Dnia 15 października 2024 roku w wieku 88 lat, w 63 roku kapłaństwa i 68 roku profesji wieczystej odszedł do wieczności o. Klaudiusz (Tadeusz Aleksander) Dębski, członek Gdańskiej Prowincji pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Polsce (Franciszkanów).
O. Klaudiusz Dębski urodził się 2 stycznia 1936 roku w Liwie, gmina Ruchny w powiecie węgrowskim jako syn Macieja i Anny Ludwickiej. Sakrament chrztu przyjął 13 kwietnia 1936 roku w parafii pw. św. Leonarda w Liwie.
W 1949 roku ukończył siedem klas szkoły podstawowej w Liwie. Następnie pragnąc kontynuować naukę złożył egzamin do państwowego gimnazjum w Węgrowie, do którego został przyjęty. Jednak w związku z problemami zdrowotnymi po miesiącu nauki w gimnazjum musiał zrezygnować z dalszej edukacji. W tym czasie przebywając w domu rodzinnym, pomagając rodzicom w domowych obowiązkach pod wpływem m.in. prowadzonych w rodzinnej parafii misji rozeznaje swoje powołanie. Za radą miejscowego proboszcza oraz ojców misjonarzy postanawia kontynuować naukę w Małym Seminarium w Niepokalanowie.
W roku 1950 jak sam wspomina, za sprawą Niepokalanej udaje się do Małego Seminarium w Niepokalanowie, gdzie w latach 1950-1952 uczęszcza do 8 i 9 klasy. Wspominając ówczesny czas podkreśla, iż nigdzie nie czuł się tak szczęśliwy jak w Niepokalanowie. Tym samym w liście z 6 lipca 1952 roku prosi o przyjęcie do nowicjatu. Jak sam zaznacza wstępując do Zakonu pragnie należeć do rodziny św. Franciszka. Jak pisał – w sercu miał pragnienie pełnienia woli Bożej oraz tego czego pragnie Niepokalana.
W latach 1952-1953 pod okiem mistrza o. Augusta Rosińskiego odbył nowicjat w klasztorze w Łodzi – Łagiewnikach. 31 sierpnia 1953 roku złożył pierwszą profesję zakonną. Następnie w latach 1953-55 kontynuował naukę w Niższym Seminarium w Niepokalanowie. Po zdaniu egzaminu maturalnego w latach 1955-1957 kontynuował formację zakonną w Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Według opinii osób odpowiedzialnych za formację o. Klaudiusz był człowiekiem z natury cichym i nieśmiałym, nieskłonnym do zwierzeń, gorliwym i zmierzającym wytrwale do swojego celu.
W latach 1957-1962 odbywał studia teologiczne w Seminarium franciszkańskim w Krakowie. Tam w uroczystość św. Franciszka z Asyżu – 4 października 1957 roku pragnąc przez całe życie kroczyć drogą rad ewangelicznych w Zakonie Braci Mniejszych Konwentualnych składa profesję wieczystą. Przed przyjęciem subdiakonatu w latach 1960-1961 w celu ostatecznego rozeznania swojego powołania o. Klaudiusz przebywał w klasztorze w Lęborku. Tam podjął także obowiązki prefekta, ucząc młodzież religii w wymiarze 16 godzin tygodniowo. Po rocznym pobycie w Lęborku wyzbywszy się obaw o swoje powołanie – pisze w liście do magistra: „dzięki łasce Bożej jestem przekonany, że moje miejsce jest w Zakonie”. 8 lipca 1962 roku w Niepokalanowie przyjął święcenia kapłańskie w stopniu prezbiteratu.
Jako neoprezbiter rozpoczął swoją pracę duszpasterską w Sławnie gdzie do roku 1968 był wikariuszem parafii, prefektem oraz kapelanem szpitala. Następnie w latach 1968-1973 posługiwał w Kwidzynie podejmując obowiązki prefekta. Od 1973 do 1974 roku pracuje w klasztorze w Niepokalanowie, gdzie pełni urząd wikariusza niepokalanowskiej parafii. W 1974 roku decyzją Kapituły Prowincjalnej Prowincji Matki Bożej Niepokalanej zostaje wybrany gwardianem klasztoru pw. św. Jakuba w Lęborku oraz proboszczem lęborskiej parafii. Obowiązki lęborskiego gwardiana i proboszcza parafii pełni do 1983 roku przez trzy kolejne kadencje. W 1977 roku na Zwyczajnej Kapitule Prowincjalnej zostaje wybrany przewodniczącym Prowincjalnej Komisji ds. Apostolstwa. Po dziewięciu latach intensywnej pracy w Lęborku decyzją o. Mariusza Paczóskiego, Ministra Prowincjalnego, o. Klaudiusz zostaje przeniesiony do klasztoru w Poznaniu. Tam w latach 1983-2000 posługuje m.in. jako ekonom klasztoru oraz spowiednik sanktuaryjny podejmując obowiązki duszpasterskie w naszym franciszkańskim Sanktuarium Matki Bożej w Cudy Wielmożnej Pani Poznania.
W 2000 roku otrzymuje od o. Jerzego Norela – ówczesnego Ministra Prowincjalnego obediencję do klasztoru Świętej Trójcy w Gdańsku. Jednak ze względu na nienajlepszy stan zdrowia o. Klaudiusz prosi o zmianę miejsca posługi. Odpowiadając na prośbę Minister Prowincjalny kieruje o. Klaudiusza do klasztoru w Koszalinie. Tam posługuje w parafialnym duszpasterstwie służąc z gorliwością m.in. jako spowiednik. W Koszalinie przeżywa jubileusz 50-lecia profesji wieczystej. Po ośmiu latach pracy w Koszalinie w 2008 roku otrzymuje obediencję do klasztoru w Gnieźnie. Tam oddaje się posłudze sakramentu pojednania. Przez pewien okres był także mianowany spowiednikiem braci postulantów.
Ostatnie lata życia o. Klaudiusza były naznaczone chorobą i cierpieniem. W klasztorze w Gnieźnie przebywał przez 16 lat aż do swojej śmierci, która nastąpiła 15 października 2024 roku.
o. Piotr Matuszak OFMConv
sekretarz Prowincji
Był wierny Chrystusowi, za którym szedł aż po ostatnie tchnienie swojego życia – mówił o o. Klaudiuszu Dębskim minister prowincjalny o. Wojciech Kulig podczas uroczystości pogrzebowych, które odbyły się 19 października w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia Pani Gniezna i bł. Jolenty.
O. Klaudiusz odszedł do wieczności 15 października 2024 r. w wieku 88 lat, w 63 roku kapłaństwa i 68 roku profesji wieczystej.
Do Gniezna licznie przybyli bracia z prowincji gdańskiej, na czele z o. Prowincjałem i Zarządem Prowincji.
O. Klaudiusz przeszedł przez ten świat czyniąc dobro, sprawował sakramenty, adorował Chrystusa, przynosił ulgę chorym namaszczając ich i dając słowo pocieszenia, głosił Dobrą Nowinę. (…) Czerpał natchnienie z Chrystusa, który szedł i hojnie siał słowo, sam będąc również glebą gotową na przyjmowanie woli Pana i Jego słowa, i widział sens kroczenia za Nim – mówił podczas homilii Minister prowincjalny.
Po Mszy świętej, trumna z ciałem o. Klaudiusza została złożona w grobowcu franciszkańskim na gnieźnieńskim cmentarzu.