W tym uroczystym dniu, czuję się zobowiązany do refleksji na temat, który był podstawą doświadczenia, jakiego zaznał Paweł od Krzyża kiedy „zobaczył” Marię nie „oczyma ciała, choć miał świadomość, że była obecna”, ubraną w to co stanie się później habitem Pasjonistów. Bliska przyjaciółka: Rosa Calabresi, dzieli się z nami tym, co sam Paweł powiedział, opisując to doświadczenie:
Pewnego dnia (Paweł od Krzyża) powiedział mi: „Widziałem Najświętszą Maryję Pannę ubraną na czarno ze znakiem na piersi, który jest w istocie tym, który noszę ja i który moi bracia zakonni będą nosili. Ona z miłością, która przekracza miłość każdej matki, powiedziała do mnie: synu mój, czy widzisz jak jestem ubrana na znak żałoby? A to ze względu na bolesną Mękę Jezusa, Mojego ukochanego Syna. Ty także będziesz tak ubrany i założysz Zgromadzenie, którego członkowie będą nosić stałą żałobę na pamiątkę Męki i Śmierci Mojego umiłowanego Syna”.
W fragmencie z Reguły z roku 1720, św. Paweł pisze: „Musicie wiedzieć, drodzy moi, że głównym powodem przywdziania czarnego habitu (według specjalnej wizji, którą dał mi Bóg) jest żałoba po Męce i Śmierci Jezusa”.
Czuję się przynaglany do refleksji na temat „żałoby” ponieważ mam wrażenie, że to ma wpływ na nas, na nasze świadectwo i na naszą misję. Moja troska nie dotyczy tylko noszenia habitu, czy jego koloru (czarny lub biały), który może być różny w zależności od jego znaczenia w ramach różnych kultur.
W swoim pierwotnym doświadczeniu, Paweł został poproszony by założyć jedno Zgromadzenie, którego członkowie będą nosić stale żałobę po Męce i Śmierci Jezusa. Żyć w żałobie, to znaczy pamiętać: ciągle wspominać, czynić obecnym, odczuwać utratę kogoś lub czegoś, to poczucie głębokiego żalu. Jest wielu ludzi i wiele sytuacji w życiu, które opłakujemy, z powodu których cierpimy, na przykład: śmierć lub wyjazd bliskiej osoby, utrata pracy lub apostolatu, zmiana wspólnoty, sprzedaż domu rodzinnego, ofiary tragedii i katastrof itp.
Jako Pasjoniści, jesteśmy powołani do przeżywania żałoby ze względu na Mękę i Śmierć Jezusa, nie ograniczając się jedynie do tego, co miało miejsce raz w konkretnym momencie historii na Kalwarii. Wspomnienie Męki (Memoria Passionis) to również doświadczenie głębokiego bólu z powodu Męki i Śmierci Chrystusa, która trwa w naszych czasach, w dzisiejszej historii przez wojny i walki, rasizm, nienawiść, wykorzystywanie zasobów ludzkich i naturalnych, nadużycia władzy i ludzi, odrzucenia i porzucenia, ubóstwa i niesprawiedliwości. Nie musimy szukać zbyt daleko, by poznać rzeczywistość tych sytuacji w naszym zglobalizowanym świecie, w naszych poszczególnych społeczeństwach i środowiskach. To się dzieje wokół nas.
Jak więc my Pasjoniści mamy żyć żałobą dla tych osób i sytuacji, zarówno tych bliskich jak i tych, dalekich? Czy wierzymy, że podjęta przez nas żałoba będzie dawać nadzieję i pocieszenie dla tych ludzi? Czy jesteśmy wrażliwi na twarz cierpiącego Chrystusa, która ukazuje się w tych ludziach i sytuacjach cierpienia? Czy jesteśmy gotowi, aby przyjąć znak żałoby z nadzieją, ufając całkowicie Bogu, który działa z mocą w naszej bezradności?
Obchodząc święto św. Pawła od Krzyża, dołączmy do niego u stóp Chrystusowego Krzyża, razem z Jego Bolesną Matką – Maryją. Ona powierzyła nam misję, aby opłakiwać Mękę i Śmierć Jezusa z wczoraj i dziś. Niech nasz żal prowadzi nas do współczucia w tych wszystkich sytuacjach abyśmy byli solidarni, z „ukrzyżowanymi dziś”, dając po prostu wsparcie cichą obecnością, która niesie pociechę.
Jezus powiedział: „Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni” (Mt 5, 4).
ŚWIADOMI, ŻE MĘKA CHRYSTUSA TRWA NA TYM ŚWIECIE AŻ DO JEGO POWTÓRNEGO PRZYJŚCIA W CHWALE, DZIELIMY TROSKI I RADOŚCI LUDZKOŚCI W JEJ DRODZE DO OJCA. PRAGNIEMY DZIELIĆ NIESZCZĘŚCIA LUDZI, ZWŁASZCZA UBOGICH I OPUSZCZONYCH, POCIESZAJĄC ICH, NIOSĄC ULGĘ W ICH CIERPIENIACH.
(Konstytucje nr 3)
Przez wstawiennictwo świętego Pawła od Krzyża i przy wsparciu Matki Bożej Bolesnej, niech Bóg da wam poznać Swoją miłość i pociechę. Męka Jezusa Chrystusa niech będzie zawsze w naszych sercach.
Z braterskim pozdrowieniem,
O. Joachim Rego, C.P.
Przełożony Generalny