„Wieczność i czas… To, co od strony Boga jest wiecznością – dla człowieka jest czasem. Czas jest kategorią ludzką. Chcąc zbliżyć się do Człowieka, Bóg wkracza w czas. Wtedy czas człowieka staje się czasem Boga. Chrystus nazywał taki czas przyjścia Boga do człowieka i do wspólnoty ludzi „godziną nawiedzenia” (z książki ks. Eugeniusza Klimińskiego SAC, „Do Niego należy czas”; cytat powyższy za ks. Januszem Pasierbem, „Czas otwarty”).
Ks. Eugeniusz Zenon KLIMIŃSKI (1934 – 2021), wykładowca teologii moralnej w Seminarium w Ołtarzewie, duszpasterz akademicki, zwany „Minorem”, rektor i proboszcz kilku placówek, budowniczy domu i kościołów w Gdańsku i Radomiu, duszpasterz i moderator Ruchu Apostolskiego „Rodzina Rodzin”, współtwórca Katolickiego LO Rodziny Rodzin im. dr Marii Wantowskiej, członek Zarządu Warszawskiego Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”, kapelan sióstr franciszkanek od cierpiących i kapelan szpitala.
Urodził się 24 lutego 1934 r. w Jaworznie k. Wielunia jako pierworodne dziecko w rodzinie kowala Walentego i Zofii z d. Madeła; miał jeszcze trzy siostry. Nowicjat pallotyński w gronie 76. wiekowo zróżnicowanych kandydatów rozpoczął we wrześniu 1949 r. w Ołtarzewie. Po obłóczynach, w grupie najmłodszych 32. nowicjuszy odbywał kanoniczny rok nowicjatu w Ząbkowicach Śląskich, a po jego ukończeniu przez dwa kolejne lata (1950-52) – naukę w liceum w Ołtarzewie. Pierwszą konsekrację złożył 15 sierpnia 1951 r. w Wadowicach na ręce ks. prowincjała Stanisława Czapli SAC, a wieczną – w Ołtarzewie 19 marca 1955 r. na ręce ks. Józefa Wróbla SAC. W Ołtarzewie też w latach 1952-58 ukończył Wyższe Seminarium Duchowne i 16 czerwca 1958 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Zygmunta Choromańskiego.
Po rocznym studium pastoralnym w Gdańsku (dom przy ul. Elżbietańskiej) został skierowany na studia teologii moralnej i ascetycznej w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które uwieńczył w 1964 r. tytułem magistra. W 1962 r. został przeniesiony do Ołtarzewa i uczył języka łacińskiego w Seminarium, a w latach 1963-64 był wikariuszem i katechetą w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Ząbkowicach Śląskich. W 1964 r. powrócił do Lublina, gdzie w latach 1965-67 był rektorem wspólnoty pallotynów studiujących na KUL, duszpasterzem akademickim przy lubelskiej katedrze św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty oraz przy kościele garnizonowym Niepokalanego Poczęcia NMP. W 1967 zamieszkał w Ołtarzewie i objął w Seminarium obowiązki wykładowcy teologii moralnej; w tym okresie w latach 1970-72 był oficjalnym duszpasterzem akademickim studentów Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie.
Od sierpnia 1972 r. przebywał w Gdańsku, w pallotyńskim domu przy ul. Marii Skłodowskiej-Curie we Wrzeszczu, gdzie pracował najpierw jako duszpasterz akademicki studentów Akademii Medycznej i Politechniki Gdańskiej, a następnie w latach 1974-80 jako rektor wspólnoty. Tam też w latach 1976-80 kierował budową nowego domu parafialnego, a 1982-84 – budową kościoła. W diecezji gdańskiej ks. Eugeniusz pełnił funkcję diecezjalnego duszpasterza pielęgniarek i wizytatora żeńskich zakonów i zgromadzeń zakonnych (od 1982 r.).
W tym czasie z młodzieżą akademicką organizował piesze pielgrzymki do Rzymu (1979) i Lourdes. Podczas strajku okupacyjnego studentów Akademii Medycznej w Gdańsku towarzyszył im jako duchowy opiekun (7-17 XI 1980). Od jesieni 1980 r. współorganizował spotkania w kościele Matki Bożej Częstochowskiej z osobistościami kultury (m.in. z Jerzym Turowiczem, Zbigniewem Herbertem, ks. Józefem Tischnerem), działaczami opozycji (m.in. z Anną Walentynowicz, Tadeuszem Mazowieckim). Współorganizował prezentacje filmów niezależnych, później podziemnych (m.in. ”Przesłuchania” Ryszarda Bugajskiego) i organizował Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej. Po 13 grudnia 1980 r. zaangażował się w pomoc dla aresztowanych (zarówno prawną, medyczną czy żywnościową), ukrywanie poszukiwanych działaczy „S” i przewóz z zagranicy sprzętu do reprodukowania taśm wideo.
Kolejnym etapem pracy od 1 IX 1984 r. był Radom. Objął tam urząd proboszcza parafii św. Józefa, rozpoczynając rok później budowę nowego kościoła parafialnego. We współpracy z ks. Eugeniuszem Dutkiewiczem SAC był inicjatorem powstania pierwszego w Radomiu hospicjum. Ks. E. Klimiński był współpracownikiem radomskiej podziemnej „S” (udzielał wydatnej pomocy przy wydawaniu „Wolnego Robotnika”, znajdowaniu pracy działaczom „S”; był organizatorem pokazów filmowych), będąc wielokrotnie nękany przez Służbę Bezpieczeństwa (szantaże, zastraszania, wezwania na rozmowy). Był też twórcą Stowarzyszenia Inicjatyw Parafialnych wspierającego ubogich i bezrobotnych.
W latach 1993-2000 ks. Eugeniusz pełnił funkcję rektora Ośrodka Duszpasterskiego Rodziny Rodzin w Warszawie i rektora miejscowej wspólnoty przy ul. Łazienkowskiej (od 1995 r.). W kilku parafiach na Białorusi, Ukrainie i Litwie był założycielem (we współpracy ze Stowarzyszeniem Wspólnota Polska) Rodziny Rodzin dla polskiej mniejszości. Od 1995 r. był członkiem Zarządu warszawskiego oddziału Wspólnoty Polskiej i również od tego roku inicjatorem powołania Katolickiego LO Rodziny Rodzin im. dr Marii Wantowskiej. Organizował w tym okresie dla młodzieży dwie piesze pielgrzymki: do Rzymu (od granicy czesko-austriackiej) i do La Salette (z Mariazell w Austrii łańcuchem Alp); jako dopowiedzenie do tego niech posłuży informacja, że ks. E. Klimiński posiadał dyplomy przewodnika Tatr polskich, słowackich i Sudetów. Od 1995 r. organizował i koordynował integracyjno-patriotyczne Spotkania Rodzin Kresowych, od 1996 r. – Rodzin Polonijnych z Europy Zachodniej.
Po zakończeniu pracy w ośrodku Rodziny Rodzin został skierowany do Otwocka i przez trzy miesiące (wrzesień – listopad 2000) udzielał się w Sekretariacie ds. Ewangelizacji Wschodu. Kolejną jego placówką było Kutno, gdzie pracował w latach 2000-03 na stanowisku rektora i proboszcza parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych. Następnie w latach 2003-2005 był rezydentem w klasztorze na Karczówce w Kielcach, a od 2005 do 2013 r. kapelanem domu generalnego franciszkanek od cierpiących w Warszawie, w ich kaplicy przy ul. Wilczej. Od 2013 r. zamieszkał na stałe w domu przy ul. Skaryszewskiej i w latach 2014-18 podjął obowiązki kapelana szpitala grochowskiego. Ks. Eugeniusz był członkiem Komisji Episkopatu ds. Powołań, a w strukturach Stowarzyszenia – prowincjalnym animatorem duszpasterstwa parafialnego, pracownikiem Sekretariatu ds. Apostolstwa oraz należał do Rady Ekonomicznej i Zespołu Koordynacyjnego ZAK.
Ks. Eugeniusz Klimiński przez kilka ostatnich lat znosił mężnie swoje problemy zdrowotne, a od września 2021 r. przebywał już w naszym domu we Wrzosowie. W grudniu zachorował na covid-19. Zmarł 24 grudnia 2021 w szpitalu w Radomiu.
Był człowiekiem rozlicznych form działalności apostolskiej. Swoim życiem i działalnością przysłużył się apostolstwu i oddał duże usługi Stowarzyszeniu. Cenił sobie łaskę powołania kapłańskiego oraz pallotyńskiego i kierował się w życiu jego maksymą: „miłość Chrystusa przynagla nas”. W swojej książce: „Do Niego należy czas” (II wydanie, Warszawa 2012), napisał: „Niech to nie brzmi zarozumiale, ale powiem, że mam jeszcze plany innych działań i opracowań. Może Bóg pozwoli, że je spełnię”.
Oprac. Ks. Stanisław Tylus SAC