Ks. Szczepan (właściwie Stefan) Bober SAC urodził się 1 grudnia 1936 r. w Kleczy Dolnej w rodzinie robotniczej jako syn szewca Sylwestra i Stefanii z d. Jabłońska. Choć w kleczańskim kościele parafialnym został ochrzczony 15 grudnia tr., otrzymując imię Stefan, to jednak przez całe życie posługiwał się imieniem Szczepan. Tam też przyjął sakrament bierzmowania, którego udzielił mu 8 czerwca 1949 r. kard. Stefan Adam Sapieha, metropolita krakowski. Szczepan był piątym dzieckiem w rodzinie Boberów; miał trzech braci i dwie siostry; jedna z nich Anna wstąpiła do Szensztackiego Instytutu Sióstr Maryi i przyjęła imię Bogumiła (pracowała jako katechetka i pełniła funkcję przełożonej; zmarła 26 maja 1997 r. w Poznaniu). W Kleczy Dolnej Szczepan uczęszczał do szkoły powszechnej, a w latach 1950-52 uczył się w Collegium Marianum w Wadowicach na Kopcu, ale na skutek likwidacji Collegium przez władze państwowe, zmuszony został do przerwania nauki.
Wtedy we wrześniu 1952 r. został przyjęty do Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (pallotynów). Nowicjat odbywał również na Kopcu i tam też 8 września 1954 r. złożył pierwszą konsekrację na ręce ks. radcy prowincjalnego Alojzego Żuchowskiego SAC, a wieczną – 8 września 1958 r. w Ołtarzewie – na ręce ks. Wojciecha Turowskiego SAC, byłego przełożonego generalnego. Formację seminaryjną poprzedziła dwuletnia nauka w gimnazjum na Kopcu(1953-55), po której odbył tam studium filozofii (1955-57), a następnie w Ołtarzewie – studium teologii (1957-61). Święcenia kapłańskie przyjął 4 czerwca 1961 r. w świątyni seminaryjnej w Ołtarzewie z rąk biskupa Zygmunta Choromańskiego, biskupa pomocniczego archidiecezji warszawskiej.
Po święceniach, w latach 1961-63 pracował w duszpasterstwie w Ołtarzewie i przygotowywał się do uzyskania państwowej matury (1963). W tym czasie odbywał tam roczne studium pastoralne (tzw. tirocinium). W latach 1963-66 studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, uzyskując 21 czerwca 1966 r. tytuł magistra teologii.
Od lipca 1966 do 1976 r. duszpasterzował we Francji; najpierw mieszkał w pallotyńskim domu przy rue Surcouf w Paryżu, pomagając w charakterze nauczyciela i duszpasterza w pallotyńskiej szkole Collège St. Stanislas w Osny pod Paryżem i przy wysyłce książek do Polski, a od 1968 r. przeniesiony został do domu Osny-Drukarnia, gdzie pracował w redakcji miesięcznika „Nasza Rodzina” (Notre Famille) i Kalendarza o tejże nazwie oraz był wychowawcą w szkole technicznej (Ecole Technique d’Imprimerie). W latach 1972-75 pełnił też funkcję rektora tego domu, a od 1975 do 1976 r. przebywał w Paryżu – był tam wicerektorem domu.
Następnie w latach 1976-2011 działał w duszpasterstwie polonijnym na terenie Anglii i Walii – od grudnia 1976 r. w Derby, Penrhos i Doncaster (z dojazdami do Rotherham, Hemsworth i Barnsley) i od 1986 r. w Mansfield (z dojazdem do Chesterfield i do Worksop od 2008 r.) oraz we wschodnim Londynie. W czasie pobytu poza granicami Polski przynależał do Regii Miłosierdzia Bożego we Francji. 22 maja 2011 r., w kościele pw. Matki Bożej Ostrobramskiej i św. Barbary w Mansfield, obchodził złoty jubileusz kapłaństwa, który uświetnił swoją obecnością abp Henryk Hoser, biskup diecezji warszawsko-praskiej.
1 września 2011 r. powrócił do kraju, przeszedł do Prowincji Zwiastowania Pańskiego i został skierowany do domu w Bielsku-Białej. Udzielał się tu w duszpasterstwie parafialnym. Wzorem starca Symeona „przesiadywał w świątyni”, odmawiając z wiernymi koronkę do Miłosierdzia Bożego, sprawując Msze św. czy spowiadając wiernych.
W październiku 2023 r. spadł ze schodów, doznając rozbicia łuku brwiowego i złamania palca u ręki. Trafił wówczas do szpitala, gdzie stwierdzono pęknięcie twarzoczaszki. Po krótkim
pobycie w szpitalu został przeniesiony do Katolickiego Domu Opieki „Józefów” przy ul. Grzybowej 8 w Bielsku-Białej. Odwiedzali go tam współbracia z Bielska i krewni. Przez ostatnie dwa tygodnie zaczął powoli słabnąć. Przyjął wtedy sakrament namaszczenia chorych. Tam też zmarł 24 grudnia 2023 r. około godziny 10:00. Bezpośrednią przyczyną śmierci była niewydolność krążeniowo-oddechowa.
Ks. Szczepan Bober przeżył 87 lat. Odszedł w 69 roku życia w pallotyńskiej konsekracji i w 62 roku kapłaństwa.
Odznaczał się nabożeństwem do Błogosławionych Męczenników Pallotyńskich, św. Faustyny Kowalskiej, bł. Stefana kard. Wyszyńskiego i św. Andrzeja Boboli. Lubił podróżować i zwiedzać wiele ciekawych miejsc. Potem chętnie dzielił się swymi wrażeniami i przemyśleniami. Dopóki mógł, chętnie odwiedzał swoich najbliższych. Cenił sobie również odwiedziny współbraci czy spotkania z członkami rodziny, które były okazją do podróżowania i świętowania różnych rocznic i uroczystości. Sam chętnie opowiadał o swoich bliskich, przeżywał ich radości i smutki. Pamiętał o wszystkich, wspierał jak potrafił, modlił się.
Był człowiekiem dialogu z ludźmi, wśród których żył i pracował, a także z przełożonymi i współbraćmi, których wspierał przykładem życia, umacniał dobrym słowem i darzył szczerą przyjaźnią. W miarę swych sił i możliwości udzielał wsparcia ludziom dotkniętym różnymi problemami. Miał kapłański i duszpasterski kontakt z ludźmi. Do końca życia chętnie spowiadał duchownych i siostry zakonne. Był kapłanem radosnym, gorliwym, wiernym i oddanym sprawie Bożej.
/Oprac. ks. Stanisław Tylus SAC/
