Ze smutkiem, lecz również z głęboką ufnością i wiarą w zmartwychwstanie i życie wieczne informujemy, że w domu zakonnym w Ziębicach w południe w poniedziałek 26 lutego 2024 r. do wieczności został odwołany nasz Współbrat, śp. ks. Jan Guzikowski SChr, l. 93, przed laty duszpasterz polonijny we Francji, a w latach 1983-1995 przełożony prowincji pw. Matki Bożej Częstochowskiej.
Uroczystości pogrzebowe śp. ks. Jana odbędą się w czwartek 29 lutego 2024 r. w parafii pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Ziębicach:
godz. 11.30 – modlitwa różańcowa
godz. 12.00 – Msza Święta pogrzebowa w kościele parafialnym, po której odprowadzimy naszego Współbrata na miejsce oczekiwania na Zmartwychwstanie.
Zmarłego Współbrata polecajmy miłosierdziu Bożemu
Requiescat in pace…
* * *
Ks. Jan Guzikowski SChr, syn Romana Romualda i Władysławy zd. Müller, urodził się 7 marca 1931 r. w Osiecznej, w powiecie leszczyńskim, województwie poznańskim. Dwa dni później został ochrzczony w miejscowym kościele parafialnym pw. Świętej Trójcy znajdującego się nieopodal klasztoru franciszkanów. Do bierzmowania przystąpił w maju 1948 r. Rok wcześniej, we wrześniu 1947 r., zgłosił się do Niższego Seminarium Duchownego Towarzystwa Chrystusowego dla Wychodźców w Ziębicach, gdzie podjął edukację w zakresie szkoły średniej. Po dwóch latach nauki zdecydował się na wstąpienie do zgromadzenia i po krótkim aspirandacie w Ziębicach 7 września 1949 r. rozpoczął kanoniczny nowicjat. Zwieńczeniem nowicjackiej próby było złożenie w Ziębicach pierwszej profesji zakonnej 8 września 1950 r. Po niej dokończył przerwaną edukację w Niższym Seminarium, po której podjął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa w Poznaniu. W Poznaniu złożył profesję wieczystą, przyjął niższe i wyższe święcenia. Święceń kapłańskich 6 kwietnia 1957 r. udzielił mu wikariusz kapitulny bp Franciszek Jedwabski w odbudowanej po wojennych zniszczeniach poznańskiej katedrze.
Pierwszym obowiązkiem po święceniach było podjęcie w maju 1957 r. urzędu ekonoma Domu Głównego w Poznaniu. Po dwóch latach kapłaństwa został skierowany do posługi duszpasterskiej na Pomorze Zachodnie. Mianowano go wikariuszem w parafii św. Jana Chrzciciela przy kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szczecinie. We wrześniu 1961 r. na krótko zamieszkał przy parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Marianowie, bo jeszcze w końcu tego roku został przeniesiony do Stargardu Szczecińskiego. W listopadzie 1962 r. został ustanowiony wikariuszem w stargardzkiej parafii św. Józefa przy kościele Świętego Jana Chrzciciela. W tym czasie zdawał też przepisane egzaminy wikariuszowskie. W sierpniu 1964 r. został przeniesiony do parafii Matki Boskiej Częstochowskiej w Maszewie: posługiwał w niej początkowo jako wikariusz, a od czerwca 1965 r. jako jej administrator. Miesiąc później został ustanowiony przełożonym tamtejszej wspólnoty. Na początku 1968 r. poprosił o zwolnienie z obowiązków duszpasterskich w celu podratowania zdrowia, na co została mu udzielona zgoda i przez ponad pół roku przebywał na urlopie zdrowotnym. Od października 1968 r. przez rok pełnił obowiązki kapelana sióstr antoninek w Mirkowie, zaś sierpnia 1969 r. przez prawie 10 lat posługiwał w Grupie Misyjnej (od 1973 r. jako jej dyrektor z zamieszkaniem w domu zakonnym w Ziębicach).
Pod koniec sierpnia 1978 r. wyjechał do pracy duszpasterskiej wśród Polonii we Francji. Na ziemi francuskiej został skierowany do wspólnoty polonijnej w Montigny-en-Ostrevent w górniczym regionie na północy Francji. Został wybrany delegatem na VII Kapitułę Generalną zgromadzenia, po której w lipcu 1983 r., z rąk wówczas wybranego na przełożonego generalnego ks. Czesława Kamińskiego, otrzymał nominację na przełożonego prowincji pw. Matki Bożej Częstochowskiej. Obowiązki prowincjała wypełniał przez 12 lat (dwie kadencje), w tym czasie piastował również urząd Sekretarza Generalnego Polskiego Zjednoczenia Katolickiego we Francji. Po zakończeniu drugiej kadencji w 1995 r. został zaangażowany w duszpasterstwo polonijne w Abscon, a po upływie 6 lat został ustanowiony proboszczem w polonijnej wspólnocie w Bruay La Buissière, w której posługiwał zaledwie jeden rok. W 2002 r. został przeniesiony do Rouvroy i ustanowiony duszpasterzem tamtejszej Polonii.
We wrześniu 2005 r. powrócił do ojczyzny i zamieszkał w domu zakonnym w Ziębicach. Przez ostatnie ponad 18 lat życia wspierał posługę duszpasterską w tamtejszej parafii pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła. W ziębickim domu zakonnym dokończył żywota, a Pan Życia i Śmierci odwołał go do siebie w południe w poniedziałek 26 lutego 2024 r.