O. Stefan Wrosz urodził się 28 kwietnia 1938 r. w Wejherowie, w wielodzietnej rodzinie Franciszka i Małgorzaty z domu Dybowska. Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął naukę w niższym seminarium „Leoninum” w rodzinnym mieście. Czując w sercu głos powołania oraz idąc za przykładem dwóch starszych braci, Wincentego i Waleriana, we wrześniu 1953 r. wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Słowa Bożego w Domu św. Wojciecha w Pieniężnie. W 1956 r. rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Misyjnym Seminarium Duchownym Księży Werbistów w Pieniężnie. Tam 8 września 1962 r. złożył wieczystą profesję zakonną, a 22 grudnia tegoż roku przyjął świecenia diakonatu. Święcenia kapłańskie otrzymał w kościele seminaryjnym w Pieniężnie z rąk ks. bp. Tomasza Wilczyńskiego 27 stycznia 1963 r. Następnie odbył tzw. kurs pastoralny w Domu św. Małgorzaty w Bytomiu. W lutym 1964 r. został mianowany wikariuszem w parafii pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Pieniężnie. 18 sierpnia 1965 r. wyjechał do pracy misyjnej w Indonezji.
Po półrocznym kursie języka indonezyjskiego w Mataloko na wyspie Flores skierowano go do pracy w parafii w Lengor, leżącej w diecezji Ruteng. Parafia była rozległa, podlegało jej dwanaście stacji bocznych, do których w tamtych latach dotrzeć można było jedynie konno.
O. Stefan nie tylko poświęcał się pracy duszpasterskiej. Wybudował plebanię, szkołę z internatem i domy dla nauczycieli. W 1978 r. założył osiedle mieszkaniowe w Wukir, na dotąd niezamieszkałym terenie, które wkrótce stało się kolejną podległą mu parafią. W niedługim czasie wybudował tam świątynię pw. św. o. Maksymiliana Marii Kolbe. Obok niej powstało gimnazjum z internatem oraz niewielki punkt medyczny.
Niedostępny dotąd region rozwijał się. Powstawały nowe drogi. Tworzyło to nowe wyzwania duszpasterskie, na które trzeba było odpowiedzieć. O. Stefan doskonale to rozumiał. Na początku lat 80-tych XX w. założył kolejną parafię Mamba, gdzie wraz z parafianami wybudował kościół wraz z zapleczem parafialnym. W 1989 r. objął parafię w Tilir. Była ona rozległa i położona w górzystym terenie. Posiadała 14 kaplic filialnych, do których dotrzeć można było jedynie konno. Wkrótce z tej rozległej parafii wyłoniła się nowa, w Mbeling. W 1997 r. przełożeni poprosili go, aby objął dodatkowo parafię w Mukun wraz z 12 kaplicami filialnymi, 15 szkołami podstawowymi i 2 średnimi. Jak miało to miejsce poprzednio, dzięki inicjatywie duszpasterskiej o. Stefana z rozległej parafii Mukun wkrótce powstała kolejna parafia w Mbata.
W wieku 75 lat o. Wrosz przeszedł na emeryturę i zamieszkał w utworzonej przez siebie parafii w Mbeling, a później na prośbę biskupa w parafii Perang, gdzie wybudował kościół i plebanię. Po kilku spędzonych tam latach, ze względu na stan zdrowia, zamieszkał w werbistowskim centrum rekolekcyjnym w Kisol, skąd w miarę możliwości obsługiwał kaplice w Borong i Waerana.
W 2015 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Bronisław Komorowski, w uznaniu zasług o. Stefana Wrosza dla umacniania przyjaźni polsko-indonezyjskiej oraz jego pracy duszpasterskiej, odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta).
O. Stefan Wrosz zmarł w szpitalu w Borong 27 lutego 2025 r. Jego doczesne szczątki spoczęły w umiłowanej indonezyjskiej ziemi na cmentarzu w Benteng Kuwu koło Ruteng. Jego grób usytuowano obok zmarłego 14 kwietnia 2013 roku, o. Stanisława Wyparło SVD.
Oprac. O. Janusz Brzozowski SVD