Ojciec Stanisław Olesiak SVD urodził się 15 lutego 1953 r. w Nowym Sączu w rodzinie Juliana i Marii z domu Plata. Miał trzech młodszych braci oraz siostrę. Chrzest św. przyjął w parafii Chomranice, a sakrament bierzmowania w parafii w Nowym Sączu. Rodzina Olesiaków mieszkała wtedy w miejscowości Trzetrzewina k. Nowego Sącza, gdzie posiadała gospodarstwo rolne. Młode lata Stanisława upłynęły na hali przy wypasie owiec. W 1960 r. rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Trzetrzewinie. Myśląc o studiach uniwersyteckich zapisał się do Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Długosza w Nowym Sączu. Po pomyślnym złożeniu egzaminu dojrzałości w 1972 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Tam obudziło się w nim powołanie misyjne. Toteż po ukończeniu dwóch lat studiów filozoficznych zdecydował się w 1974 r. przenieść do Misyjnego Seminarium Duchownego Księży Werbistów w Pieniężnie, na Warmii. 8 września 1978 r. złożył w kościele seminaryjnym wieczystą profesję zakonną, a 8 października tegoż roku otrzymał tamże z rąk sufragana warmińskiego J. E. ks. bp. Juliana Wojtkowskiego święcenia diakonatu. Święcenia kapłańskie przyjął 22 kwietnia 1979 r. z rąk J. E. ks. bp. Ignacego Tokarczuka.
Zgodnie z wyrażoną prośbą przełożeni skierowali go do pracy misyjnej w ówczesnym Zairze. Ostatecznie jednak wyjechał do Angoli, gdzie przepracował siedem lat. Z przyczyn zdrowotnych zmuszony został do powrotu do Polski. Zamieszkał w Domu św. Wojciecha w Pieniężnie. Podjął specjalistyczne leczenie. Badania lekarskie zdiagnozowały amebę w wątrobie. Osłabiały go częste ataki malarii. W 1991 r. poprosił przełożonych o pobyt poza domem zakonnym w celu specjalistycznego leczenia. Na wózku inwalidzkim szybko posadziło go jednak stwardnienie rozsiane. Nie załamał się. Przyjął to jako nowe wyzwanie. Postanowił być z cierpiącymi i osamotnionymi w swoim nieszczęściu.
Swoje nowe „powołanie” postanowił realizować szczególnie w ramach Stowarzyszenia na Rzecz Osób Niepełnosprawnych „Gniazdo” w Starym Sączu. Za zgodą przełożonych zamieszkał w domu rodzinnym. Wkrótce sam założył Fundację Niepełnosprawnych „Spokojne Jutro”, gdzie organizował dla ludzi na wózkach pielgrzymki i wycieczki. Współpracował z Fundacją „Mimo Wszystko” prowadzoną przez Annę Dymną. Swoją posługę kapłańską wśród osób niepełnosprawnych o. Stanisław opisał w książce pt. „Z mocą Bożą. Z misją wśród niepełnosprawnych”, Verbinum, Warszawa 2009. Pisał też wiersze. Jego pełna poświęcenia kapłańska posługa spotkała się z uznaniem licznych środowisk.
O. Olesiak jest laureatem wielu nagród, m.in.: Duszpasterz Roku 2001 Diecezji Tarnowskiej, również w 2001 r. odznaczono go Tarczą Herbową „Zasłużony dla miasta Nowego Sącza, w 2002 r. wyróżniono go Statuetką Brązowego i Srebrnego „Cyrenejczyka”, w 2006 r. otrzymał odznakę Zasłużony dla Ziemi Sądeckiej, w 2007 r. został laureatem nagrody Amicus Hominum, w 2014 r. wyróżniono go Statuetką Złotego „Cyrenejczyka”. Został również odznaczony w 2003 r. przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Złotym Krzyżem Zasługi. W 2006 r. przyznano mu Order Uśmiechu.
O. Stanisław Olesiak zmarł w szpitalu w Nowym Sączu 1 grudnia 2020 r. po długiej i ciężkiej chorobie. Niech odpoczywa w pokoju.