Z żalem zawiadamiamy, że 21 listopada 2023r. w godzinach wieczornych zmarł nasz współbrat ze wspólnoty warszawskiej ks. Jacek Wierzba SAC w wieku 68 lat.
Uroczystości Pogrzebowe naszego współbrata śp. ks. Jacka Wierzby SAC ze wspólnoty warszawskiej będą miały miejsce w sobotę 25 listopada 2023r. w Kościele seminaryjno-parafialnym pw. NMP Królowej Apostołów w Ołtarzewie.
10.20 Wprowadzenie do kościoła
10.30 Różaniec
11.00 Msza Święta Pogrzebowa.
Pogrążoną w smutku rodzinę otoczmy modlitwą, a śp. ks. Jacka powierzajmy Miłosierdziu Bożemu. Księży przybywających na uroczystości pogrzebowe prosimy o zabranie alby i stuły.
Ks. Jacek Włodzimierz Wierzba SAC (1955 – 2023)
Urodził się 3 lutego 1955 r. w Katowicach jako syn Zbigniewa, górnika w Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek” i Jadwigi z d. Preja. 21 lutego tr. został ochrzczony w parafii Św. Apostołów Piotra i Pawła. Miał starszą od siebie siostrę Longinę i młodszego brata – Andrzeja. We wrześniu 1962 r. rozpoczął naukę w Szkole Podstawowej nr 5 w Katowicach-Brynowie. W tym okresie życia został przyjęty do grupy ministrantów przy kościele św. Michała Archanioła (Park Kościuszki), a następnie brał żywy udział w życiu parafialnym jako lektor i opiekun ministrantów. W 1970 r. podjął naukę w V Liceum Ogólnokształcącym w Katowicach-Ochojcu. Odtąd zaangażował się aktywnie w Oazę Żywego Kościoła. Od marca 1973 r. należał do Duszpasterstwa Powołań Księży Pallotynów w Wadowicach, uczestnicząc w comiesięcznych dniach skupienia, a w styczniu 1974 r. wziął udział w Kursie przygotowawczym do nowicjatu Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego.
Nowicjat pallotyński rozpoczął 8 września 1974 r. w Ząbkowicach Śląskich pod kierunkiem ks. Tadeusza Madonia SAC. Pierwszą konsekrację w Stowarzyszeniu złożył dwa lata później w Ołtarzewie na ręce ks. prowincjała Józefa Dąbrowskiego SAC, a wieczną – 28 września 1980 r., również w Ołtarzewie na ręce ks. prowincjała Henryka Kietlińskiego SAC. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Ołtarzewie w latach 1975-1981. Tam też 2 maja 1981 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk kard. Franciszka Macharskiego, metropolity krakowskiego.
Po święceniach rozpoczął od sierpnia 1981 r. pracę duszpasterską w pallotyńskim kościele Matki Bożej Częstochowskiej w Gdańsku przy ul. Marii Skłodowskiej-Curie. Od 1983 do 1988 r. podjął studia specjalistyczne w zakresie prawa kanonicznego na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie i zamieszkał w Domu Generalnym Stowarzyszenia. Studia uwieńczył stopniem naukowym doktora prawa kanonicznego, który uzyskał na podstawie rozprawy: „Św. Wincenty Pallotti jako prekursor ruchu kościelnego” (30 listopada 1988 r.). Praca przedstawiająca strukturę dzieła Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego została przygotowana pod kierunkiem promotora ks. prof. JB. Beyera SJ.
W grudniu 1988 r., po powrocie do kraju, został skierowany do Ołtarzewa i od 2 stycznia 1989 r. podjął pracę referenta w Wydziale Prawnym Sekretariatu Episkopatu Polski, a od lutego tr. objął w ołtarzewskim Wyższym Seminarium Duchownym wykłady prawa kanonicznego (prowadził je do 2000 r.) oraz w Instytucie Teologii Apostolstwa; podejmował też prace w Sekretariacie ds. Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Od 1993 r. był ponadto dyrektorem Biblioteki WSD w Ołtarzewie oraz został powołany na stanowisko sędziego Sądu Biskupiego Diecezji Ełckiej (do 2001 r.).
Od 1996 r. zamieszkał w Domu Zarządu Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie przy ul. Skaryszewskiej i tu w latach 1996-99 pełnił funkcję kierownika Sekretariatu Zarządu Prowincjalnego. Następnie został oddelegowany do prac zleconych mu bezpośrednio przez Zarząd Prowincjalny. Były to prace nad charyzmatem św. Wincentego Pallottiego, szczególnie zaś nad Zjednoczeniem Apostolstwa Katolickiego. Prace te kierowane były przez Sekretariat ds. Apostolstwa. Tak więc na potrzeby Zarządu Prowincjalnego dokonywał tłumaczenia tekstów z języka włoskiego na polski, pełnił rolę tłumacza przy pallotyńskich spotkaniach kontynentalnych i wizytacjach generalnych, towarzyszył gościom Zarządu Prowincjalnego z obszaru języka włoskiego i francuskiego, przygotowywał tematykę Zebrań Prowincjalnych; pracował nad statutem Rodziny Rodzin i nad regulaminem Międzynarodowej Rady ZAK.
W latach 2001-2002, w ramach pomocy duszpasterskiej udzielał się w parafii św. Wincentego Pallottiego w Rzymie (w prowincji włoskiej Królowej Apostołów). Ponadto w latach 2000-01 i od 2002 r. był członkiem Instytutu Pallottiego działającego wówczas w Warszawie.
Od 1999 r. zaangażował się w prace Ośrodka Postulacji, najpierw jako notariusz ds. translacji relikwii bł. Józefa Stanka SAC, następnie już od września 2003 r. był notariuszem w procesie beatyfikacyjnym ks. Stanisława Szulmińskiego SAC.
Angażował się też w niedzielną pomoc w duszpasterstwie zwyczajnym, w indywidualne spotkania duszpasterskie, tj. w spowiednictwo i kierownictwo duchowe. Udzielał porad prawnych w ramach duszpasterstwa małżeństw niesakramentalnych. Głosił konferencje dla żeńskich instytutów życia konsekrowanego, prowadził rekolekcje w kręgach woluntariuszy, apostołów świeckich zaangażowanych w Polskim Ruchu Hospicyjnym.
Ks. Jacek od kilkunastu lat cierpiał z powodu choroby serca. Problemy te rozpoczęły się w listopadzie 2011 r., gdy przeszedł zawał serca. W związku z tym w następnym roku odbył niezbędną hospitalizację oraz wszczepiono mu kardiowerter i defibrylator OCI. Odtąd permanentnie był pod stałą opieką kardiologiczną. W październiku 2023 r. doznał zatrzymania krążenia (potoczna nazwa: zatrzymanie akcji serca), po którym przez dwa tygodnie przebywał w szpitalu, po czym powrócił do domu. Wieczorem 21 listopada 2023 r. wyszedł z Domu Zarządu w Warszawie i w pobliżu naszego kościoła Chrystusa Króla przy ul. Skaryszewskiej doznał kolejnego zatrzymania krążenia. Po przybyciu karetki pogotowia był reanimowany, a następnie został przewieziony do warszawskiego szpitala przy ul. Grenadierów, gdzie zmarł o godz. 19.05. Ks. Jacek Wierzba przeżył 68 lat i ponad 9 miesięcy. Odszedł w 47 roku życia w konsekracji pallotyńskiej i w 42 roku kapłaństwa.
Ks. Jacek miał łatwy kontakt z ludźmi. Lubił opowiadać z pasją o tym, czym się interesował i czym żył. Z dużym zaangażowaniem i znawstwem mówił o charyzmacie i dziedzictwie pallotyńskim. Nie krył przy tym swoich emocji i nieraz były one widoczne w różnych sytuacjach. Choroba serca złączona z jego wrażliwością na otoczenie i zdarzenia wokół, sprawiały, że niekiedy bywał niezrozumiały przez postronnych. Mimo choroby był jednak człowiekiem dość pogodnym, otwartym na innych i wrażliwym na każdy gest życzliwości i dobroci. To pogodne usposobienie, a przy tym poczucie humoru, ułatwiało mu kontakt z najbliższym otoczeniem, dawało mu szacunek i życzliwość.
Cenił sobie nabożeństwo do miłosierdzia Bożego i kochał modlitwę różańcową. Ksiądz Rektor domu warszawskiego podkreśla jego dyspozycyjność na rzecz posług duszpasterskich w kościele parafialnym. Był związany z rodziną, zwłaszcza z siostrą Longiną, nosząc w sobie żywe wspomnienia z lat dziecięcych i młodzieńczych. Interesował się i żył historią oraz tradycją Górnego Śląska; lubił świętować i słuchać śląskie szlagiery; cenił sobie śląską kuchnię.
W młodości miał nieprzeciętną pamięć. Posiadał niezwykłe zdolności językowe, techniczne, komputerowe i był w tym bardzo pomocnym. Świetnie się odnajdywał w świecie wirtualnym. Swoim znajomym przesyłał często żartobliwe memy dostarczając im najlepszą dawkę humoru. Cenił sobie życie. Smakował je w różnych wymiarach. Swoją zwyczajnością i taktem nawiązywał kontakty z wieloma ludźmi i zjednywał ich sobie. Miał szerokie znajomości i bliskie przyjaźnie z siostrami zakonnymi, które podtrzymywał i pielęgnował.
Oprac. ks. Stanisław Tylus SAC
Za: waw.pallotyni.pl