Ks. major Lucjan Pańkowski COr urodził się 27 marca 1935 roku w Klepaczach koło Białegostoku. Został ochrzczony w Parafii św. Antoniego w Niewodnicy Kościelnej. Rodzicami jego byli Julian, żołnierz Armii Piłsudskiego i Marta z domu Owsiejenko, pochodząca spod Kijowa. Ślub rodziców odbył się w Kijowie w 1921 roku, gdzie dotarł ojciec wraz z armią rok wcześniej i poznał swoją przyszłą małżonkę.
Po powrocie do Polski rodzice zamieszkali w miejscowości Klepacze a później wybudowali dom w Białymstoku i tam się przenieśli. W wieku 2 lat przeżył przedwczesną śmierć ojca. Cała opieka nad pięciorgiem dzieci spadła na matkę. Po napaści Sowietów na Polskę w domu rodzinnym zamieszkało bezdzietne małżeństwo wojskowe, które negatywnie obchodziło się z rodziną małego Lucjana. Mając 6 lat stracił również matkę. Odtąd opiekę nad rodzeństwem sprawowali krewni. Od samego początku ciężko pracował. Dzięki ludziom dobrej woli ukończył szkołę powszechną i liceum chemiczne.
W 1954 roku wstąpił do Wileńskiego Seminarium Duchownego w Białymstoku. Spotkał tam spowiednika św. siostry Faustyny bł. Ks. Michała Sopoćkę, który był jego profesorem. Po dwóch latach opuścił seminarium i wstąpił do Kongregacji Oratorium św. Filipa Neri na Świętej Górze w Gostyniu. Ukończył studia teologiczne w Tarnowie, gdzie znajdował się Klerykat Filipiński, a alumni chodzili na wykłady do seminarium. Został wyświęcony na kapłana 29 czerwca 1961 roku w katedrze w Tarnowie. Odprawił Mszę św. prymicyjną w kościele św. Andrzeja w Starosielcach.
Po święceniach przez 13 lat pracował na Świętej Górze a od 1974 roku w Poznaniu, gdzie filipini organizowali życie nowopowstającej parafii (wtedy jeszcze ośrodka duszpasterskiego) i czynili plany pod budowę nowego kościoła. Większość swojego kapłańskiego życia spędził jako misjonarz i rekolekcjonista jeżdżąc po całej Polsce. Często wzywany był przez ówczesne służby państwowe lub dyrektorów do Spraw Wyznań, gdyż kazania jego były nagrywane przez tzw. szpicli. Trudna praca również odbiła się na zdrowiu ks. Lucjana.
Od 1989 roku był kapelanem poznańskich Rodzin Katyńskich. Był dwa razy w Katyniu, raz w Charkowie i Miednoje. Zabiegał o powstanie w Poznaniu pomnika Ofiar Katynia i Sybiru (odsłonięto go w 1999 roku) w ogrodzie na zapleczu zamku cesarskiego. Napisał nawet w tej sprawie artykuł zatytułowany „Ważniejsze róże Bismarcka niż pomnik katyński”. Pełnił również funkcję kapelana Poznańskiego Czerwca 1956 roku. Za zasługi został odznaczony przez śp. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Po zakończeniu posługi jako misjonarz i rekolekcjonista pozostał w domu Kongregacji i pełnił swoją posługę w kościele NMP Matki Kościoła w Poznaniu.
Zmarł 12 marca 2025 roku. Uroczystości żałobne odbywać się będą 21 marca 2025 roku. Najpierw w kościele na poznańskim Świerczewie a następnie na cmentarzu Junikowo, gdzie zostanie złożona trumna z ciałem w grobie kombatantów wojennych obok Pomnika Katyńskiego.
Nadesłał: ks. Grzegorz Zahora COr