne, kardynalne i inne z nimi związane.
Po przedstawieniu dokładnej relacji o tych wszystkich sprawach przez Kardynała Prefekta Ojcu Świętemu Franciszkowi, Jego Świątobliwość, przyjmując i zatwierdzając głosowania Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, w dniu dzisiejszym stwierdził: Jest pewność co do praktykowania w stopniu heroicznym cnót teologalnych wiary, nadziei i miłości zarówno w stosunku do Boga jak i do bliźniego, a także co do praktykowania cnót kardynalnych roztropności, sprawiedliwości, umiarkowania i męstwa oraz cnót z nimi związanych, przez Sługę Bożego Bernarda Łubieńskiego, kapłana profesa ze Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, w danym przypadku i w odniesieniu do skutku, o który chodzi.
Dekret ten Ojciec Święty polecił opublikować i umieścić w Aktach Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
Dane w Rzymie, dnia 6 marca roku Pańskiego 2018.
ANGELUS Kard. AMATO, S.D.B.
Prefekt
+ MARCELLUS BARTOLUCCI
Abp tytul. Mevaniensis
Sekretarz
MODLITWA O UPROSZENIE ŁASK ZA PRZYCZYNĄ SŁUGI BOŻEGO O. BERNARDA ŁUBIEŃSKIEGO ORAZ O JEGO BEATYFIKACJĘ
Boże, który Sługę Twego, Bernarda, obdarzyłeś apostolskim zapałem i mocą ducha w niesieniu krzyża, spraw prosimy, aby ten, który dla prowadzenia ludzi do Królestwa Prawdy i Miłości oddał całe swoje życie, doznawał czci świętych wśród wiernych Twojego Kościoła i był naszym orędownikiem u Ciebie. Udziel nam za jego przyczyną łaski …, której obecnie szczególnie potrzebujemy. Prosimy Cię o to przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Za: www.redemptor.pl